Ongeveer drie jaar en een maand geleden deed ik deze treinreis met mij vriend Tettje van Malsen. Tijdens het ontbijt spitte ik diep in mijn geheugen om de herinneringen van deze treinreis weer naar boven te halen. En ik kon ze echt niet vinden! Ik heb zoveel gezien en zoveel meegemaakt in de laatste drie jaar dat ik soms niet eens meer weet waar ik een maand geleden was. Maar ik zie dit wel als een luxe en als een voorrecht.
De Nasi Goreng was opnieuw het ontbijt dat ik bestelde en Lyka besloot om deze keer ook maar voor de gebakken rijst te gaan. Tijdens het wachten schoot ik dit mooie plaatje van een oude Javaanse ober die overigens nog opvallend fit was.
De Nasi Goreng was de enige brandstof die we tot ons zouden nemen, althans tot Kertosono, want we waren te lui geweest om de kamer gisteren nog te verlaten en wat inkopen voor onderweg te doen.
Eenmaal op het station met de kaartjes in de hand, Rp. 4000 (€ 0,32) per persoon, kwam het langzaam met horten en stoten weer bij me terug. Ik zag de zaken weer die ik me kon herinneren op de foto te hebben gezet en de probleemloze reis naar Solo.
Het was drukker in de trein dan ik me kon herinneren en ik zocht net als de vorige keer maar een plaatsje in de deuropening. Een frisse wind door mijn haren.
De “Brantas” was natuurlijk ook te laat maar niet zo laat dat het me zorgen baarde. Eenmaal aan boord losten mijn herinneringen in mijn hoofd weer op want deze drukte kon ik me niet herinneren. De trein was zo vol dat we moesten staan. En aan boord komen was op zich al een kunst omdat de deuren niet meer open konden omdat de trein gewoonweg overvol was.
Gelukkig vonden we twee zitplaatsen bij een gezin dat onderweg naar Jakarta was. Die moesten dus nog meer dan zestien uur in deze overvolle trein waar het nu ook al een onmogelijke opgave was om naar het toilet te gaan.
Na een half uurtje kwam een oud echtpaar aan boord en die hadden dus echt reserveringen voor onze stoelen. Dat werd dus de rest van de reis staan! Een eindeloze optocht van water en voedselverkopers maakte het staan tot een ware hel. Elke twee minuten moest ik me weer als een kip aan het spit omdraaien om de verkopers langs te laten. Gelukkig schikte het gezin wat in zodat Lyka nog een randje had om op te zitten.
De tijd kroop en in het pikkedonker arriveerden we op het “Solo Jebres Station”. En hier kwamen de herinneringen weer boven. Ik herinnerde me de weg en welke taxi’s en becak’s te vermeiden. Net om de hoek vonden we een becak die ons voor de redelijke prijs van Rp. 30.000 naar het hotel wilde brengen. Het was zo’n lange en zware tocht dat ik de uitgeputte fietser maar Rp. 5000 fooi heb gegeven.
Het hotel was nog indrukwekkender dan op de website en we werden door tientallen ogen nagekeken toen we de lobby betraden.
‘Kijk maar want de creditcard is hier de baas!’, dacht in bij mezelf.
Het inchecken was geen probleem en binnen tien minuten stonden we in onze kamer. Een mooie kamer voor de komende vijf nachten.
We waren zo moe dat we in onze rugzakken naar de laatste restjes voedsel zochten. Een stuk chocolade en een instant noedels moesten we delen. Morgen gaan we eerst eens lekker ontbijten.
