Met het eerste daglicht ben ik alweer wakker. De honden en hanen in de buurt hebben me wel geholpen! Ze houden elke ochtend opnieuw een wedstrijd wie de luidste kan zijn! Vandaag heb ik ruim 200 Km voor de wielen wanneer ik uit bed kom en op zoek naar de koffie ga. Wanneer ik beneden kom staat de elektrische ketel voor het heet water al wel aan maar hij is nog niet op temperatuur.
Na een eerste ochtendgroet begint de eigenaar meteen weer over de moeilijke oudere engelse vrouw. Hij laat duidelijk blijken dat hij blij zal zijn wanneer ze vertrekt. Voor mij maakt het weinig uit, ik ga vandaag verder naar een stad in het oosten van Thailand. Ik moet wel nog even op de koffie wachten! De eigenaar van het Apple Guest House roept me zodra het water kookt. Na mijn eerste kop koffie pak ik mijn spullen en terwijl ik de eerste tas op de pakkendrager van mijn motor vastmaak zie ik dat de deur van de enge oude vrouw op een kier staat. Ik hou mijn hart en hoop vurig dat ze niet naar buiten komt om weer over iets onzinnigs te klagen.
Een tweede kop koffie, snel nog een verhaal op mijn weblog, de rugzak op de motor, nog een kop koffie en een laatste controle van de kamer. Ik heb alles dus ik kan weer 200 Km verder naar het noorden naar een stad genaamd Mukdahan.
Deze provinciale hoofdstad die niet de voorspoed heeft gekregen die het had verwacht. Vijftien jaar geleden zwierf ik hier ook rond, alleen door Laos aan de overkant van de rivier, en het is nu moeilijk te geloven dat er in die tijd maar een brug over de ruim 4900 Km lange rivier was. En die brug verbindt Laos en Thailand bij Nong Khai. Nu zijn er een handvol bruggen gebouwd die allemaal een vriendschapsbrug zijn en veruit de meesten nog steeds Laos en Thailand verbinden. De brug bij Mukdahan is zo belangrijk omdat het Thailand met Vietnam via een autoweg verbindt. Het is een belangrijke handelsader tussen de twee landen. Maar niemand in Thailand had verwacht dat Savannakhet het grootste deel van de taart zou opeisen. Een goedkoop land dat vecht tegen een nog goedkoper land en zo veel aan Laos moest laten.
Na een paar tosti’s van de 7-11 start ik de motor en ga op weg. Het eerste noemenswaardige moment is wanneer er verwacht wordt dat ik 200 baht voor het bezoeken van een opgedroogde waterval moet betalen.
En dan moet ik ook nog mijn motor met volledige bepakking op de parkeerplaats laten staan. De parkwachter kan waarschijnlijk wel wat extra geld gebruiken dus gaat hij al snel overstag en ik kan de motor meenemen naar het einde van het pad. Ik ruik mijn kans en probeer voor de Thaise toegangsprijs, slechts 40 baht, naar binnen te komen. Maar hij blijft het weigeren! Ook nog wanneer ik zelfs mijn Thaise rijbewijs tevoorschijn haal. Hij bekijkt het vol interesse en glimlacht zelfs bij het zien van Chonburi, maar het is niet voldoende. 200 baht of anders geen waterval! Nu, die keuze is snel gemaakt want dat bedrag is waarschijnlijk de helft van mijn hotelkamer voor vannacht.
En nu kom ik in een moeilijk gedeelte van dit verhaal! Er gebeurt van alles om me heen maar eigenlijk gebeurt er ook niets. Het enige vermeldenswaardige is het steeds wisselende landschap en de tientallen slangen die zich op het asfalt in de zon liggen op te warmen. Ze variëren van een halve meter tot wel twee meter! En om me heen ligt als een deken een mooi landschap dat van droog naar nat en van vlak naar heuvelachtig gaat.
Mooie vergezichten met honderden mensen die gewapend met een sikkel de rijst van het land halen. Het is ook vandaag weer schitterend weer.
Hoewel ik zoveel mogelijk de loop van de Mekong rivier volg krijg ik hem maar een keer te zien! En ik heb er ècht een stuk voor moeten omrijden! Ik ben zo ver weg van de bewoonde wereld dat mijn telefoon op het netwerk van Laos Telecom schakelt.
Een snelle lunch en dan op zoek naar het hotel. Dat blijkt een prima plaats voor de 350 baht die ze vragen. Snel internet en centraal gelegen.
Na een korte rustpauze ga ik weer op pad om te eten en wat van Mukdahan te zien bij het laatste daglicht. En dat valt toch wel een beetje tegen! Aan de straatkant van de promenade langs de rivier zijn de winkels volgestouwd met goedkope Chinese rotzooi die via Vietnam en Laos hier terecht zijn gekomen. De niet van echt te onderscheiden plastic nep wapens zijn een favoriet bij de Thaise mannen van middelbare leeftijd.
Vuurwapens en drugs zijn al een groot probleem in Thailand aan het worden maar de gretigheid waarmee de Thai deze wapens kopen voorspeld niet veel goeds voor de toekomst, en voor de jeugd die natuurlijk hun vaders met al die wapens zien spelen.
Ik trek krom van de honger en een duidelijk tekort aan restaurants zorgt ervoor dat ik bij het eerste de beste restaurant maar neerval en wat te eten bestel. De karbonade met patat smaakt prima voor die 160 baht (€ 3,75). Ik ga maar terug naar de kamer om de Lonely Planet te bestuderen en op het internet eens te bekijken wat ik vanavond kan doen.
Dat valt eigenlijk best wel tegen! De avondmarkt wordt in de Lonely Planet geroemd voor de veelvoud aan Vietnamese gerechten. Nu, ik kan slechts een kraam vinden met verse loempia’s en een kraam met gebakken loempia’s. Mijn Lonely Planet is alweer vijf jaar oud en duidelijk achterhaald. En nu ik er over nadenk lijkt de hele opzet van de Lonely Planet wel achterhaald.
Omdat ik weinig anders te eten naar mijn zin kan vinden val ik maar neer achter een Kip op Rijst kraam en bestel een oude klassieker die altijd smaakt. En dat was dan Mukdahan!
Mocht het heel rustig blijken te zijn dan ga ik morgen gewoon weer verder. Op papier lijkt het een mooie dag te worden met veel cultuur onderweg. Maar dat zien we morgen wel!
En mochten jullie je afvragen hoe ik aan deze titel ben gekomen? Eigenlijk heel simpel. Het noorden was de richting waarin in negentig procent van deze rit heb gereden, dus ik had altijd de zon in de rug!
Pattaya - Chantaburi - Watthana Nakhon - Buriram - Bua Yai - Surin - Si Saket - Khong Chiam - rond Khong Chiam - Mukdahan - 1399 + 222 = 1621 Km
