Zo’n dag als vandaag wil je het liefst zo snel mogelijk vergeten maar het is waarschijnlijk één van die dagen die je altijd bij blijven. Één van die dagen waarvan je het verhaal over een maaltijd of een koud biertje aan je medereizigers in een vreemde lokatie verteld. 416 moordende kilometers die bijna alles aan me tot het uiterste op de proef hebben gesteld.
Maar het begon allemaal zo mooi! Natuurlijk werden we netjes om kwart voor vijf door de duizenden moskeeën van Yogyakarta gewekt en wegens de bier inname van gisterenavond moest ik nog pakken. Maar dat is voor een doorgewinterde rugzakartiest geen probleem mits er niet een éénentwintig jarige schone halfnaakt om je heen loopt. Het water begon in mijn roze beker te pruttelen en nadat ik de inhoud van twee kleine zakjes in de kokende vloeistof had laten vallen verscheen het hemelse beeld van een kop koffie. Mijn laatste spullen verdwenen in mijn rugzak en ik was klaar terwijl Lyka nog even naar de boerderij op FaceBook keek.
Snel naar beneden waar om iets over zes het ontbijt werd geserveerd. Ik propte de twee toast en het gebakken ei in een plastic zakje want mijn maag had nog geen trek in vast voedsel. De taxi stond ook al te wachten en zo begonnen we zonder een probleem aan deze simpele verplaatsing. De taxichauffeur was een hele stille die netjes met de meter werkte en dat werkt bij mij het best. Rp. 15.950 op de meter betekend in zo’n geval Rp. 20.000 (€ 1,63) voor ruim vier kilometer in de taxi.
Het kantoor om te reserveren was gesloten en dat vond ik wel vreemd. Maar was het niet zo dat je op de dag van het reizen niet een kaartje aan het loket moest kopen? En dat klopte dus. Ik sloot me aan in de lange rij en langzaam schuifelde ik richting het loket terwijl Lyka een plekje zocht buiten de drukte van de kaartverkoop.
Er werden voor me in de rij aan het loket veel vragen gesteld en vaak zag ik de mensen weglopen zonder dat je een vervoersbewijs hadden gekregen.
‘Zou de trein dan helemaal vol zijn?’, schoot er door mijn hoofd.
Ik keek over de schouder van het kleine vrouwtje voor me, ze had een geprinte reservering in haar hand. Ik was er nog niet zeker van! Ik was blij dat ik eindelijk aan de beurt was en de kaartjes kon bestellen. Rp. 170.000 (€ 13,88) voor twee personen in de Biznis Klas. Geen aircon maar we konden wel mee.
Alles liep gesmeerd en we zaten de tijd gewoon uit en lieten het Indonesische platteland maar aan ons voorbij schieten. Mooie vulkanen domineren de vlaktes.
Verveling slaat toe en de iPod doet zijn werk.
Alles ging op schema totdat we een kilometer of twintig voor Surabaya plotseling stil vielen. Er was wat aan de hand maar niemand kreeg ook maar enige informatie wat er met die trein aan de hand was. Het duurde dus ruim anderhalf uur voordat ze de locomotief weer zo ver hadden dat we naar het Gubeng Station in Surabaya konden vertrekken.
Die vertraging had ons van de lunch berooft! Dus er zat niets anders op dan snel nieuwe kaartje te kopen voor de reis naar Malang. De trein van 15:20 met de geschatte aankomsttijd van 17:50. Het schema was veranderd maar er zat niets anders op dan deze trein te nemen. Tijdens de korte wachttijd stilden we de grootste trek met een doughnut en een koffie. Na aankomst zouden we in Malang wel lekker gaan eten.
Toen de trein eindelijk arriveerde op perron 1 was het een dringen en trekken van jewelste maar de winnaar in de categorie boven de 90 kilo was ik zelf. Ik verzekerde voor ons twee zitplaatsen en kon niet wachten dat we eindelijk vertrokken.
De minuten verstreken en er gebeurde dus helemaal niets. Minuten werden kwartieren, kwartieren werden halve uren en twee uur later dan het geplande vertrek stonden we nog steeds bewegingsloos op perron 1. Er was ook geen enkele informatie wat er aan de hand was en waarom de trein niet vertrok.
Om 17:50 vertrok de stalen kolos zonder een aankondiging. De aangezwollen groep reizigers stond nu ook in het gangpad en werden door de plotselinge beweging verrast. Ze vielen bijna om maar het was al zo druk dat ze elkaar op de been hielden. Het was ook al donker geworden en door de eentonige avond reden we met snelheden van wel 50 Km/u door het zwarte landschap.
Tegenover ons zaten een paar studentes die met goed engels een gesprek met ons aanknoopten. Dat verkorte de reistijd aanzienlijk! Na ontelbare stops bij onuitspreekbare stations reden we om 20:25 het station van Malang binnen. En nu was het haasten geblazen mochten we nog een kans op een fatsoenlijke avondmaaltijd maken. In deze kleine vergeten Indonesische steden liggen de meesten vroeg op bed.
Er was nog precies één kamer vrij in het Kartika Kusuma Hotel. Nou, dan was de keuze snel gemaakt! Maar de prijs van Rp. 240.000 was zo hoog dat ik impulsief om een korting vroeg en die ook prompt kreeg.
‘Oh ja, 10% discount’, hakkelde de man achter de receptie die niet zo heel veel Engels sprak.
Rp. 216.000 per nacht. Ik onderhandelde dat we drie nachten zouden blijven en misschien zelfs een vierde nacht. En dat was geen probleem. De rugzakken gingen in de kamer en zonder rond te kijken gingen wij op “Toko Oen” aan.
“Toko Oen” is een instituut in Malang waar vele generaties hun ijsjes en Nasi Goreng hebben gegeten. Drie jaar geleden was ik hier ook met Tettje geweest en die avonden hebben we heel veel plezier gehad en zijn onvergetelijk. Om twee over negen sprak ik de ober aan die meteen zei dat de keuken dicht was. Die was om negen uur gesloten! Met een beetje drama over de vertraging van de trein en een vriendelijke glimlach wist ik hem er toch van te overtuigen om de laatste bestelling aan te nemen. En dat lukte!
Voor Lyka een biefstuk met gebakken ei en voor mij een Gado Gado met een koud biertje. De missie was geslaagd maar wel heel anders dan ik vanochtend had verwacht.
