Als gevolg van onze mislukte boeking zouden we dus vandaag een halve dag van ons verblijf in Hong Kong missen. We baalden allebei wel een beetje en we waren nu gewend aan onze microscopisch kleine kamer in "Mirador Mansion" gebouw. Maar misschien zou de nieuwe kamer wat beter zijn? Slechter was haast onmogelijk.
We hadden het rustig aan gedaan vanochtend en waren extra lang bij MacDonald's blijven zitten. Vol verbazing had ik een verwarde jonge Chinese vrouw haar bewegingen gevolgd. Ze had wat geld in haar hand maar het was waarschijnlijk niet voldoende voor wat ze bestelde. Ze werd steeds weer bij de toonbank weggestuurd en stond dan alleen aan de kant haar geld te tellen. Zelfs de filiaalchef en de schoonmaaksters keken haar niet aan. Waarschijnlijk kwam ze wel vaker hier en was geen gevaar voor de rust in het restaurant.
Toen we om elf uur weer terugkwamen bij onze rugzakken gingen we nog maar eens vragen naar onze nieuwe kamer maar die was nog niet schoongemaakt. Nu moest ik dus even haast maken en wat extra aandringen want anders ben je zo maar 2 hele dagen van je vakantie kwijt omdat ze bij Agoda een fout hebben gemaakt.
'Ze zijn de kamer aan het schoonmaken!' antwoordde de jonge Chinees achter de receptie.
'Welke kamer?', vroeg ik op mijn beurt.
'Room 51', aan het einde van de gang.'
We gingen snel kijken maar troffen niemand aan in de kleine kamer. Ik moest maar eens even verder kijken! Er was niemand in deze hoek van het gebouw te vinden maar er lagen wel schone lakens, kussenslopen en dekbedovertrekken op de bedden.
'Dan maken we de bedden zelf wel op!', zei ik tegen Lyka terwijl ik de badkamer controleerde.
En de badkamer was voor mij nog schoon genoeg! Die fles shampoo die was blijven staan van de vorige gast stond mij niet in de weg.
Terwijl ik onze rugzakken ging ophalen verwisselde Lyka het beddengoed. Ik moest twee keer lopen en elke keer verontschuldigde de vriendelijke Indiër dat we moesten verhuizen. En elke keer vertelde ik hem dat we allang blij waren dat we het zo hadden kunnen oplossen.
Eenmaal alles verscheept en de bedden opgemaakt keek ik eens goed om me heen om te beseffen dat deze kamer nog slechter was dan onze eerste kamer. Het zogenoemde raam kwam uit op een ventilatiekanaal waar een lawaai als van een opstijgende 747 uit kwam. Er moesten zeker vijfenveertig oude airconditioners staan te rammelen in dit donkere gat!
Maar we hadden geen tijd om te gaan zitten klagen over deze tegenslag. Het was tijd om op pad te gaan en wel naar één van Hong Kong's meest bekende attracties, de "Peak Tram".
Sinds 1888 brengt de tram mensen naar boven en natuurlijk ook weer naar beneden. Er zijn twee rijtuigen die beiden als tegengewicht functioneren om zo de krachten op de motoren te minimaliseren. In het midden zijn wissels aangebracht en is er een stukje dubbel spoor zodat de twee rijtuigen elkaar kunnen passeren.
Een mooi ritje naar boven in een oude wagon vanwaar we mooie vergezichten voorgeschoteld kregen van Hong Kong.
Bovenop de berg was het alweer tijd voor de lunch maar de variatie in restaurants was niet al te groot en ook veel te prijzig. Dertig of veertig Euro voor een lunch alleen omdat je een uitzicht hebt is voor jonge backpackers een beetje teveel van het goede. Een heerlijke kop koffie aangevuld met een kaneel/rozijnen rol moest het maar doe voor de grootste trek. Voor Lyka een warme chocolademelk en zo zaten we samen te genieten van het uitzicht over Hong Kong Island, Kowloon en Victoria Harbour.
Voor een moment gingen mijn gedachten weer naar de bedelbrief uit de Filipijnen en de problemen die zoiets onbenulligs kon veroorzaken. Erg treurig allemaal!
Nadat we een uurtje van het uitzicht hadden genoten vonden we het beiden voldoende en gingen terug richting het hotel. Ik probeerde in mijn gedachten tevergeefs het Hong Kong van een paar jaar geleden voor de geest te halen. Maar waar ik wel zeker van was was dat er veel meer hoogbouw was dan enkele jaren geleden. Misschien wordt het daarom een beetje karakterloos en heb ik meer de neiging om naar Macau terug te keren. Maar het "Lippo Building" blijft een pareltje van architectuur dat niet onder doet voor de "Bank of China".
We verbleven niet lang in onze depressieve kamer. De douche was ijskoud en nadat ik had geklaagd kreeg ik het antwoord dat het water over een uurtje wel warm zou zijn. We wilden daar niet op wachten en we wilden zo snel mogelijk weer deze kamer uit. Het was maar voor twee nachten en die zouden we wel overleven. Maar voor nu moest ik naar buiten want in dit hol werd ik zeker gek.
We waren al vroeg aan de haven en de koude biertjes smaakten me uitstekend terwijl we naar de arriverende en vertrekkende veerboten van de "Star Ferry" keken. Er was geen haast en het werd langzaam donker. De lichtshow was voor ons geen verrassing meer of hij nu in het engels of kantonees werd toegelicht.
Een tegenslag als deze kun je alleen maar in balans brengen door jezelf te vertroetelen. En dat deden we dus! Een paar biertjes in de "PJ Murphy's Pub" gevolgd door een Lamb Shank en een Beef Steak.
Ik moet toegeven dat ik misschien wel iets teveel had gedronken maar dan zou ik in ieder geval vannacht goed slapen!
