Om 04:38 begint de eerste voorganger aan zijn weekend. Voor mij is het tijd om te pissen en weer snel onder de dekens te duiken. We hebben nog een paar uurtjes voordat we op moeten staan. Vandaag gaan we na een heerlijk verblijf in de koelte van Dieng weer een paar honderd meter lager naar het kleine stadje Ambarawa. Bij het horen van dit woord gaan alleen de harten van de spoorweg enthousiasten sneller slaan! Drie jaar geleden waren we hier ook in de buurt maar om de één of andere duistere reden hebben mijn maat Tettje en ik nooit deze plaats bereikt.
De bananenpannenkoek was een klassieker en ook voor dit ontbijt kozen we deze bananencake. En opnieuw was hij fantastisch en nadat we onze magen gevuld hadden verdween het laatste stuk in een plastic zak voor onderweg.
We betaalden de rekening, Rp. 240.000 (€ 19,37) voor twee dagen eten en drinken voor twee personen incl. een paar flessen bier, en namen uitgebreid afscheid van de gids en de vrouw van de eigenaar. Mochten we ooit weer in de buurt zijn dan blijven we zeker weer een nachtje slapen in het Hotel Bu Jono.
Nadat we de belangrijkste informatie over de bussen gekregen hadden en de gids de instructies aan de buschauffeur had doorgegeven verlieten we Dieng op de voorbank van een kleine paarse bus. En het uitzicht was adembenemend! Een steile afdaling vanaf het plateau in een zonovergoten vallei met het uitzicht op twee slapende vulkanen. En hier krijg je niet snel genoeg van!
Ik weet ook niet waaraan we het verdiend hebben maar de aansluitingen tussen de bussen waren opnieuw zo snel dat ik geen enkele foto van onze bussen heb kunnen schieten. Het ging zelfs zo snel dat ik niet eens de tijd had om wat te drinken te kopen voor onderweg. De bananencake moesten we noodgedwongen wegspoelen met het laatste restje drinkwater uit een piepklein flesje wat we nog bewaard hadden.
De 106 kilometer werden in een kleine vier uur afgelegd en daar stonden we dan op een kruising niet ver van het “Ambarawa Museum Kereta Api”. Het eerste hotel leek niet goed genoeg voor mijn meisje dus gingen we op zoek naar het tweede hotel dat richting het museum was. Ruim een kilometer later stonden we weer bij het “Hotel Tenteram” want dat andere hotel zat vol. Ik bekeek een paar kamers en uit veiligheidsoverwegingen koos ik voor de kamer zonder ramen voor Rp. 50.000 (€ 4,09) per nacht.
Maar onze dag zat er nog niet op want nu zou het spannend worden. Na de korte wandeling naar het museum kon ik de mensen aan de kassa van het museum ervan overtuigen dat we morgen weer terug zouden komen en dat we zonder te betalen naar binnen wilden gaan. We wilden namelijk alleen maar weten of we met de trein konden rijden.
De kassa voor de rit met de stoomtrein was al gesloten maar de aanhouder wint! Met al mijn charmes in de strijd gegooid, een paar woorden Indonesisch en een brede glimlach redde ik het tot in het kantoor van de directeur. En? Nou, de trein was gecharterd door een groep uit Surabaya en dat betekende met andere woorden dat de trein niet toegankelijk was voor toeristen. Een beetje toneelspel, een vleugje teleurstelling, een overdosis ondergeschiktheid en de directeur was wel bereid zijn medewerking te verlenen om ons op die trein te krijgen.
‘Morgen om negen uur hier zijn!’, lachte de directeur.
‘Maak je maar geen zorgen!’, antwoordde ik.
‘We zijn er al om half negen!’
We schudden elkaar de hand en met een brede glimlach nam ik afscheid van de besnorde Javaan.
Op de terugweg kochten we nog wat te eten voor vanavond en twee flessen Bintang bier. In dit dorp en hotel zal er na het eten weinig te doen zijn.
