Het wakker worden in dit gat was plezieriger dan ik had verwacht. Ik was wel een oordop kwijtgeraakt tijdens mijn slaap en het lawaai had me vannacht een beetje uit mijn slaap gehouden. De "San Miguel" had niet verloren van de klapperende airconditioners dus laten we maar zeggen dat het een gelijk spel was.
De douche was nog steeds ijskoud! En dat droeg niet bij aan een goed begin van de dag ondanks mijn overigens goede humeur. Ik ben maar een simpel mens die de dag neemt zoals hij op me af komt. Een slecht humeur is mij onbekend tenzij ik gestoord wordt tijdens voor mij belangrijke werkzaamheden. Zeker 's morgens heb ik zelden een slecht humeur, zolang ik maar een bakkie koffie en wat te eten heb. Als klagen geen zin heeft dan doe ik dat ook niet.
Helaas was de douche dus nog steeds koud en dat begon me nu wel op mijn zenuwen te werken. Vierentwintig uur zonder een douche is voor een doorgewinterde backpacker niet teveel, mijn record staat op tien dagen, maar wanneer er wel een douche aanwezig is en je kan hem niet gebruiken wordt het een heel ander verhaal.
De bekende lange rij uitcheckende gasten van het hostel in combinatie met de onverschillige balie medewerkers was me op deze ochtend een beetje teveel. Ik gaf maar meteen op in de wetenschap dat het toch nog maar voor één nachtje was en dat ik vandaag weer niet teveel tijd wilde verliezen. Het was vechten tegen windmolens!
Een paar dagen geleden had ik bij de toeristen informatie een leuk foldertje opgepikt over culturele wandelingen in Hong Kong. En dat is natuurlijk beter dan doelloos ronddwalen in deze wereldstad! Tijdens het lezen had ik een paar leuke wandelingen gezien die mooi zouden afwisselen met de langere dagen op de eilanden en de wat langere wandelingen in de natuurparken van Hong Kong. Als eerste koos is voor een bezoek aan het "Hong Kong Museum Of Coastal Defence" en een wandeling door een oude dorpje.
"Shau Kei Wan", is een oud vissersdorp aan de oostkust van Hong Kong Island. Heel lang geleden schuilden de vissers in deze baai voor de naderende tyfoons. Natuurlijk heeft de tijd hier ook niet stil gestaan en is het oude vissersdorp getransformeerd in een moderne wijk met toch nog wat overblijfselen van die oude Chinese invloeden.
Het kleine gratis boekje gaf uitstekende aanwijzingen over het openbaar vervoer er naar toe, de belangrijkste bezienswaardigheden en als toegift een prima kaartje van de omgeving. Tegen twaalven stapten we uit de bus aan de Shau Kei Wan Terminal en kon deze dag eindelijk beginnen.
Een "natte markt" voerde ons naar de eerste van een korte serie tempels. Deze tempels zijn natuurlijk allemaal gewijd aan zaken die met de zee te maken hebben. Zeelieden, vissers en scheepsbouwers hebben allemaal hun eigen tempel om te bidden en te vragen om voorspoed en bescherming.
Binnen een uur stonden we aan de poort van het "Hong Kong Museum Of Coastal Defence". Volgens de gratis gids echt de moeite waard en één van de betere museums van Hong Kong.
Een oude batterij is overkapt en omgebouwd tot museum. Een paar oude legervoertuigen van de Britten staan buiten om je te verwelkomen. Binnen is er een heel interessante expositie over de geschiedenis van de verdediging van Hong Kong Ze beginnen nog voor het begin van de Christelijke jaartelling want de omgeving waar Hong Kong ligt is altijd een belangrijk gebied geweest. Natuurlijk begon het allemaal met de Chinezen, daarna de Europese handelsmissies en als laatste de Japanse bezetting. Erg interessant als je geïnteresseerd bent in de geschiedenis van ZO-Azië.
Het verhaal is waar gebeurd en een verhaal dat getuigd van een enorme wilskracht om een moedige ontsnapping tot een goed einde te brengen.
Een groep van 68 Britse en Chinese matrozen en officieren ontsnappen op eerste kerstdag 1941 van het belegerde Hong Kong Island naar het vaste land. Deze avontuurlijke en gevaarlijke ontsnapping neemt ze meer dan 4000 kilometer door vijandig terrein naar het ook door de Japanners bezette Birma. Een verhaal als een spannend jongensboek maar ik dit geval waar gebeurd!
'En waarom moesten wij dan zo hard lachen?'
In één van de tentoongestelde noodrantsoenen zat een KitKat!
'Break away, and take a KitKat!'
En wij maar denken dat de KitKat iets van de laatste jaren is.
Na een kopje oploskoffie in de kantine van het museum wandelden we nog een beetje over de heuvel waarin de batterij was uitgehouden. Langzaam maar zeker vonden we de weg naar beneden. Het was weer een dag met mooi weer geweest. Het mocht dan wel wat fris zijn in de avond en in de wind maar in de zon was het goed vertoeven.
Op weg naar de eindhalte van de dubbeldekker tram stonden nog een laatste tempel en de verlate lunch op het programma. Over de tempel kan ik kort zijn, zo zitten er dertien in een dozijn maar de lunch was van een fabelachtige kwaliteit.
Het restaurant was tot aan de nok toe gevuld met schrokkende Chinezen en we moesten wachten op een zitplaats. Voor een moment leek het er op dat ze ons niet wilden bedienen. In de uithoeken van Hong Kong, ver weg van de toeristische attractie, is het alleen maar Chinees wat de klok slaat. Er is dus echt sprake van een taalbarrière.
Een jonge vrouw voegde zich bij ons en na een paar woorden van haar naar een serveerster werden we met z'n drieën naar een tafel geleid die net was vrij gekomen. In goed engels spraken we wat over koetjes en kalfjes met elkaar en mijn vermoeden werd bevestigd. Uit angst voor de taalbarrière waren we even in de wacht geplaatst.
Met behulp van de vrouw bestelden we heerlijkheden die we buiten hadden gezien. Een soort gebakken Ba Pau met een vulling van gemalen en gekruid varkensvlees. Een gepaneerde varkenskarbonade op rijst en voor mij hetzelfde alleen op dikke noedels. Het was heerlijk en nadat we de kommen hadden geleegd namen we afscheid van de vrouw. Buiten schoot ik nog snel wat foto's van de volgende lichting broodjes die broederlijk naast elkaar op de bakplaat lagen.
Voldaan zochten we de halte van de tram op en ik kocht nog snel een flesje frisdrank voor onderweg. De rit met de dubbeldekker tram is ook aan te bevelen wanneer je Hong Kong bezoekt. Voor een relatief klein bedrag kan je uren op de bovenste verdieping het bruisende Hong Kong aanschouwen. En dat deden we dus ook! Ruim een uur duurde de rit naar de halte vanwaar we naar de terminal van de "Star Ferry" liepen. Het was weer een mooie dag geweest.
Maar dat zou snel veranderen! Zonder na te denken of te controleren stapte ik in de kleine douche en draaide de warm water knop open. Er gebeurde niets! Tien minuten later stroomde er nog steeds alleen koud water uit de douchekop. In een moment van onachtzaamheid, waarschijnlijk veroorzaakt door mijn blinde woede, gleed ik uit terwijl ik uit de douche probeerde te stappen. In de kleine kamer raakte ik alles wat er ook maar instond en met een pijnlijke klap kwam ik op mijn rug op de grond terecht. Lyka legde de iPad neer en probeerde me overeind te trekken.
'Laat me even liggen!', kreunde ik terwijl ik naar het geschrokken gelaat van Lyka keek.
Mijn geest ging langs de belangrijkste punten van mijn lichaam om te voelen of er schade was aangericht. Ik zag honderden sterren voor mijn ogen, een stekende pijn in mijn rechter voet en aan mijn ribbenkast.
Eenmaal bijgekomen van de grootste schrik krabbelde ik weer op. Aan mijn rechtervoet was een teen bij de nagel als een rijpe druif opengebarsten en het bloed sijpelde naar buiten. Lyka gaf me meteen een stuk toiletpapier aan dat ik om de beschadigde teen rolde. Er was alleen een wond, zo te voelen was er niets gebroken! Mijn ribbenkast was ook wel pijnlijk maar na een volledige inspectie kon ik in ieder geval vaststellen dat alleen de teen schade had opgelopen.
Lyka zat nog steeds geschrokken op het bed en volgde elke beweging van me. Het duurde even voordat ik ook haar ervan had overtuigd dat ik in orde was. Ik was alleen kwaad, heel erg kwaad!
Als een stier op een rode lap ging ik op de receptie van het hostel af om mijn verhaal te halen waarom het water nu nog niet warm was. En daar waren ze niet blij mee! Hakkelend gaven ze antwoord dat de schoonmaakster waarschijnlijk vergeten was om de elektrische boiler aan te zetten.
'Voor de tweede dag op een rij?'
'Dat was geen toeval! Maar dat was een manier om geld te besparen!'
Er liep meteen een medewerker van het hostel met me mee om de boiler aan te zetten. Met een verschrikt gezicht keek hij om de beurt naar mijn kwade gezicht en het met bloed doordrenkte toiletpapier om mijn teen. Zonder een woord te zeggen vertrok hij weer.
Ik voelde me alweer een stuk beter maar ik had geen trek om een uur te wachten tot het water warm was. We kleedden ons weer snel aan en vertrokken uit deze hel die "USA Hostel" heet.
Strompelend gingen we ons bekende restaurant waar we een heerlijke maaltijd nuttigden. Het voelde alsof mijn teen de taak van het hart had overgenomen. Bij elke hartslag ging er een scheut pijn door mijn voet. Natuurlijk was er de afsluiting aan de haven met een paar biertjes.
Het werden er meer dan een paar en de laatsten fungeerden als pijnstillers. Dat had ik wel nodig! Het was nog maar één nachtje en morgen konden we gelukkig weer terug naar onze betere kamer in het "Merry Land Guest House"
