Ik voelde me in ieder geval beter dan gisteren en vandaag voelde mijn Lyka zich niet zo lekker. Het kan verkeren! Verplaatsing naar Dieng en de internetstick opladen met de prioriteit voor de laatste!
Het ritueel van het ontbijt was een kopie van gisteren maar het was wel een uur vroeger. Het zag er weer goed uit en het ging zonder problemen naar binnen. En dat is goed nieuws want zolang je trek hebt is het geen voedselvergiftiging!
De jus was vervangen door een dunne Javaanse kerrie en bovenop de rijst lagen wat draadjes kip. Nog steeds een lust voor het oog en men had het tot in de details verzorgd.
Afscheid en naar het kantoor van “Telkomsel”, de beste internet provider zolang je met een stick of dongel, of hoe je het ook noemen wil, onderweg bent in Indonesië. In mijn geval ben ik het beste af met een pakket van Rp. 200.000 (€ 16,15) dat me 1,5 Gb data (up/down) geeft binnen dertig dagen. Het ligt er natuurlijk aan wat je allemaal met je computer/iPad doet maar het zou voldoende moeten zijn voor een vakantie van vier weken.
Binnen een half uur was alles in orde en wij konden op weg naar Wonosobo. Op het busstation van Cilacap ging het meteen al een beetje mis. De taxichauffeurs gaven slechte informatie en terwijl ik nog snel wat te drinken voor onderweg ging halen vertrok de bus en werd Lyka op de straat gezet.
Volgens diezelfde taxichauffeurs zou de volgende bus pas om twee uur gaan, vier uur later! Nou mooi niet, tien minuten later hobbelden we de parkeerplaats af in een oude bus op weg naar Purwokerto. De rit was zo onaangenaam dat het schudden en bonzen Lyka alleen maar zieker maakte en het duurde niet lang voordat haar maaginhoud in een plastic tasje van de Indomaret verdween. Bij de eerst mogelijke kans verkasten we naar de eerste rij omdat je voorin de bus nu eenmaal minder last hebt van wagenziekte hebt.
De aansluiting in Purwokerto ging zo vloeiend dat ik niet eens de kans kreeg om een foto van de bus te schieten. Maar we waren ook weer blij dat we heerlijk de komende drie uur voorin de bus konden zitten. De chauffeur was van dezelfde kwaliteit als de vorige maar deze keer was de weg beter! Met de richtingaanwijzer constant naar rechts om in te halen, één hand aan het stuur en in de andere zijn mobiele telefoon vond hij toch nog tijd om te roken en te toeteren. Een magische chauffeur zonder enige angst voor de dood. De kleine sticker met een moskee en een menigte die rond de Ka’ab in Mecca liep was zijn bescherming.
Met een kont van gietijzer en een slapend been werden we aan de rand van Wonosobo uit de bus gegooid.
De chauffeur en de knecht wezen samen naar een groep mensen en in koor klonk het, ‘Dieng!’
Maar dat was niet voldoende voor ons want ik moest eerst nog een ATM zien te vinden. Ik was er niet helemaal gerust op dat ik voldoende geld bij me had en ik wilde het niet riskeren om er vanuit te gaan dat er in Dieng een ATM was. Na een korte wandeling richting het centrum ging het bij de eerste de beste bank mis. Deze bank accepteerde alleen de VISA aangesloten kaarten terwijl mijn Robokaart bij Mastercard (Maestro/Cirrus) is aangesloten.
Bij de tweede bank was het raak in we hadden in ieder geval weer voldoende geld om tot maandag te overleven. En nu ik het toch over overleven heb, we kochten meteen ook wat koekjes om het bloedsuikergehalte wat omhoog te brengen. Door al die haast hadden we sinds het ontbijt niets meer gegeten.
Het was niet veel maar voldoende om ons nog één uur langer op de been te houden. Op de hoek van de straat was het meteen raak en we stapten in een bus op weg naar Dieng. Langzaam en met een zwarte adem uitblazend bracht de oude diesel ons naar bijna 2100 meter hoogte. Het leek wel of de tweede versnelling het had begeven want na de duizelend wekkende toerentallen van de eerste versnelling verviel de motor in een bijna stationaire stand. Maar op 2093 Meter hoogte stapte we in het koele Dieng uit.
Direct op de hoek zijn er twee concurrenten in de vorm van Hotel Bu Jono en de Homestay Dieng Plateau. Strootje trekken in mijn gedachten en we stapten het Hotel Du Jono binnen. De kamers waren OK maar de badkamer kon wel een kleine renovatie gebruiken. Maar het is maar voor twee nachten en na een beetje afpingelen konden we voor Rp. 80.000 (€ 6,46) per nacht onze intrek in de kamer nemen.
De medewerker van het hotel die ongetwijfeld een mannetje van duizendenéén ambachten was probeerde meteen maar een paar excursies aan deze doorgewinterde reiziger te verkopen. Maar wij waren nog niet zo ver! Eerst eten! Het restaurant zag er niet naar uit dat het een enorme toeloop van klanten achter de rug had maar om één of andere mysterieuze reden voelde ik ook dat het hier met het eten wel goed zat. De medewerkers van het hotel aten hier ook en ze zagen er gezond uit. We bestelden twee Bami Goreng, en als dit de toon was voor het eten dat we hier konden verwachten dan zat het wel goed.
De zelfgemaakte sambal had het alleen nog maar lekkerder gemaakt en met een vol gevoel trokken we ons terug naar de kamer om onze intrek te nemen. Ik probeerde het net geïnstalleerde internet en die ging als de bliksem. Misschien moest ik maar eens wat meer vertrouwen in de mensen hebben? Ik betrap mezelf er steeds weer op dat ik niets en niemand meer vertrouw en dat is een onmogelijke instelling om al reizend door de wereld te trekken.
Net voordat we naar beneden wilden gaan voor het avondeten viel de stroom uit. De hele vallei was gedompeld in een inktzwarte duisternis en het enige licht dat we konden zien was het licht van onze beeldschermen. In de verte hoorden we aggregaten aanslaan en dat voorspelde niet veel goeds.
‘Zou dit wel eens zo lang kunnen duren dat we ons avondeten zouden missen?’
Wij gingen ondertussen gewoon door met Facebook en travelsandtroubles.com, want de mobiele telefoon blijft ook in dit derde wereld land bij een stroomstoring gewoon werken.
Naast het hotel hoorden we nu ook een aggregaat aanslaan en stotterend kwam de enige lichtbol in onze kamer tot leven. En dat meteen het teken voor ons om naar beneden te gaan. Een korte blik op de kaart, een aan twee zijden bedrukt A4tje, en deze keer kozen we voor de “Swiss Rosti”. Een fantasie recept dat ongeveer vijftien minuten in beslag nam om bereid te worden. We bestelden er maar één en de gids vond dat vreemd. Het werd nog vreemder toen we er ook maar één zwarte thee zonder suiker bij bestelden. Tijdens het wachten speculeerden we over wat we voor onze neuzen zouden krijgen. Natuurlijk was het heel wat anders dan wat we hadden verwacht maar het smaakte ons wel!
En zo gingen we weer terug naar onze kamer waar Lyka nog snel de kleine was deed voordat we onze ogen zouden sluiten. 20:45 op de Casio en welterusten. Het was koel op de kamer, koud is niet het woord maar het is zeker niet iets wat je in Indonesië verwacht. Morgen om vijf uur op!
