Het is nog geen half zeven wanneer het licht van de rijzende zon me wekt. Na drie hele leuke dagen met Jan wordt het nu weer echt tijd om verder te gaan met mijn tocht rond Thailand. Bezorgt kijk ik uit over de rijstvelden naar een lucht die betrokken is en maar weinig blauw laat zien.
In alle stilte pak ik mijn rugzak in en verplaats al mijn bagage naar de achterkant van de motor. Het elastieke net dat ik gisteren heb bedacht blijkt niet zo’n goed idee te zijn geweest. Veel te klein en teveel scherpe metalen haken. Later zal ik nog eens kijken of ik het op een andere manier kan gebruiken. Na enkele koppen koffie nemen Jan en ik afscheid van elkaar en vanaf dan is het weer de open en onbekende wegen van Thailand.
Het is inderdaad fris in de ochtend, net als gisteren. Het mag dan wel negentien graden zijn maar de rijwind maakt het toch frisjes. Tijdens de traditionele tosti’s en de liter hete thee bij de 7-11 haal ik uit voorzorg toch maar mijn jas tevoorschijn.
‘Beter te warm dan te koud’, is een oud gezegde onder de reizigers.
Nog geen tien kilometer verder gaat de jas voor het eerst op deze reis aan. Later in de bergen zal ongetwijfeld ook de fleece ‘s morgens aan gaan tegen de kou. De ruim tweehonderd kilometer voor vandaag gaan snel. Zo snel dat ik al binnen twee uur ruim binnen mijn schema zit. De wegen zijn zeer goed en de snelheid ligt hoger dan gewoonlijk.
Tijdens mijn tweede stop controleer ik hoever ik nog van de “Bierflessen Tempel” ben. Een van de redenen waarom ik in deze uithoek van Thailand ben. Tien kilometer geeft de GPS aan maar er is ook iets vreemds. NoordWest? En ik rijd richting ZuidOost? Dan ben ik er toch al voorbij?
En inderdaad, ik ben in al mijn opperste concentratie en enthousiasme langs de tempel gereden. Waarschijnlijk ook omdat de tempel vanaf de openbare weg moeilijk te zien is. De tien kilometer hemelsbreed zijn zestien kilometer over de weg! Tweeëndertig extra om een tempel te zien en enkele foto’s te maken? Natuurlijk draai ik om en rijdt terug. Ik heb het er wel eens met Henk over gehad wie deze tempel als eerste zou bezoeken en bij deze ben ik de waarschijnlijke winnaar.
De tempel is een mooi staaltje huisvlijt maar als je er goed, en diep, over nadenkt dan slaat het natuurlijk helemaal nergens op! Een religieuze plaats opgebouwd uit de flessen die het water van de duivel hebben vervoert. Misschien is dit wel een voorbeeld van wat de stilte en de eenzaamheid in de Isaan met je doet. De stilte heeft al velen gek gemaakt en de eenzaamheid zal ook zeker nog velen meer gek maken.
Naarmate de rit vordert, ik loop na het bezoek aan de flessen tempel wat achter op het schema, wordt het steeds drukker met politie en het leger. Ik passeer namelijk het tussen Cambodja en Thailand omstreden gebied waar de oude Khmer tempel “Khao Phra Wiharn” ligt. Vandaag is de uitspraak in Den Haag aan wie deze tempel nu eigenlijk toebehoort en volgens de politieke ingewijden kan deze uitspraak wel eens tot een uitbarsting van geweld leiden. Voor mij maakt het weinig uit want wanneer ik passeer ligt het overgrote gedeelte van Nederland nog op een oor.
En zo rijgen de kilometers een eindeloos snoer. Wanneer ik pauzeer probeer ik dat altijd te combineren met een bekende, of onbekende, of bijzondere bezienswaardigheid. Deze in Buntharik is ook een mooie!
Een monument opgericht voor de deelname aan het jaarlijkse wasfestival in Ubon Ratchatani.
Drie jaar geleden heb ik samen met Jack de voorbereidingen in de tempels van Ubon Ratchatani voor dit festival bezocht. En dat was zeer indrukwekkend. Wanneer je hier klikt: “Ze smelten de kaarsen”, kan je de foto’s bekijken en het verhaal lezen.
De reden waarom ik in deze uithoek van Thailand zit is een enorm stuwmeer. Al vanaf de eerste keer dat ik in Thailand was wilde ik een keer om dat meer heenreizen. Maar openbaar vervoer is schaars! Niemand gaat naar deze verlaten uithoek van Thailand zonder goede reden. En nu ik op de motor ben weerhoud me niets om deze rit te maken.
De wegen zijn opvallend goed, leeg en bijna verlaten. De kilometers gaan sneller dan verwacht en omstreeks half twee sta ik bij het resort dat ik had gekozen om de nacht door te brengen. Het resort is er en ziet er vanaf een afstandje beter uit dan ik had verwacht. Maar ik twijfel! Na een paar drukken op de knoppen van mijn GPS zie ik dat mijn volgende stop maar honderd achtendertig kilometer verder is, en die stop is een “must stop”. Die kilometers nemen ongeveer drie en een half uur in het zadel in beslag. Ik denk nog een keer diep na en besluit verder te rijden. Het moet geen probleem zijn om voor het donker in Khong Chiam te zijn! Wat moet ik hier doen zo alleen midden in jungle van de Isaan? Wanneer ik met Lyka was geweest dan waren we waarschijnlijk wel gestopt. En zo rijdt ik door op weg naar Khong Chiam waar ik ook de roots van mijn eerste reis probeer te zoeken. Maar niet voordat ik een blik heb geworpen op dit enorme stuwmeer.
In het kleine stadje Khong Chiam komt me weinig meer bekend voor. Alleen de tempel aan het einde van een weg roept nog wat herinneringen bij me op. Zelfs bij het Apple Guest House moet ik toch wel heel diep in mijn geheugen zoeken om aanknopingspunten te vinden. Ik was daar in 1999 ook heel erg ziek en had dus ook wel andere dingen aan mijn hoofd. Zodra ik boven aan de trap sta herken ik de kleine veranda waarop ik enkele dagen ziek heb zitten zijn.
Mijn reisdag is tot een goed einde gekomen en ik heb vandaag wel een hele lange etappe afgelegd! 347 Kilometer, dit was ècht niet mijn bedoeling maar het is er gewoon van gekomen. 1.344 kilometer heb ik afgelegd sinds ik ben vertrokken. De moraal is hoog en ik geniet nog van elk moment op de motor. Morgen heb ik in ieder geval een gemakkelijke dag voor de boeg. Maar eerst even relaxen om met een koude Leo de trillingen van mijn motor uit mijn armen te laten glijden.
Nu ik aan de Mekong rivier ben angekomen is de zoetwater vis uit de rivier overal een specialiteit. Ik heb trek als een paard en na een korte douche ga ik op pad voor voedsel en een koude Leo. Gebakken groenten en gefrituurde Mekong zoetwatervis in chilisaus.
Die laatste zijn wel heel bijzonder want na een paar minuten gepeuterd te hebben met de kleine visjes blijkt dat je ze helemaal met schubben, vinnen en kop moet verorberen. Ik moet wel even wennen aan deze gedachten maar wanneer ik er eenmaal aan ben begonnen valt het allemaal wel mee. De graat is knapperig gebakken in de hete olie en slechts af en toe moet ik een harde graat uit mijn mond halen. De saus is fantastisch met een vleug gember en kaffir lime.
Als ik zo naar mijn bordje kijk zijn alleen de koppen van de visjes blijven liggen! Hahaha! Die kreeg ik echt niet naar binnen. Vermoeid zoek ik al vroeg mijn bed op. Het was weer een hele mooie dag in het paradijs en ik hoop dat er nog veel voor me liggen.
Pattaya - Chantaburi - Watthana Nakhon - Buriram - Bua Yai - Surin - Si Saket - Khong Chiam 997 + 347 = 1.344 Km
