Met een slechte nasmaak van gisteren in mijn mond gingen we opnieuw op pad in Jakarta. Ik moest nu eenmaal niet paranoïde worden na één slechte ervaring in de trein. Maar ik moest steeds op teveel zaken letten omdat mijn Lyka onbevangen en onbezorgd door de menigte van Jakarta stapte. Ze verdween steeds uit beeld om zoveel mogelijk de zon te ontwijken.
Tot het moment dat ik haar uit het oog verloor. En dat was een slecht gevoel, en zeker nu ik het toch wel met Jakarta had gehad. Ik zag haar niet meer en ik had geen idee of ze voor me of nog achter me liep. Steeds als ik een witte pet zag dacht ik dat het Lyka was maar het was steeds een kleine Indonesiër met een snor en sigaret in zijn mond.
Na een minuut of vijftien had ik het niet meer en moest diep nadenken wat nu het slimste was om te doen. Nog voordat ik een antwoord had gevonden zag ik haar staan met de rug tegen de muur terwijl ze haar hiel bekeek. De nieuwe sandalen hadden blaren gemaakt en zuur vroeg ze om een pleister.
Misschien reageerde ik iets te kwaad maar ik had het niet meer en ik was heel ongerust geweest. Met een manende vinger maakte ik haar duidelijk om nooit meer bij me weg te lopen in een onveilige grote stad als Jakarta. Haar Filippijnse temperament kwam ook naar boven en het werd een botsing tussen culturen en ego’s.
In stilte liepen we samen weer richting het hotel toen ik in mijn ooghoek een jongen van een jaar of tien ons van achteren zag benaderen. Als een dief in de nacht sloop hij dichterbij. Aan zijn blikken kon ik zien dat er waarschijnlijk nog een tweede in het spel aanwezig was. En ja hoor, een veel jongere jongen op blote voeten volgde de stille bevelen van zijn oudere makker op. Lyka zag niets van dit en liep onverstoord door.
Ik stopte plotseling en de twee hielden ook meteen hun in. Nadat ik weer versnelde om bij Lyka te komen zag ik dat ze de afstand tussen ons ook snel kleiner hadden gemaakt. Een stukje verderop stopte ik, draaide me om en liep recht op ze af. De kleine keek verbaasd naar de grote die ook niet goed wist wat er aan de hand was. Als aan een lijntje draaiden de twee zich om en liepen zonder achterom te kijken voor me uit.
In een snelle vloeibare beweging draaide ik me weer om en ging richting Lyka die nu wel een gat van een paar honderd meter had geslagen. Gelukkig keek ze achterom en zag dat ik een flink eind achter haar liep. Ondanks dat ik met een stevige pas richting mijn meisje was gelopen hadden de twee straatdieven me toch weer bijna ingehaald maar bleven toch op een veilige afstand.
Lyka keek me verbaasd aan terwijl ik een taxi wenkte. De Blue Bird taxi schakelde zonder een vraag de meter aan en bracht ons naar het hotel. Terwijl we wegreden keken de twee me recht in de ogen en maakten obscene gebaren. God weet wat ze plan waren maar wij waren in ieder geval in veiligheid en ik had het helemaal met Jakarta gehad!
Natuurlijk zet het je allemaal aan het nadenken maar het is frappant dat het hier Marokkaanse taferelen zijn. Ik ben in veel landen geweest, ook waar er armoede heerste, maar ik beng bang dat ik moet concluderen dat de aanhangers van de Koran de meest vrome dieven op de planeet zijn. En als het om het sjaria rechtssysteem gaat dan mogen ze van mij alle klauwen afhakken van die dieven. Met weemoed denk ik aan de arme Indiërs in Kolkata die ook bedelden maar altijd vriendelijk waren.
Eenmaal terug in het hotel liet ik het maar van me afglijden en we gingen terug naar de orde van de dag. Het was weer een leuk om zelf de was te doen. Terwijl de badkuip vol liep met warm water en de vuile onderbroeken, overhemden, sokken en een korte broek langzaam verdwenen terwijl het waspoeder oploste. Mijn voeten masseerden het vet en vuil uit de kledingstukken terwijl ik een veredelde regendans in de halfgevulde badkuip uitvoerde. Dertig minuten laten intrekken en uitspoelen, de voorwas was gedaan.
Nogmaals het ritueel herhalen en dat was de hoofdwas. De kamer werd overspoeld met drogende kleding want er waren geen waslijnen voor handen. Lekker uitrusten en tv kijken, sport en een film. Bami Goreng net als gisteren. Nog twee dagen en dan gaan we verder richting het oosten. Het beloofde land.
