Later dan verwacht stond ik op deze ochtend van het vertrek op. Ik was al langer wakker, maar de laatste restjes van mijn depressie houden me in bed. Hele lijsten tegenslagen van lekke banden tot dodelijke ongevallen trekken in mijn gedachten langzaam aan me voorbij. Totdat het punt is aangebroken dat ik er genoeg van heb. Geen negatieve gedachten meer maar nu vol gas vooruit een mooie gouden toekomst tegemoet! Vroeger deden we niet anders! Vroeger was alles onbekend en avontuur! Waarom moet ik heden ten dage alles tot in de puntjes geregeld hebben? Freedom!
In de koelte van de airconditioning pak ik mijn rugzak. Dat is een precies werkje want in de kleine ruimte die de 42 liter rugzak biedt moet je precies weten waar alles zit. Het is natuurlijk te gek voor woorden wanneer je de hele rugzak moet leeghalen voor een flesje contactlens vloeistof. In de afgelopen vijftien jaar heb ik het systeem steeds meer geperfectioneerd en ik weet nu precies waar ik alles wegstop. Een minimale bagage met een minimaal gewicht. Het leven in de kleine ruimte heeft zo ook zijn voordelen.
Het is al bijna tien uur wanneer ik enkele van mijn minder belangrijke spullen in de zadeltassen stop en de Honda Phantom start. Geconcentreerd luister ik naar de mechanische geluiden van de motor die tikt en ratelt zoals altijd. Ik weet eigenlijk niet eens waar ik naar luister dus prop ik snel de oordoppen in mijn oren. Tijdens het rijden met de motor heb ik wel geleerd hoe belangrijk die oordoppen zijn, na een dag in het zadel hoor je ‘s avonds wanneer je op bed ligt nog de motor razen.
Na een kilometer of 25 is de eerste stop. Bij een 7-11 en benzinestation. Het is een vast ritueel geworden omdat het buiten Pattaya ligt en je hier al de andere, betere zijde, van Thailand kan voelen. Het vreemde gevoel in mijn maag is tijdens de korte rit verdwenen en ik heb ook eindelijk wat trek gekregen. Een tosti en een cola bevredigen de eerste tekenen van een hongergevoel. Wat belangrijker is op dit moment is verse benzine. Ik kan aan de uitlaatgassen ruiken en voel aan de trekkracht dat de explosieve vloeistof in de tank al aardig verschraald is. Dat verschralen gaat hard in Thailand met temperaturen van boven de dertig graden.
Een uur later, en zonder problemen, rijdt ik de bescherming van de schaduw binnen op het erf van een grote Boeddhistische tempel. Die tempels zijn geen bijzonderheid want je passeert er elk uur wel een stuk of tien. Elk zichzelf respecterend dorp heeft een tempel met bijbehorend crematorium. En hier in de schaduw, die me beschermd tegen de brandende zon, is het heerlijk rusten. Ik luister naar het tikken van de hete motor en kijk eens goed naar het stalen ros of ik misschien iets kan ontdekken wat mijn aandacht verdient of gevaar kan opleveren.
Ik kan niets ontdekken en ga voor enkele ogenblikken op zoek in mijn eigen gedachten. Ik heb hier naar uitgekeken en ik heb het tegelijkertijd ook zo lang mogelijk voor me uitgeschoven. Alleen de gedachte om weer alleen te zijn was teveel. Ik mis Lyka verschrikkelijk maar het is aan de andere kant ook goed om eens wat tijd voor jezelf te nemen. De afgelopen tijd was zeer spannend voor ons beiden en ik weet zeker dat zij nu ook een beetje tot rust komt om zo samen weer fris aan het volgende hoofdstuk te beginnen. Mijn tien minuten rust zitten er weer op en het wordt tijd om weer verder te gaan. Mijn maag knort klagend en dat is een teken dat ik over een uur, tijdens de volgende rustpauze, wat te eten probeer te vinden!
En dan kom ik meteen bij de moeilijkste opgave van een tocht met de motor. Een man op een machine die opgaat, of misschien zelfs wel helemaal oplost, in de omgeving om hem heen. Dolende gedachten in de stilte en eenzaamheid. Mooie vergezichten en de schoonheid van de natuur worden geregistreerd maar niet bewust in je geheugen opgenomen. Het is als een kop koffie! Water, koffie, suiker en melk vermengen zich zonder dat je de oorsprong in het eindresultaat nog kan herkennen.
Jonge kinderen scheuren op motoren, rubber oogstende Cambodjanen, rokende oude pick-up trucks, slechte wegen en de eenzame stilte van achter je oordoppen. Het is niet eenvoudig om dat te beschrijven!
Je bent seconde voor seconde in de hoogste concentratie want je weet niet wat er voor je ligt. Een plotseling overstekende zwerfhond of een kuil in de weg waar een hele auto in past! Deze verhoogde concentratie gaat naadloos over in een trance. De trance van een motortocht door Thailand.
Hoe lang? Geen idee.
Waarheen? We zien wel.
En dan zie ik een klein eethuisje langs de weg! Ik draai om om te vragen of de Khao Pad - gebakken rijst - hebben. Verbaasd kijkt het groepje mensen me aan en overleggen in een dialect waar ik geen touw aan kan vastknopen. Ik knik en lach naar de baby op de arm van een jong meisje. De baby schatert van het lachen en het ijs is gebroken. Allemaal tegelijk knikken ze ja! We hebben gebakken rijst.
Vijf minuten later zit achter een bordje dampende Thaise nasi goreng.
Omdat ik eigenlijk te laat van huis ben gegaan begint nu de klok te tikken. Ik hoef nog geen haast te maken maar ik moet wel op de tijd gaan letten. Ik kan onmogelijk harder gaan rijden want dan wordt het onaanvaardbaar veel gevaarlijker. Het enige wat ik kan doen is de rusttijd wat inkorten.
Ik stop nu ook gewoon langs de weg om wat van mijn koude thee te drinken en laat het steeds wisselende landschap aan me voorbij gaan. We zijn op weg naar Chantaburi en ik zie het aantal kilometers naar mijn einddoel steeds minder worden op mijn Garmin navigatie. Dat is en blijft toch wel een heel bijzonder stukje modern gereedschap!
Op advies van mijn vriend Jim ben ik op zoek naar “The O.V. Country Resort”. Deze reis is basic, terug naar de hoogtijdagen van het backpacken. Luxe hotels zullen zoveel mogelijk worden ontweken en de prijs voor de slaapplaatsen is op 400 baht (€ 9,37) per nacht gezet. Ik zal zoveel mogelijk voor die prijs, òf goedkoper, proberen te slapen.
Er zijn vrije kamers en zoals ik had verwacht voldoet de kamer voor die prijs aan mijn eisen. Driehoog, staal voor de ramen en een goed slot. We hebben tenslotte dure apparatuur bij ons.
Een uurtje of twee relaxen en verfrissen en we gaan weer op pad. Hoewel het een heel andere avond is dan ik verwachtte is het toch goed om met Jim en zijn vriend Stefano te kletsen en bier te drinken. Rond middernacht zoek ik mijn bedje op en denk nog voor de laatste keer na over deze avond. Ik ben nu in het echte Thailand dus wil ik jullie de foto van het toilet niet onthouden!
Welterusten.
Pattaya-Chantaburi 225 Km
