Het is koud in de kamer als ik wakker wordt. Ik voel eerst aan de tip van mijn neus die ook koud aanvoelt. Als ik recht omhoog kijk naar de dakpannen, die vanuit mijn bed zichtbaar zijn, hoor ik de kamer naast me een Chinees koppel ruzie maken. Of zijn ze gewoon aan het praten? Het verschil is moeilijk te ontdekken. Mijn adem kan ik nog net niet zien maar ik weet zeker dat ik er niet ver vanaf ben. Lyka ligt opgerold als een slapende kat onder haar dekbed en alleen de fleece muts is zichtbaar. Dit is Macau in december!
Het aluminium van mij MacBook voelt ook onaangenaam koud. Ik denk terug aan twee jaar geleden toen ik in Nepal was. Er zijn veel overeenkomsten. Ik haal de schuif van de gammele deur en open de vluchtweg naar het balkon. In de smalle straat lopen mensen dik aangekleed en weggedoken in de kragen van hun jassen. Aan de lucht is geen wolkje te bekennen en ik ben blij dat het een mooie dag wordt.
Voor de vijfde keer op rij het bekende ontbijt bij de gouden bogen. Ik proef het broodje met ei niet eens meer. Langzaam laat ik de brandstof om me te verwarmen naar binnen glijden. Als ik om me heen kijk zie ik enkele bekende gezichten. Of verbeeld ik me alleen maar dat we niet de enigen zijn die hier elke ochtend een goedkoop begin aan de dag maken. Het is onze op één na laatste dag in deze oorspronkelijke Portugese kolonie. Een week is misschien teveel van het goede maar een dag of vier vijf heb je hier toch wel nodig om zo’n beetje alles te zien.
‘Cool cool!’, roept Lyka lachend vanuit haar drie lagen kleding.
Als ik haar vraag of we hier ooit nog een keer naar toe gaan antwoordt ze ontkennend, ‘No, one time is enough!’
Vandaag staat er niet veel op de agenda want we komen nu bij de laatste restjes aan. Een kerkhof, een tempel, een fort en een kapel. Hopelijk afgewisseld met een fatsoenlijke lunch.
Terwijl we op pad gaan naar het oude en grote katholieke kerkhof van de stad is de zon hoog genoeg geklommen om lange stralen verwarmend licht door de smalle straatjes te werpen. Steeds als we zo’n straal bereiken blijven we instinctief enkele momenten staan om ons op te warmen. Genietend van de zon vraag ik me af wat de temperatuur zou zijn. En ook de gevoelstemperatuur, want die zal nog wel heel wat graden lager liggen.
Aan de poort van het kerkhof staan de bekende bedelaars die er niet voor terugdeinzen om intimiderend tegen je aan te botsen. De dikke brillenglazen van de oude vrouw zien er uit alsof ze in geen dertig jaar zijn schoongemaakt. Opgehoopte randen vuil accentueren haar muizenogen terwijl ze een klein plastic bakje in de zijde van mijn ribbenkast drukt.
‘Wegwezen!’, roep ik luid in het Nederlands.
Emotieloos als een humanoïde robot kijkt ze me aan. Ik zie geen leven in haar donkere ogen. Terwijl we door de smeedijzeren poort het kerkhof betreden staan de bedelaars ons nog steeds verbaasd na te kijken.
Als we na ons rondje over de begraafplaats weer aan de poort verschijnen kijken de bedelaars meteen op. Ze nemen niet eens de moeite meer om op te staan. Ze weten dat er bij mij niets valt te halen.
‘Niemand wordt geboren als een bedelaar, maar ze worden bedelaar gemaakt door diegene die geven om hun schuldgevoel weg te nemen!’, is mijn mening.
Dat neemt niet weg dat ik nooit geef, maar het moet wel een speciale gebeurtenis zijn.
Over het weer hoeven we niet te klagen! De zon staat nu hoog genoeg dat we ons steeds vaker kunnen opwarmen. Links, rechts, links, rechts en nog een keer rechts en we staan op een groot plein. Ik probeer op de kaart te vinden waar we zijn maar ik geef al snel op. Want het maakt toch weinig uit, we zijn op een wilde tocht door de koude stad. Dit is een perfect moment om even te rusten. In alle stilte genieten we van de zon terwijl we de omgeving en de oude gebouwen in ons opnemen.
Op mijn GPS zie ik dat het volgende doel de “Kun Lam Tempel” is. Had is gisteren nog afgezworen dat ik nog zo’n ding zou bezoeken? Maar er is weinig anders meer te bezichtigen. De “Kun Lam Tempel Tempel” blijkt interessanter te zijn dan we hadden verwacht. Heerlijke plaatjes van een exotische wereld.
Vlak bij de ferry terminal herinnerde ik me een enorm winkelcentrum. Tijdens mijn laatste bezoek had ik daar mijn leesbril verloren. In dat winkelcentrum zou na alle waarschijnlijkheid ook een foodcourt zijn, en daar zouden we vandaag lunchen.
Zodra we de beschutting van de hoogbouw verlieten en aan de rand van het reservoir kwamen stak er een snijdende wind op die dwars door mijn fleece heen ging. Dit was extreem weer in een tropische bestemming dat ik me niet eens uit Nederland meer kon herinneren. Ik versnelde mijn pas om zo snel mogelijk deze koude zone te verlaten. Lyka klaagde vanuit haar warme windvanger dat ik niet zo snel moest lopen en of ik even mijn fleece muts aan haar beschikbaar wilde stellen. De rest van onze conversatie zal ik jullie onthouden!
Het winkelcentrum was niet te vinden en waarschijnlijk omgevormd tot een hotel/casino want dat waren de enige gebouwen die ik in de omgeving kon ontdekken. Ergens achteraf in een zijstraatje zagen we een goedkoop restaurant. Er waren wat employees van de casino’s aanwezig en het eten op de plaatjes zag er goed uit.
De noedels gaven me weer de benodigde warmte en energie om de koude zone over te steken op weg naar het “Guia Fort en Kapel”. Het was al bijna drie uur en de werkdag liep voor ons ten einde toen we boven aan de heuvel stonden. De witte gebouwen staken scherp af tegen de blauwe lucht.
Bruidsparen liepen af en aan om hier de mooiste dag van hun leven in enen en nullen te verenigen. Met weemoed dacht ik terug aan de 200 ASA kleurenfilm die ik tien jaar geleden nog gebruikte. Kris, mijn Vlaamse reisgenoot, zwoor bij Kodak Elite chroom Diafilm. In mijn gedachte hoorde ik een projector klikken in een verduisterde kamer, net als die oude super 8 films. De tijden veranderen! En gelukkig maar! Er is niets leuker dan je foto’s bekijken op het beeldscherm van je laptop.
Onderaan de heuvel naast de tuinen zagen we op een groot bord wat ik graag had willen weten. Vijftien graden Celsius en zonnig. Wat zou de gevoelstemperatuur zijn geweest?
Onze dag zat er om vijf uur dus op! Lyka voelde zich niet lekker en ook mijn voorhoofdsholte zat nu vast. Onder het dekbed dook ik in mijn iPad om met een kop hete thee in mijn hand een boek te lezen. Lyka sliep als een roosje.
Ik heb de kamer alleen nog verlaten om voor het avondeten twee Big Mac Meals en twee flessen Tsingtao bier te halen. Morgen een rustige dag, lekker uitslapen en als verrassing voor Lyka vier kerken en een laatste tempel.
