Eerst nog even voor een moment terug naar gisteren! Gisteren was er geen verhaal en dat heeft zijn reden. Namelijk, het drama met de Engelsman, de prostituee en de rest in hun omgeving sleept zich voort.
John rijdt af en aan naar het ziekenhuis om de zieke bij te staan terwijl de betaalde vrouw van lichte zeden zich thuis tegoed doet aan flessen bier en lokale specialiteiten die ze alleen hier op het Thaise platteland kan kopen. Haar onverschilligheid komt iedereen de keel uit en we hopen allemaal dat wanneer de Engelsman morgen uit het ziekenhuis wordt ontslagen dat ze meteen vertrekken en de rust weer terugkeert in het huis van John en Yoo.
Wanneer John aan het einde van de middag weer terugkeert hebben er enkele belangrijke veranderingen plaatsgevonden. Zelf heb ik van de dag optimaal gebruik gemaakt door al mijn foto’s te verwerken, verhalen te schrijven, de volledige route uit te stippelen en er was zelfs nog tijd om een paar bladzijden in “de boekendief” te lezen.
Na het avondeten bepreek ik met John de problemen en we komen al snel tot de conclusie dat het koppel, de vrouw zwalkt, op haar blote voeten en schaars gekleed, dronken over het erf, zo snel als moeten hun biezen moeten pakken en vertrekken. Morgen vertrek ik ook en ik vindt het eigenlijk jammer dat ik John met zijn problemen moet achterlaten.
Terug naar vandaag:
Gisteren heb ik met Nick afgesproken dat hij een paar dagen met me mee kan rijden. Een dag of drie en dan draait hij om en gaat weer naar huis. Voor mij maakt het weinig uit en de gedachte om niet alleen door het niets van Thailand te rijden stemt me zelfs een beetje vrolijk maar toch blijf ik voorzichtig.
Om zes uur precies klinkt uit de luidsprekers, die overal in het dorp zijn opgehangen, de plaatselijke Country muziek. Gevolgd door enkele mededelingen van huishoudelijke aard van de burgemeester. Dat geluid staat zo hard dat iedereen in huis meteen wakker is behalve de prostituee die haar roes ligt uit te slapen. Binnen tien minuten ben ik gepakt en gezakt en klaar om te vertrekken.
Als door een tornado van geluid worden we overvallen door de eerste tonen van de DJ die de bruiloft van Nick’s schoonmoeder met een oude Fin moet opluisteren met muziek. De ramen van het huis staan te trillen in de sponningen! John kijkt me verontschuldigend aan terwijl hij naar de muur van de keuken kijkt. Daarachter ligt zij haar roes uit te slapen en je kan het een wonder noemen dat ze niet wakker wordt.
En daar is Nick, precies op tijd! Bij het zien van zijn uitrusting bekruipt een angstig gevoel me. Hij is van top tot teen gestoken in het leer, inclusief motorlaarzen. Dat is wel anders dan dat ik me het had voorgesteld. Ik hoop niet dat hij gaat racen want dan is onze kleine samenwerking al snel voorbij.
De eerste kilometers zijn niet echt spectaculair maar na een uur of twee zijn we van de snelweg af en stoppen we bij een tempel, “Wat Chaiyaphum Phithak”, waar Nick duidelijk geniet van een Thailand dat hij in al die jaren nooit gezien heeft. Ik hoor zijn verhaal aan over zijn huwelijk, zijn zoon en de DNA test, het gevecht tegen de immigratiedienst en hoe onterecht het is met als voorbeeld de Polen die in Engeland werken. Zinloze ballast waar ik niets mee kan en dus meteen weer uit het andere oor in de grijze massa van onbelangrijkheden verdwijnt.
De tempel heeft enkele bijzondere beelden, gruwelijke taferelen met als thema de dood en veel geweld en zelfs twee oldtimers die wel van de hoofdmonnik zullen zijn geweest.
Tegen de middag arriveren we bij “Snelweg 12”, een weg die bekend staat om zijn schoonheid omdat hij dwars door een Nationaal Park gaat. Maar helaas is dit ook de enige belangrijke weg in de omstreken dus alle bezeten minibuschauffeurs, niets ontziende vrachtwagenchauffeurs en stijf van de Red Bull of M-150 staande pickupchauffeurs die je bij elke levensgevaarlijke inhaalpoging van de weg proberen te duwen. Genieten is maar dun omdat je ogen en oren tekort komt om deze dodenweg te overleven.
Bij aankomst in Lom Sak blijkt het “Sawang Hotel” een goede gok te zijn geweest! De kamers zijn redelijk en er is internet. Helaas blijkt na betaling dat mijn warme douche niet werkt en dat op mijn bed geen internetverbinding mogelijk is. Ik moet met de laptop op een stoel op het voeteneinde van mijn bed gaan zitten. Nick heeft last van mieren voor de rest is zijn kamer naar zijn wens.
Wassen met koud water is niet echt een probleem wanneer het buiten nog zo’n 26 graden is. Je moet er even doorheen en dan valt het wel mee! Terwijl we op zoek gaan naar wat te eten blijft Nick me maar bedanken en ik krijg nu zelfs een goed gevoel bij de hele situatie. Hij verteld ook waarom hij en zijn vrouw niet zijn uitgenodigd voor de bruiloft. Het verhaal moet van zijn hart en in mij vindt hij een goed oor. Zoals met de vorige ballast, ik sla het niet eens op maar lach of knik af en toe om aan te geven dat ik luister.
Het Thaise eten smaakt me prima en na een ijsje gaan we weer terug naar het hotel want morgen staat de langste rit van mijn hele reis op het programma. Ruim 300 kilometer over verlaten wegen langs de grens met Laos. Drie jaar geleden heb ik hier ook rondgereden met Lyka, Jack en Kevin. Met een glimlach op mijn gezicht denk ik aan de eerste maanden met Lyka, ze moet wel meer dan eens hebben gedacht: Waar ben ik nu tegenaan gelopen?
Als laatste nog een foto die ik heb gemaakt op de avondmarkt
Tot ziens Lom Sak!
Pattaya - Chantaburi - Watthana Nakhon - Buriram - Bua Yai - Surin - Si Saket - Khong Chiam - rond Khong Chiam - Mukdahan - Ban Phaeng - Nong Khai - Loei - Bua Yai - Lom Sak - 2.665 + 279 = 2.944 Km
