Wanneer ik om 07:11 wakker schiet, twintig minuten voordat de wekker afloopt, realiseer ik me onmiddellijk dat ik gisteren tijdens het budgetteren iets heel belangrijks ben vergeten. Ik heb de vierenveertig Patacas voor ons McDonald’s “Saucage with Egg ontbijt” niet geteld. Nog half in slaap en wachtend tot het 07:30 is probeer ik uit te rekenen wat ik nog in mijn broekzak heb.
‘Zal de tien Patacas die ik van het sleutelgeld terug krijg voldoende zijn om ons bezoek aan Macau financieel rond te maken?’
Lyka draait zich om en neemt een slok van de hete koffie. Ik blijf maar rekenen en er is een tekort van enkele Patacas.
‘Dan vraag ik wel iemand in de terminal voor een halve Euro!’, denk ik bij mezelf terwijl we door de frisse ochtendlucht richting de McDonald’s lopen.
Tijdens het ontbijt krijg ik een briljante inval. Het nog net nieuwe verlengsnoer met verdeelbox kan ik misschien aan de eigenaar van het verkopen. Ik heb maar tien Patacas nodig en de begroting is rond.
We halen onze rugzakken op en ik breng de sleutel terug naar de receptie waar ik mijn eerste tien Patacas ontvang. Met een vriendelijke glimlach bid ik de receptionist mijn verlengsnoer aan. Er is een taalbarrière! Hij lacht vriendelijk terug en maakt met zijn rechterhand een voorzichtig en beleefd stopteken. De eerste poging is mislukt en ik herhaal het hele ritueel nog een keer. Ook tevergeefs.
‘Dan probeer ik het nog bij de winkel waar ik het snoer heb gekocht!’, schiet me te binnen.
Ook hier vindt ik geen gehoor. Maar ik zie een moment van twijfel in de ogen van de Chinese vrouw en ze begint in het Chinees te ratelen. Vanuit de achterkamer komt het geluid terug alsof het een echo is.
Ze kijkt me aan en schud nee met haar hoofd. Een laatste poging en ik geef het snoer gewoon aan iemand in de straat! Opnieuw ratelt ze Chinees en ik weet nu dat ik een antwoord uit de achterkamer kan verwachten. Maar deze keer blijft het stil. Verbaasd kijken we samen naar het vuile gordijn dat de twee ruimtes scheid.
Een man van middelbare leeftijd met uitzonderlijke slechte tanden verschijnt in de winkel en neemt het snoer van me over. Met het snoer in de hand loopt hij naar de wand waar de verlengsnoeren hangen en vergewist zich van de verkoopprijs. Een controle of beide lichtjes nog branden en hij knikt naar de vrouw. Langzaam trekt ze een lade van het oude bureau open en het verlossende briefje van tien Patacas komt tevoorschijn. We zijn gered!
Na een korte busrit lopen we de “Terminal Maurotimo” binnen en ik blijf mijn geld maar tellen. Ik ben nog steeds drie Patacas te kort. Langzaam schuifelt de rij naar het loket en ik kijk naar de man achter me. Hij ziet er niet uit als iemand die me zal helpen! Als ik aan de beurt ben vraag ik om twee volwassenen voor de 11:15. Tweehonderd en tweeëntachtig Patacas. Mijn mond valt open van verbazing. Ik had verwacht dat ze driehonderd en twee Patacas zou vragen! Wanneer ik op de prijslijst kijk zie ik de oorzaak van het misverstand. Het kost honderdeenenvijftig Patacas p.p. in het weekend en honderdeenenveertig door de weeks. Heb ik me al die tijd om niets zorgen gemaakt!
Lachend gaan we richting de plank voor de boot naar Hong Kong.
Na aankomst blijken de toiletten schaars en pas na een half uur kan ik eindelijk de druk op mijn blaas verminderen. Lyka klaagt dat ze wil eten en ik wil zo snel mogelijk naar het hotel. We eten wel later!
Het zoeken naar het hostel gaat redelijk voorspoedig alleen de bouwwerkzaamheden op de verdieping geven me enkele vraagtekens. Worden we elke morgen om zeven uur met het geluid van een dril hamer gewekt?
Maar de problemen voor ons blijken jammergenoeg veel groter te zijn! Het USA Hostel heeft geen boeking van ons en daardoor ook geen kamer voor ons. Met de schrik om het hart zie ik ons al op de straat slapen. Er wordt heen en weer gebeld met Agoda maar het hotel is vol en volgens de receptioniste heeft Agoda een fout gemaakt. Er wordt ons gevraagd om te wachten want Agoda gaat op zoek naar een alternatieve lokatie.
Op de gang voor de lift die niet werkt wachten we op een verlossend bericht terwijl we druk bezig zijn met het internet. Lyka heeft zeven dagen FaceBook in te halen terwijl ik wat nieuws over de dood of de laatste stuiptrekkingen van de Euro probeer te vinden.
Dertig minuten later is er nog geen bericht en ik begin me nu ernstig zorgen te maken. Agoda belt het hotel met het bericht dat ze geen ander hotel kunnen vinden en mijn geld zullen terugstorten. Zelf krijg ik ze niet aan de lijn maar ze gebruiken de receptioniste van het USA Hostel als loopjongen.
‘Blijf hier maar wachten!’
‘Ik ben zo terug!’, gebaart ze en wij gaan weer op de plastic krukken zitten.
We kijken elkaar met een schuldgevoel aan. We hebben samen namelijk ook een klein beetje schuld aan dit misverstand!
De receptioniste komt terug met een glimlach op haar gezicht en verteld dat het probleem is opgelost.
‘Ik heb een alternatieve kamer voor jullie’, zegt ze opgewekt.
‘Gaan jullie daarmee akkoord?’
‘Alsof we een keuze hebben!’, denk ik in mezelf terwijl ik de vraag bevestigend beantwoord.
Dit is niet het moment om Lyka om haar mening te vragen. Nu moeten en knopen worden doorgehakt!
‘Kunnen we de kamer zien?’, vraag ik.
Nadat ik het minuscule kamertje met de klemmende deur heb geïnspecteerd geef ik de andere twee partijen mijn goedkeuring.
Maar er ligt nog een addertje onder het gras! We slapen namelijk eerst vier nachten in het “Merry Land Guest House” dan twee nachten in het “USA Hostel” en dan weer vier nachten in het “Merry Land Guest House”. Met andere woorden, we moeten twee keer verkassen en daardoor flink wat tijd verliezen. Maar nood breekt wet!
Er zit ook een positieve kant aan het verhaal. De twee hostels verrekenen de nachten onder elkaar zodat ik niets hoef te betalen of bij Agoda terug te vorderen.
Het kamertje is wel heel erg klein en we zitten met z’n tweeën op de bedden naar elkaar te kijken. Als de rugzaken op de grond staan is er geen plaats meer om te lopen. Het loopt al tegen vieren als een broodje als lunch naar binnen werken.
Met een beker koffie in de hand bekijken we de zonsondergang over de haven van Hong Kong. We hebben ook deze dag met haar problemen weer overleefd. Het had slechter kunnen aflopen.
We vinden al snel een restaurant in een kelder achter ons Guest House en op een dag als vandaag kan het me weinig schelen. Als het maar warm en noedels zijn. En de Singapore Noedels zijn overheerlijk! Ook Lyka’s rijst met kip en groenten ziet er heerlijk uit.
Vermoeid trekken we ons terug in het kleine kamertje waar we voor alles een plekje proberen te vinden. Morgen gaan we een lange wandeling maken.
