De afgelopen nacht was een exacte kopie van gisterennacht geweest met één uitzondering! Vanochtend deed mijn hele voet zeer en vandaag waren we eindelijk bevrijd uit dit donkere en lawaaierige hol zonder internet en een warme douche. Niet alleen mijn teen, die nu bont en blauw was, deed pijn maar mijn hele voet klopte alsof mijn hart een nieuwe plaats had gevonden. Door dit ongeval waren we genoodzaakt om de plannen drastisch te wijzigen.
We waren van plan om vandaag wat dichter bij het hotel te blijven en om twee vliegen in één klap te slaan zou ik Lyka meenemen langs de goedkope markten rond Nathan road. Maar eerst moesten we ontbijten en nog een beetje pakken. De rugzakken waren zo gevuld en wij klaar om te gaan ontbijten. De ene voet gleed in mijn hoge wandelschoen maar de andere opgezette en beschadigde voet had wat meer moeite met de ruimte die hem geboden werd in de schoen. Eenmaal binnen trok ik de veters strak aan en beet voor een moment mijn tanden op elkaar. Het deed geen pijn maar het was wel voor een moment onaangenaam. Mank als een oude man strompelde ik richting de lift. De manager van het andere guest house keek me verbaasd en vragend aan toe we langs de openstaande deur kwamen.
‘Ik leg het straks wel uit!’, riep ik de manager toe en we verdwenen in de menigte Afrikanen die weer een flinke partij Chinese mobile telefoons voor hun broeders op de kop hadden getikt.
Tijdens het ontbijt van de nu écht wel tegen het vervelens toe broodjes ei van de gouden bogen bespraken we nog eenmaal de plannen voor vandaag. De route lag langs Nathan road en we waren nooit ver van een metrostation verwijderd. Mocht mijn voet gaan opspelen dan was de redding nabij. We hadden haast! We moesten nog verkassen en ik wilde zo snel als mogelijk mijn honderd Hong Kong Dollar borg voor de sleutel terug. Tien Euro borg voor een sleutel? Het leek er op dat ze graag wilden dat je je sleutel niet meer kwam inleveren! Nee, ik heb het met het “USA Hostel” wel gehad, hier kom ik dus voor honderd procent zeker nooit meer terug!
De manager van het Merry Land Guest House keek ons nieuwsgierig aan toen we gepakt en bezakt voor hem stonden. We legden eerst onze spullen in de vertrouwde kamer en maakten ons klaar om op stap te gaan. De manager wist niet goed of hij nu moest lachen of huilen toen ik hem vertelde wat er allemaal was gebeurt in het USA Hostel.
We namen afscheid en ik stond weer voor een haast onmogelijke taak. De bekende rij stond er weer voor de receptie en deze keer had ik er echt genoeg van. Brutaal en tikkeltje asociaal liep ik de rij voorbij en nestelde me meteen aan de kop van de rij voor de receptie. Ik kon de ogen van de wachtende mensen in mijn rug voelen! Ik legde de sleutel met een klap neer en overhandigde het meisje, dat met wat anders bezig was, mijn kwitantie van het sleutelgeld. Een snelle blik in mijn ogen en ze begreep dat ik geen trek had om te wachten dat ze klaar was met die andere klant. Ze stond op en haalde achter in het kantoor een briefje van honderd dollar.
‘Thank you!’, sprak met een overdreven en niet gemeende vriendelijkheid in mijn stem.
De jongen naast mij stond me nog steeds vreemd aan te kijken.
‘Great place!’, zie ik tegen hem met een sarcastische ondertoon en liep weg.
En weg waren we! Zulke slechte ervaringen zijn later de beste verhalen aan de ronde tafels van de hostels over de hele wereld. Maar voor nu waren we blij dat het allemaal verleden tijd was.
Met de ondergrondse naar het “Prince Edward” station vanwaar onze wandeling zou beginnen.
Als er één ding populair is in Azië dan is het natuurlijk de mobile telefoon. Als je om je heen kijkt zit iedereen in de trein te spelen, twitteren, chatten, Facebooken of te gamen. Gelukkig heb ik met Lyka waterdichte afspraken over het gebruik van de telefoon zodat ze meer geniet van de omgeving dan van het elektronische speelgoed. Hét spel van het moment is natuurlijk “Angry Birds”. Een spel van een gecompliceerde eenvoud. Je moet met een katapult vogels schieten op een bouwvallig huis waarin zich enkele groene varkens hebben verstopt. Die geluiden van de vogels en varkens hoor je overal om je heen. Het spel is zo populair dat we zelfs verjaardagstaarten in de vorm van die vogels zagen.
Ik was blij om weer in de frisse lucht te staan en, geloof het of niet, ik herkende zelfs de omgeving waar ik een paar jaar geleden ook had gewandeld. Ik kon me ook nog herinneren dat het niet één van de meest opwindende wandelingen in mijn leven was geweest. Maar vandaag was ook anders.
Mijn voet deed al wat minder pijn en langzaam gingen we richting de “Yuen Po St Bird Garden”. Een klein park waar de vogelwereld bij elkaar kwam voor een praatje en kopje thee. Hier worden natuurlijk ook vogeltjes verhandeld en overal kun je speciaal voedsel voor de gevederde huisdieren kopen. Eindeloze rijen vrouwen en mannen zitten met kleine schaartjes de krekels en andere insecten van hun vleugels en springpoten te ontdoen zodat ze een gemakkelijke prooi zijn voor de gevederde vrienden. Ik weet niet wanneer maar ergens in een ver verleden is deze plaats tot toeristische trekpleister bevorderd. Het is wel goed te voelen dat je eigenlijk niet welkom bent op deze plaats. De normaal altijd vriendelijke bevolking is hier lichtjes vijandig en laten dat ook goed merken. De honderden toeristen die elke dag langskomen verpesten de sfeer voor de lokale bevolking.
Maar snel verder naar “Flower Market Rd”. Zoals de naam het al beaamt worden hier de bloemen voor Hong Kong verkocht. Vrachtwagens met dozen vol bloemen arriveren aan de lopende band. En waar komen de meeste bloemen vandaan? Inderdaad, Aalsmeer Holland! En dan wordt ik toch wel een beetje trots van binnen. Waar zo’n klein landje dan toch weer groot in kan zijn.
Ondertussen begon mijn voet nu weer op te spelen en ook mijn maag begon te knorren. Overal ruik je en zie je eten. Als snack greep ik een gebakken pakkettje Chinese spinazie. Klinkt vreemd maar het smaakt prima en is ook nog eens vegetarisch. Als er één volk is dat vegetarisch kan koken dan zijn het de Chinezen wel.
Een langzame wandeling over de “Ladies Market”, waar alles wat met dameskleding en accessoires te maken heeft wordt verkocht. Lyka keek haar ogen uit maar kwam al snel tot de ontdekking dat deze toeristische markt duurder is dan de markten in Thailand. Dus bleef het bij kijken!
Het werd me nu teveel en mijn voet begon goed pijn te doen. Met de metro terug naar het hotel en rusten. Maar eerst de verdiende douche! En dat was heerlijk! Daarna een flinke internetsessie om de twee verloren dagen in te halen en een hazenslaapje om weer op krachten te komen. Mijn teen was bond en blauw en het was van belang dat de gespleten nagel niet ging zweren!
Aan het einde van de middag gingen we heerlijk naar de haven om de zon te zien ondergaan en een koud biertje te drinken, want ook bij deze temperaturen van rond de 14 graden smaken ze uitstekend. Onze avondmaaltijd was een vreemde! De gebakken rijst met beef, gestoomde ijsberg sla en Japanse kerrie. Vreemd maar heerlijk. Snel slapen en hopen dat mijn voet morgen weer een beetje verder hersteld is.
