Het weer wordt met de dag beter, de lucht wordt met de dag blauwer en Lyka krijgt het met de dag kouder.
‘I like cool cool!’, is met de dag meer vervaagd.
En het is een schitterende dag en zelfs ik vindt het aan de frisse kant als we richting het ontbijt gaan. Het is warmer in het restaurant dan buiten en dat hebben we niet eerder meegemaakt.
De plannen worden veranderd en na het ontbijt heeft de zon de lucht al een beetje opgewarmd. De fleece gaat terug naar de kamer zodat we die niet de hele dag hoeven mee te slepen. Lyka twijfelt maar laat uiteindelijk ook haar fleece achter in de kamer.
Op weg naar de “Macau Tower” begin ik toch ook te twijfelen. Er waait een sterke en frisse wind door de smalle straatjes van Macau. In de zon voel je warmte van de ster waar de aarde omheen draait maar in de schaduw is het minder aangenaam.
We stoppen voor een moment bij de “Church of São Lourenço”, niets bijzonders want hier gaan er dertien kerken in een dozijn. Maar in de tuin schijnt de zon en daar kunnen we ons een beetje opwarmen.
We klimmen steeds verder bergopwaarts en het duurt niet lang voordat het UNESCO richtingsbord naar de “Penha Church” zien. Nu we toch hier zijn pikken we die toch maar gelijk mee. Het is ook niets bijzonders en alleen het uitzicht over Macau is de moeite waard.
‘Wat is hier aan de hand?’
Een stukje verder krijg ik mijn antwoord. Een projectontwikkelaar uit Hong Kong gaat hier een betonnen kolos plaatsen. Vooruitgang is niet altijd goed!
Aan de rand van het kunstmatige meer zien we de “Macau Toren” in haar volle glorie, een korte aangename wandeling langs de oever en we staan voor het winkelcentrum aan de voet van de 338 meter hoge kolos. Het valt ook op dat de helft van de winkels in het winkelcentrum leeg staan en de ramen beplakt zijn met kranten. Dat is niet echt gezellig!
Op een leeg terras in het winkelcentrum genieten van koffie met wat lekkers erbij. Lyka spot een klein bordje “Free Wifi” op de tafel en ze is niet meer te houden.
‘Facebook! Facebook!’, roept ze terwijl ze naar mijn borstzak wijst waar mijn iPhone zich bevindt.
Zonder na te denken overhandig ik haar mijn ruim drie jaar oude iPhone 3G. Ik heb er wel eens over nagedacht om een nieuwer model te kopen maar deze werkt nog perfect en eigenlijk doe ik er niet eens zo heel veel mee.
“Internet”?
Drie dagen zonder internet en het voelt alsof ik van alles en iedereen ben afgesneden! Wat was dat tien jaar geleden toch anders. Wat hadden we toen? Een Sony Walkman met twee dozijn cassettebandjes. Een Philips MP3 CD-speler met twee dozijn CD’s. Én één, of soms twee, boeken om de avond mee door te komen. Én een Sony wereldontvanger! Dan zaten we ‘s avonds bij elkaar gekropen rond de kleine radio die geluiden van een viool voortbracht. Een snelle blik op je horloge en dan kwam de stem.
‘Goedemiddag, het is nu twaalf uur in Hilversum.’
‘Dit is de wereldomroep met het nieuws van enz.enz.enz.’
Mooie herinneringen aan de Himalaya’s en de hooglanden van Laos. Verhalen schrijven in een dagboek die nooit door een ander zouden worden gelezen.
Soms vraag ik me af of het internet een zegen of een vloek is. Ik herinner me de hordes rugzakartiesten die op Khaosan Road, of één van de eilanden als sociaal afgestompt de hele dag videofilms lagen te kijken.
Er is maar weinig veranderd want nu is het sociale aspect ook nog steeds ver te zoeken. Iedereen zit stil met een laptop voor zich sociaal te netwerken op het internet. Ik slaak een diepe zucht want ik moet toegeven dat ik het internet ook mis. Maar wel voor meer serieuze zaken! Ik kan goed zonder maar een halfuurtje snel het nieuws lezen en op Facebook kijken mis ik ook.
‘Je wordt ouder Papa, en de tijden veranderen sneller dan je denkt!’
‘Ready!’, roept Lyka en drukt me de telefoon in mijn handen.
‘Take my picture!’, komt er meteen achteraan.
Ik schiet een foto van haar met de kerstboom op de achtergrond. Ze trekt de telefoon weer uit mijn handen en gaat verder waar ze gebleven was. Ik haal mijn wenkbrauwen op en duik weer in de Lonely Planet.
Als ze écht klaar is gaan we naar het observatiedek van de “Macau Toren”. De lift is aan één kant open en met een stevige snelheid schieten we omhoog. Ik heb het allemaal al een keer gezien maar het blijft mooi en indrukwekkend. Ik heb iets met torens en bruggen.Misschien komt het wel door mijn geboorteplaats? De Bommelse brug en de Bommelse toren zijn in mijn karakter ingebrand.
Het is niet druk op de toren en dat geeft ruimte voor het schieten van mooie plaatjes.
In het eerste de beste restaurant klimmen we de trap op en bestellen eten van de plaatjes aan de muur. Mijn maag verteld me dat ik deze keer niet zo kieskeurig hoef te zijn. “Warm, veel en vet” is deze keer voldoende!
Het eten smaakt ons goed en door de oude casino wijk lopen we richting de “Macau Fisherman’s Wharf”. Ik kan we goed herinneren dat het daar leuk was, kitscherig maar leuk.
Dat is nu anders! De wandelpaden zijn afgezet met hekken en tot verboden terrein verklaard. Een afgedwaalde toeristenbus vol Chinezen staat op een lege parkeerplaats terwijl de Chinezen zich afvragen wat al die bouwwerken voorstellen. “Closed for Renovation” staat er op tientallen borden te lezen.
En het is er leeg! Heel leeg! “Macau Fisherman’s Wharf” heeft zijn beste tijd wel gehad of kan als een mislukking worden beschouwd. Zo te zien wordt er binnenkort toch nog een poging gewaagd om het nieuw leven in te blazen maar ik ben bang dat die gedoemd is om ook te mislukken. Het is er heel rustig en de meesten die door de lege straten en langs lege winkels lopen hebben grote camera’s rond hun nek. Het is en blijft wel een leuke plaats om foto’s te maken.
En zo komt deze vruchtbare dag ook weer tot een goed einde. Op de bekende plaats voor de 7-11 drink ik een koel biertje en geniet van een lokale snack.
‘s Avonds is er niet echt veel te doen behalve de casino’s te bezoeken. Dus we slenteren wat rond in de kerstsfeer voordat we gaan eten. Een Japanse snackbar deze keer, want verandering van spijs doet eten.
Het is nu zo koud dat het bier me ook niet meer smaakt. Er zit dus niets anders op om na een korte wandeling naar de ruïne van St Paul terug te gaan naar de kamer. Lyka heeft “plants vs Zombies” terwijl ik een tijdschrift lees op de iPad. En dat is verbazend comfortabel! Ik heb nu een kilo of twintig tijdschriften en boeken in dat ding van een paar ons zitten en het bevalt me prima.
