Elke ochtend in dit hostel is een nieuw avontuur! Vandaag slapen we uit, althans, we proberen uit te slapen! Als om half acht mijn iPhone het alarm laat afgaan ben ik er snel bij om het weer uit te zetten. Om acht uur doet het kleine machientje nog een poging en opnieuw ben ik er snel bij.
Mijn oordoppen dempen het geluid van bepaalde frequenties maar het rochelen van de Chinezen is zo’n gecompliceerd samengesteld geluid dat het 3M maar niet lukt om fatsoenlijke oordoppen te maken.
‘Er moet een hoog Chinezen gehalte zijn de afgelopen nacht!’
Alsof het om een wedstrijd gaat hoor ik een dozijn mannen en vrouwen hun kelen, zo diep mogelijk als de medische wetenschap het toelaat, te reinigen. Het klinkt als een symfonie van roggelaars
Lyka slaapt rustig door en ik bekijk de foto’s van gisteren nog maar een keer. De koffie staat in mijn babyroze beker op de rand van het nachtkastje. Mijn ogen gaan door de kamer die de afgelopen week ons thuis is geweest. Ik zal deze kamer niet snel vergeten, met haar ongemakken maar ook met haar bijzondere uitstraling.
Wanneer Lyka na tien uur ook haar ogen opent komt alles in een stroomversnelling. Binnen een kwartier zijn we klaar om weer de gouden bogen te bezoeken. De kou van de afgelopen twee dagen heeft er flink ingehakt! Ik heb trek als een paard en bestel twee broodjes voor mezelf en er gaan ook twee zakjes suiker in de koffie. Ik heb meer calorieën nodig om me warm te houden.
In de aangename warmte van het hamburger restaurant, de airconditioning staat op 21 graden, bespreken we wat we verder gaan doen. We hebben nog elf dagen te gaan in deze temperaturen en ik denk aan mijn base layer t-shirts in Holland. De laatste slok lauwe koffie verdwijnt in mijn keel en we gaan op pad naar de Colombia winkel om de hoek.
‘Nood breekt wet!’
‘En een goede investering is nooit weg!’
Binnen een kwartier kopen we voor Lyka het laatste op het gebied van een trekking t-shirt en voor mij hang er een mooi rood ademend regenjack in het rek. We trekken het meteen aan!
De VISA kaart doet de rest en ik denk bij mezelf, ‘Laat de wind maar komen!’
En zo is het ook. Gewapend tegen de kou gaan we tegen half twaalf op pad. Om de minuut kijken we elkaar aan en bevestigen dat het een uitstekend idee was om deze kledingstukken aan te schaffen.
Terwijl we op een bankje in de zon zitten te genieten van een biscuitje met hete thee raak ik in gesprek met een chinees die waarschijnlijk uit Singapore komt. Ik heb het hem niet gevraagd maar hij wijst ons op het “Mandarin House” net om de hoek. Een mooi oud authentiek chinees huis dat bewoond werd door een filosoof in de negentiende eeuw. Nadat ik hem bedankt heb en Lyka de laatste mandarijn heeft verorberd nemen we een kijkje in het oude huis.
Indrukwekkend! Het moet een schitterende en romantische tijd zijn geweest om zo te leven. Geen elektriciteit, radio, tv en auto’s die de omgeving verpesten. De vader van de filosoof had een 2e vrouw en een concubine. Wat dat precies inhoud weet ik ook niet maar het klinkt alsof hij nooit eenzaam was.
We sluipen verder door de smalle straten totdat we bij het Barra komen waar de aankomstplaats van een optocht is ingericht. Luide muziek af en toe overstemd door een overenthousiaste spreker schalt uit enorme luidsprekerboxen. Het is tegen het onverdraagbaar aan!
Grote groepen wandelaars arriveren in uniforme kleding die meestal bestaat uit trainingspakken ik alle kleuren van de regenboog, op de rug de logo’s of teksten van bedrijven of scholen die hun verbindt. Enkele felgekleurde draken of leeuwen begroeten de net aangekomen wandelaars als zij hun taak hebben volbracht.
Achter de aankomst lig een tempel, de oude “A-Ma tempel” ligt aan een bekend plein, de Barra. Twee stromen lichamen vloeien langzaam door elkaar. De bezoekers van de tempel schenken geen aandacht aan de wandelaars en de wandelaars op hun beurt hebben geen oog voor de bezoekers van de tempel.
In het “Mandarin House” was geen Chinese toerist te bekennen maar hier zie tientallen toergidsen met hun gevolg. Sommige vlaggetjes van de toergidsen zijn omgeruild voor kleurige symbolen. Ik zie een rode roos en een goud gekleurde ring op een stok. Groene jade en een halve maan.
Bij proberen zo snel mogelijk de tempel te bereiken om bij het lawaai weg te komen.
De “A-Ma tempel” is er voor de vissers en de zeelui. Natuurlijk is het weer allemaal rood en geel. Wierook en kaarsen, appels en olie, nep geld en andere offeranden. Maar toch blijft het intrigerend en indrukwekkend. De serieusheid waarmee de mystiek rond het geloof/filosofie wordt benaderd.
Twee vrouwen krijgen mij in het vizier en voordat ik het weet sta ik tien minuten met allerlei groepen Chinese huisvrouwen te poseren. Soms krijgen ze ruzie omdat ze alleen met me op de foto willen terwijl de andere bang is dat ik vertrek voordat zij een foto met me hebben. Ik lach ze toe en om eerlijk te zijn streelt het mijn ego om straks in een Chinese wissellijst aan een muur in het communistische land naast “Mao Zhedong” te belanden.
Lyka zit vanaf een afstandje te kijken moet er hard om lachen. Als ze eindelijk klaar zijn loop ik weer naar haar toe.
‘You brother of Brad Pitt?’, vraagt ze lachend.
‘Yes, Arm Pitt!’, roep ze luid en begint nog harder te lachen.
Wanneer ik vanuit een ooghoek een leeg tafeltje ontdek en de prijzen in de etalage redelijk lijken trek ik Lyka met een ruk aan haar mouw één van die smalle eettentjes binnen. Door het Chinese geroezemoes schuifelen we naar het lege tafeltje.
De serveerster spreekt een paar woorden engels en ze is meer dan blij dat ze die dan ook maar blijft repeteren. Vanaf de plaatjes bestellen we de kip kerrie met rijst en de noedels met varkensvlees. Heel smakelijk, ook omdat het ons van binnen verwarmt.
Na de douche op het heetste moment van de dag, 16 graden Celsius, gaan we weer op pad om een laatste souvenir te kopen. Lyka had nog een sjaal gezien die ze graag zou willen hebben. Ik tel voor de zoveelste keer ons geld omdat ik met de Patacas die we nog hebben uit wil komen.
Het blijkt geen probleem en we lopen recht door al die slingerende straatjes op ons doel af. Mijn meisje is blij en de wandeling langs het water in de zon erg aangenaam. We kunnen terugkijken op een geslaagd verblijf in Macau.
Ondanks eerdere ontkenningen wil mijn meisje nu toch een casino bezoeken en waarom dan niet het “Grand Lisboa” van “Stanly Ho”, de grootvader van de casino business in Macau. Licht en goud, één van de grootste diamanten ter wereld. Russische danseressen en honderden speeltafels. Kerstmis in de hal, een kerstboom en een besneeuwd huis. Ja, die Chinezen hebben de Kitsch voor honderd procent zeker uitgevonden!
Nog een laatste biertje en een laatste maaltijd. Voor ons zit het er nu echt op!
Onder me in de winkelstraat hoor ik de stalen rolgordijnen één voor één naar beneden gaan en dat is voor mij het teken om ook te gaan slapen. Morgen staat de verplaatsing naar Hong Kong op het programma en het begin van een nieuw avontuur in een miljoenenstad.
