Na de luie dag van gisteren moesten we toch maar weer wat gaan doen vond ik zelf. Het is te gemakkelijk om een beetje rond te wandelen, te zwemmen, de straat over te steken om wat te gaan eten enzovoort. Dan lijkt het straks nog op een vakantie!
Nee, nu even serieus! Ik was dus weer om zes uur opgestaan gevolgd door Lyka om zeven uur en na het eenvoudige doch goede ontbijt gingen we op stap naar de “Prambanan tempels”. Gisteren was er al geïnformeerd of we daar met de bussen van “Trans Yogya” konden komen en het antwoord daarop was positief, zei het wel met twee keer overstappen.
Dus om iets over achten betaalde ik de Rp. 6.000 (€ 0,49) voor twee personen naar de Prambanan. Gelukkig konden we zitten want de reis duurde een stukje langer dan we hadden verwacht!
Het overstappen ging niet zo soepel en lange wachttijden heel normaal. Maar voor die prijs kunnen we niet klagen en om half tien stonden we aan de poort van de tempel. Hoewel ik deze tempels persoonlijk mooier vindt dan de Borobudur was de toegangsprijs toch lager.
Maar hier gebeurde een wisseltruc die ik tot één van de beste reken die ik ooit ben tegen gekomen. Het ging zo:
‘How much?’, en een stilte volgt.
De man wijst met zijn vinger, die een extreem lange nagel heeft om zijn neus te kunnen reinigen, op de USD 13 die op het kaartje staat. Snel probeer ik om rekenen tegen de regeringskoers van Rp. 9.000 tegen de USD. 13 maal 9 is gelijk aan 117 schiet er door mijn hoofd. Ik leg vijf blauwe briefjes van Rp. 50.000 op de balie en schuif ze onder het glas door.
De man kijkt me aan en schuift één briefje terug dat ik weer in mijn Filofax terug stop. Vervolgens krijg ik één toegangsbewijs. Ik kijk de man aan en wacht op mijn tweede kaartje. Er gebeurd niets en ik steek twee vingers op en wijs vervolgens naar Lyka. Hij knikt met een valse lach en steekt één vinger op als teken dat hij het andere biljet terug wil. Ondertussen steekt een Javaan zijn hoofd langs me heen en begint een gesprek in het lokale dialect totdat ik hem aan de kant schuif en mijn tweede kaartje vraag. De waarschijnlijke handlanger bied zijn excuses aan en stapt achteruit. Ik krijg mijn tweede kaartje en stap terug. Rp. 125.000 is nog altijd Rp. 10.000 goedkoper dan voor de Borobudur en daarin zit hem waarschijnlijk de kneep. Lyka heeft dit alles goed in de gaten gehouden en terwijl ik snel naar het toilet ga houd ze ook de rest van de buitenlanders in de gaten.
‘Darling, zij kregen wel geld terug van Rp. 250.000!’, zegt ze zodra ik terug ben.
Ik stap op de andere bezoekers af en vraag hoeveel ze hebben betaald. Inderdaad, het zou Rp. 234.000 moeten zijn voor twee toegangsbewijzen. Met vuur in mijn ogen stap ik op de kassa af en zonder wat te zeggen hou ik mijn hand op onder het glas. De grijnzende Javaan deponeert Rp. 16.000 op mijn hand en voor hem is het slechts een gemiste kans. Ik weet 100% zeker dat hij deze truc een paar keer per dag uithaalt!
En zo staan we dan voor het pad naar de tempels.
Ik weet het bij deze tempels weet ik ook niet echt hoe ik ze moet beschrijven. Het is pure schoonheid die je het beste in alle stilte in je moet laten zinken. Daarom mijn advies: Probeer te gaan als er geen schoolvakanties zijn op Java! Laat de foto’s maar spreken.
Vanaf de tempels gaan we weer terug met de bus en nu via het Yogyakarta “Statiun Tugu” omdat daar de lange afstand treinen vertrekken.
We kijken het allemaal goed na en weten nu dat onze trein maandag om kwart over zeven vertrekt. Met deze wetenschap kunnen we nu voor een t-shirt voor Lyka gaan shoppen. Dat t-shirt wordt opvallend snel gevonden en nu ben ik aan de beurt! Gisteren heb ik een restaurant gezien waar ze kippenloempia’s verkopen en ik weet zeker dat de mie of rijst er ook goed zal zijn. En dat klopt! Een heerlijke lunch bij “Ibu Yuli” (op de hoek van Jalan A. Yani en Malioboro), Rp. 44.500 (€ 3,63) inclusief een hete zwarte thee zonder suiker.
Terug in het hotel regel ik dat we nog een dag langer kunnen blijven en in alle rust vinden we onze weg naar het Via Via restaurant waar we ondertussen al goede bekenden zijn. Lekker eten en een paar biertjes. Ayam kerrie voor mij en de Spaghetti Carbonara voor Lyka.
