zondag 12 juni 2011

Indonesië: Stoom!

Ambarawa (Hotel Tenteram (4))

Om zes uur ging de wekker want Lyka moest nog wat Cranberry's oogsten in Farmville, een spelletje in FaceBook. De kamer was lichter dan ik verwacht had maar het had wel de sterkste gezangen van de diverse moskeeën rond ons hotel buiten gehouden. Zelf was ik fit en de eerste kop koffie met een snee krentenbrood ging goed naar binnen, ja ook hier in Indonesië hebben ze krentenbrood.
Een korte sessie op de MacBook om mijn email na te kijken en het laatste nieuws lezen en ik was klaar om op pad te gaan. Lyka was wat langzamer maar dat kon me weinig schelen want ik lustte nog wel een tweede bakkie koffie voordat we op pad zouden gaan. Ik had geen idee wat me te wachten stond maar ik hoopte dat het een geslaagde dag zou worden.
Het was nog geen half acht toen we het hotel verlieten en de koele ochtendlucht instapten. Op weg naar het museum passeerden we een IndoMaret en dat was de ideale plaats om voedsel en vocht in te slaan om ons door het grootste gedeelte van de dag te slepen. Met een paar bananen, koekjes en een paar flesjes water zouden het wel tot de middag redden. Bij het museum was het ondanks het vroege uur toch drukker dan ik had verwacht. Maar eigenlijk kan dat ook niet anders als je om half vijf door een schreeuwende malloot in de moskee uit je bed wordt getrommeld! De irritante stalletjes waren vaak tactisch perfect gesitueerd dat het haast onmogelijk was om een fatsoenlijke foto te maken. Maar nog erger waren de enorme bergen afval achter gelaten door vorige bezoekers.

Maar we waren ook zo vroeg dat de kassa nog niet open was en ongestoord langs de oude opgestelde locomotieven konden lopen.

Er is een mooie verzameling locomotieven die helaas weg staat te rotten en in een niet al te verre toekomst voorgoed tot het verleden zal behoren. Ik prijs me rijk dat ik in de gelegenheid ben geweest om dit nog met mijn eigen ogen te heb mogen aanschouwen. De meeste locomotieven zijn gebouwd in Duitsland maar er staan er ook een paar die bij “Werkspoor Amsterdam” zijn gebouwd. Voor de liefhebbers zal ik de bouwer en het type vermelden voor zo ver dat nu mogelijk is. Later zal ik na research meer data toevoegen.

Na zo’n drie kwartier te hebben rondgescharreld bij de locomotieven en het oude “Koning Willem 1 Station” uit 1873. Werd ik door een besnorde Javaan, welke Javaan heeft geen snor, aangesproken en er op attent gemaakt dat ze in de remise de stoomloc onder stoom aan het brengen waren. De remise lag een paar honderd meter van het station en met z’n tweeën gingen we te voet over het spoor op weg.

Het duurde niet lang voordat hij over zijn gezin begon en dat hij buitenlands geld, bij voorkeur papiergeld, spaarde en hoe zwaar het leven was en dat er nog maar heel weinig toeristen kwamen en dat hij de eindjes aan elkaar moest knopen om zijn gezin te voeden en dat hij een souvenirstal had net buiten het station en of ik misschien een souvenir bij zijn stal wilde kopen. Dit soort verhalen heb ik al honderden keren aangehoord en vak ben ik niet bezweken voor die natte hondenogen. Ik beloofde na het bezoek aan de stoomloc in de remise een bezoek aan zijn stalletje te brengen.

Jongens en treinen zijn net zo met elkaar verbonden als meisjes met schoenen. Er is iets met die stalen monsters dat ons fascineert. En als er dan ook nog het oervuur in de buik van het monster brand dan zijn we helemaal verkocht!

De besnorde souvenirman wilde dat ik een foto van hem maakte en in eerste instantie was ik daar helemaal niet in geïnteresseerd maar met het digitale tijdperk in volle gang maakt het toch allemaal niets meer uit. Je kan het zo weer wissen!

Tijd om terug te gaan en de kaartjes veilig te stellen. Die kaartjes waren dus tien jaar geleden al veilig gesteld en niet ik maar de directeur had een oscar gewonnen voor zijn rollenspel van gisterenmiddag. Rp. 100.000 (€ 8,18) per persoon voor een retour met de stoomtrein door de jungle van Java. Een koopje! Lyka stond al op het perron te wachten en werd nu ook enthousiast om met die honderd en negen jaar oude trein mee te gaan.
Bij het stalletje van de opdringerige souvenir verkoper kocht ik een mooie en licht overprijsde pet en dat gaf hem zoveel zelfvertrouwen dat hij niet meer bij me was weg te slaan. Hij had namelijk ook nog mooie t-shirts te koop en die waren voor mij een speciale prijs! USD 70,- voor een heren XL en slechts USD 60,- voor een damesmodel. Ik keek hem eens recht in de ogen en zag een sluwe meedogenloze verkoper die als een parasiet op de weerloze toeristen leefde.
Hij keek mij de in ogen en zag een onvermurwbare rugzakartiest die alleen geld zou uitgeven wanneer het hém uitkwam. Teleurgesteld droop hij af!

Het werd al aardig druk op het station en voor een moment dacht ik dat er iets mis moest zijn. Waarom moesten wij Rp. 100.000 per persoon betalen terwijl de Indonesiërs voor Rp. 25.000 een kaartje aan het loket kochten? Maar natuurlijk was het loos alarm want die goedkope kaartjes waren voor rit met een nieuwere diesel/electric locomotief van Krupp.
Ik vertelde Lyka dat de trein hier op het perron zou arriveren en dat de stoomtrein om tien uur zou vertrekken. Ik had een mooi plaatje gezien waar ik de stoomloc wilde fotograferen wanneer ze de remise verliet.
En terwijl ik daar stond te wachten viel mijn oog op de enorme stapels stalen dwarsliggers die ik zelf nog kende van mijn vijfjarige carrière bij de “Struckton Spoorwegbouw”. TREB - 1930 en OUGREF - 1930 S S -, of OUGREE - 1930 S S - stond er op de zijkant in gestanst.

Ik hoorde de diesel/electric locomotief toeteren en in de verte zwaaide een uitzinnige menigte de trein uit. Aan de andere zijde was er nog geen spoor van de stoomlocomotief te bekennen.
Een slecht gevoel overviel me en ik zou mijn leven er om willen verwedden dat Lyka op de verkeerde trein was gestapt. Mijn maag draaide zich om bij de gedachte want ik had geen idee waar die andere trein heen zou gaan of wanneer hij terug zou komen. Ze had geen rooie cent op zak en was de taal niet machtig.
Aandachtig bestudeerde ik de passerende wagons en ik kon geen spoor van mijn meisje ontdekken. Had ik het dan toch mis?
Nee! Ik had het bij het rechte eind! Op het laatste platform van de laatste wagon stond mijn Lyka onschuldig te zwaaien alsof we voor altijd afscheid namen. Het leek nog het meest op een zwart/wit film uit de jaren vijftig waar de verliefden tegen wil en dank van elkaar afscheid nemen.
Ik heb daar zeker tien minuten gestaan en kon niet tot een oplossing komen. De stoomtrein was ondertussen ook in aantocht en nadat ik de geplande foto’s had geschoten stapte ik snel op de treden van de achterste wagon van de trein.
Op het station was het nu chaotisch druk en de menigte was er niet voor de stoomtrein maar voor de dieseltrein.
‘Dan zou de rit nooit lang kunnen duren!’, dacht ik meteen in mezelf.
De directeur bevestigde mijn gevoelens en belde meteen naar de machinist van de dieseltrein dat er een verstekeling aan boord was. Maar het belangrijkste was dat de stoomtrein niet zou vertrekken voordat we weer herenigd zouden zijn.
Het verhaal ging als een lopend vuurtje langs het personeel van het museum die op hun beurt even tegen me kwamen lachen om wat er met Lyka was gebeurd.

Veertig minuten later arriveerde de dieseltrein weer op de plaats van vertrek en op één van de platforms stond Lyka met een brede ontwapende glimlach. Ze had zich absoluut geen zorgen gemaakt terwijl ik me heel slecht had gevoeld.

En daar vertrokken we dan, vijftig minuten later dan gepland. De rit duurde ongeveer een uur heen en een uur terug. Aan het einde van het spoor werd er weer water ingenomen voor de terugreis. Een korte onderbreking om wat te eten of te drinken.

Het was een heerlijke en onvergetelijke dag met een stoomlocomotief op Java.

De lunch bestond uit kippenboutjes en rijst. Terwijl ik de foto’s verwerkte ging mijn meisje wat slapen. Het was ook voor haar een opwindende dag geweest.
Het wordt langzaam donker als ik op de trapjes van het hotel mijn koude Bintang biertje drink. In de verte verdwijnen de vulkanen in het niets en het wordt voor mij tijd om nog twee flessen Anker bier te halen.
Een geluk bij een ongeluk! Terwijl ik een plekje zoek en alle stoelen zijn bezet vraag ik of er misschien ook de MotoGP op tv is. En wat denk je? Zonder wat te zeggen staat er een jongen op en schakelt de tv op het juiste kanaal. MotoGP onder het genot van een paar boterhammen met corned beef gevolgd door een koud pilsje. Wat kan het leven toch mooi zijn!
Copyright/Disclaimer