De in dik kunstleer verpakte hoofdkussens beginnen me na twee dagen wel te vervelen! Ze nemen geen zweet op en kraken bij elke beweging. Heb ik nog wel enkele momenten getwijfeld om nog een nachtje langer te blijven maar uiteindelijk ben ik wat later dan gepland opgestaan om op weg te gaan. Naar een onbekende plaats genaamd Watthana Nakhon! Vraag me niet waarom of waarvoor? Het is nu eenmaal zo dat ik die 185 Kilometer voor vandaag wel genoeg vindt.
Zelfs toen ik nog op de stoep voor de 7-11 mijn tosti aan het eten was speelde ik voor een laatste keer nog even met de gedachte van Trat gevolgd door een paar dagen Koh Chang. Maar nee! Geen Bounty eilanden met witte stranden en kokosnoten voor mij, maar de grens van Thailand met Cambodja. Ik ga zoveel mogelijk proberen die grens te volgen omdat daar niets anders te doen is dan groenten en fruit verbouwen. Stille slingerwegen door een langzamere wereld en een vergeten landschap. De eerste kilometers zijn bij me bekend en nu, vroeg in de ochtend heb ik wat meer tijd om een foto te maken van die enorme Chinese Boeddha.
Na een kort stukje snelweg kan ik eindelijk weer de binnenwegen op. De helm maakt plaats voor de bandana en ik weet zelf ook wel dat ik dat eigenlijk niet zou moeten doen. Maar toch, mijn ervaring met de Thaise weggebruikers is geen garantie dat er niets gebeurt, het voegt wel wat extra’s toe aan het gevoel van de ultieme vrijheid. In de binnenlanden kennen de mensen geen haast en ze zijn zeer voorzichtig omdat de voertuigen waarmee ze zich verplaatsen, of het nu om fietsen, motoren of auto’s gaat, hun dierbaarste bezit is. En zodra ik in de buurt van een grote stad kom òf het verkeer naar mijn gevoel gevaarlijker wordt gaat meteen de helm weer op!
Tegen de middag heb ik nog steeds niets kunnen eten, omdat ik domweg geen enkel restaurant of 7-11 heb kunnen ontdekken, en wordt de druk die mijn darmen hebben opgebouwd ongemakkelijk en te groot om de roep van moeder natuur te negeren. Op de top van een berg, op een meter of tien van de weg, achter wat bosjes maak ik de eerste jungle poo van deze motortrip. Het zal ook zeker niet de laatste zijn. De opluchting is groot en het resultaat zeer dun. Zou het die ranzige rol van de KFC zijn geweest? Ik was mijn handen met een flesje water en verlost van het onaangename gevoel zet ik de reis voort.
Schitterende lege uitgestrekte wegen alleen voor mezelf, een genot voor iedereen die van motorrijden houdt. En dan zie ik plotseling op een kruispunt een verzameling van een paar auto’s en een vrachtwagen. Dat betekend in Thailand dat er daar eten te vinden is! En ja hoor, tien minuten later zit ik achter een bord gebakken rijst.
Ik heb een flinke trek dus het is waarschijnlijk dan toch geen voedselvergiftiging. Nadat mijn bordje schoon leeg is gegeten maak ik me op voor de laatste kilometers. Het is maar een korte etappe vandaag. Misschien heb ik dat toch onbewust gedaan om niet meteen mijn lichaam teveel te pesten. Mijn rugzak is ook van plaats gewisseld! Die zit nu met elastieken op de achterkant van mijn zadel vast! En ik moet zeggen dat dat heel goed aanvoelt. Het lijkt zelfs wel dat de pijn in mijn rug wat minder wordt.
Om iets voor half vier arriveer ik bij wat mijn slaapplaats had moeten zijn. Helaas voldoet deze plaats niet aan mijn wensen en zeker niet voor die prijs! Een klein stukje verder in de straat vindt ik het Piamsuk Resort en dat is prima voor de 350 baht die ik moet betalen. Geen ramen! Maar daar ondervindt je s’nachts weinig hinder van.
Voor het avondeten hoef ik ook niet erg ver en de Thaise maaltijd is van hoge kwaliteit. Mijn favoriete Pad Krapow Moo en Pad Pak Ruam Kung. Ik hoef dit niet te vertalen want ik denk dat de foto’s voor zich spreken.
Na het eten plan ik op bed de route voor morgen, en dat wordt weer een stevige!
Pattaya - Chantaburi - Watthana Nakhon 225+185=410 Km
