Dat was wat er deze ochtend in de lucht hing. Na de rustdag van gisteren was het ook moeilijk om weer op te starten. Hoewel ik weer om zes uur naast ons bed stond kwam ik maar niet op gang. Maar na het ontbijt moesten we eerst verkassen. Ik vond het een goed idee om na twee mindere nachten slapen te verhuizen naar de naastgelegen kamer. Kamer 209 had een piekfijn en bijna nieuw springverenmatras en ik wist dat ik daar beter op zou slapen dan op het dunne schuimrubbermatras van kamer 210.
Binnen tien minuten waren onze spullen verkast en ik ging de receptie mededelen dat we waren verhuisd. En dat was natuurlijk geen probleem want we waren al verhuisd. In plaats van twee dagen besloten we om nog maar drie dagen langer te blijven. Het gebruik van de gratis wifi, het goede restaurant aan de overkant van de straat én het zwembad hadden allemaal bijgedragen aan het verlengen van ons verblijf.
En nu op pad om nog wat te kunnen zien. Maar wel heel rustig aan want voor mijn gevoel was het aardig warm. Het kan de koorts zijn geweest want ik voelde me niet helemaal 100%.
Richting het Kraton van Yogyakarta en onderweg ook nog even langs de “Taman Sari”, het waterpaleis, van een oude sultan.
De “Taman Sari” is eenmalig en ik heb nog nooit iets gezien dat er op lijkt. De sultan liet een paleis bouwen speciaal voor zijn harem zodat ze zich op de heetste dagen van het jaar konden verkoelen. De sultan hield dan vanaf een wachtoren zijn vrouwen in het oog zodat hij zeker wist dat er niets mis was.
Langzaam sloffend en ongeïnspireerd komt het “Kraton Yogyakarta” in zicht. Lyka heeft genoeg van de zon en zigzagt door de smalle straten om maar zoveel mogelijk gebruik van de weinige schaduw te maken. Zelf ben ik nog te lui om de Lonely Planet tevoorschijn te halen en zo lopen we in een val waarvoor er in de reisbijbel nadrukkelijk gewaarschuwd wordt.
Bij de verkeerde poort aan de verkeerde kassa kopen we de verkeerde kaartjes! Mijn geheugen zegt me dat er iets mis is maar Lyka heeft geen interesse en zo sjokken we door een nietszeggend bos van halflege gebouwen.
Tijd voor de lunch en wat shoppen! Dus aan de bekende Jalan Malioboro die is omlijnt met honderden souvenirstalletjes die allemaal dezelfde zinloze rotzooi verkopen gaat Lyka op zoek naar een t-shirt. En bij zoveel overkill zou de keuze eenvoudig moeten zijn maar vrouwen zijn nu eenmaal van de andere sekse en dat is tijdens het winkelen goed te merken. McDonald’s als lunch en mijn excuses dat ik geen foto heb van de Big Mac. Ik neem aan dat jullie allemaal wel weten hoe die er uit ziet met een beetje patat en een kiwi ijsje ernaast.
En dan weer terug naar het hotel waar we de middag weer aan het zwembad doorbrengen. Heerlijk!
Net op het moment dat we willen gaan eten valt de elektriciteit uit en een korte blik in de straat laat ons weten dat de hele buurt in het donker zit. Het bier blijft ook in het donker koud en ik neem nog maar zo’n grote ijskoude jongen. Dat wordt dus wachten en met de zaklantaarn op mijn hoofd ga ik gewoon door met het schrijven van mijn verhalen.
Als het licht weer is teruggekeerd gaan we natuurlijk weer eten bij ons favoriete restaurant. Vis voor Lyka en kip voor mij.
De kwaliteit is hoog maar de porties zijn niet overvloedig. Maar voor deze prijs kan je best nog een keertje extra bestellen als je nog trek hebt. Morgen gaan we in ieder geval naar de Prambanan.
