Het was een heerlijke nacht in een heerlijk bed. Al moest ik wel om vier uur even er uit om mijn darmen te legen. Net nadat ik weer onder het dekbed was gekropen hoorde ik de moskee onder ons raam oproepen voor het gebed. Of had ik toch weer wat geslapen? Echt belangrijk was het niet en ik draaide me weer om.
Vanochtend was ik niet zoals gewoonlijk om zes uur wakker. Het was de wekker in mijn iPhone die me om zeven uur precies wekte. Een kopje koffie, CNBC met het laatste nieuws over de Griekse Euro crisis en Lyka die als een os doorslaapt tot een uur of half negen.
Na een kort overleg proberen we toch even het ontbijt in het hotel. Natuurlijk is Rp. 80.000++ (€ 6,46) niet echt veel voor een ontbijtbuffet maar we daalden pas na tienen af naar de begane grond en de voorraad was al aardig geslonken. Vanaf zondagochtend is het ontbijt inclusief en dan gaan we zeker wat vroeger naar beneden.
Nu we dus besloten hadden om op zoek te gaan naar een ontbijt, Lyka had haar zinnen gezet op nasi goreng, stapten we om half tien het hotel uit. Het “Sunan Hotel” ligt in een buitenwijk van Solo ongeveer drie kilometer vanaf het centrum richting het vliegveld. Het is dus te begrijpen dat hier geen aaneengesloten rij van restaurants te vinden is. Eenmaal aan de hoofdweg richting het centrum vonden we niet ver van het Purwosari Station het “Dapur Solo Restaurant”. De verschillende gerechten die lagen uitgestald zagen er allemaal aantrekkelijk uit en Lyka vond het OK om hier te eten. De prijs viel voor Indonesische begrippen wat tegen. Misschien was het omdat Lyka de garnalen had gekozen. Maar het smaakte allemaal uitstekend behalve een groente die er heerlijk uitzag maar die verschrikkelijk bitter was. Een kopje thee zonder suiker en een banaan toe.
Het eten was minder dan een minuut geleden in mijn slokdarm gegleden en mijn darmen gaven me te kennen dat ik even naar het toilet moest. En dat in een Indonesisch restaurant! Ik viste het zakje met toiletpapier uit mijn schoudertas en met geknepen billen schuifelde ik richting het bordje wc. Er waren drie gesloten deuren die zowel voor mannen als vrouwen geschikt waren. Achter de eerste deur was een gat in de grond, achter de tweede deur was een gat in de grond en al mijn hoop was op de derde deur gevestigd en de prijs die er achter lag. En de hoofdprijs is…. Een gat in de grond! Applaus!!!
Teleurgesteld sloot ik de deur achter me en trok mijn korte broek uit, hing hem op een haak zonder dat er wat uit mijn broekzakken viel. Mijn zijden boxershort ging erover heen en alleen met mijn schoenen en mijn overhemd aan positioneerde ik me zo goed mogelijk boven het gat. Het leek wel een videospel!
De verdere details zal ik jullie besparen maar het ging allemaal goed en er belandden geen spetters waar ze niet hoorden of waar ze voor de buitenwereld zichtbaar zouden zijn. Opgelucht kleedde ik me weer aan en betrad het restaurant waar Lyka met vragende ogen zat te wachten. Ik stak mijn duim op en ze begon te lachen. Dan maar weer verder!
Een paar kilometer verder vonden we een winkelcentrum met een supermarkt in de kelder. Een normale kop koffie met een doughnut was er niet te krijgen maar de supermarkt had alles wat we voor een ontbijt nodig hadden. Het was tenslotte nog maar één dag zonder ontbijt en dan konden we naar het buffet ‘s morgens. Nadat ik ook het toilet van het winkelcentrum met een bezoek had vereerd gingen we maar weer op het hotel aan. Een beetje brood eten, een beetje zwemmen en wat rusten.
Voor vanavond had ik pizza’s besteld die ze om zeven uur precies in het hotel zouden komen afleveren. Drie pizza’s voor Rp. 82.500 (€ 6,76), ik wist dat ik me er niet al teveel van moest voorstellen maar toen ze arriveerden viel het niet tegen. Als hongerige wolven stortten we ons op de van origine Italiaanse heerlijkheden in een Indonesische interpretatie.
Koude cola en kwalificatie training voor de TT van Assen. Wat kunnen die eenvoudige dingen in het leven toch mooi zijn!
