Thailand, Hartklachten?

Pattaya, 8 januari 2010

Ik heb het lang stil gehouden, maar nu, zo net voor mijn vertrek naar Nieuw Zeeland moest ik er toch aan geloven. Het begon allemaal in maart vorig jaar toen ik tijdens een vijftien kilometer lange wandeling het idee had dat mijn hart af en toe een keer oversloeg. Nu ben ik ook niet meer de jongste maar ik zorg redelijk goed voor mijn lichaam en het gaf me toch een ongemakkelijk gevoel. Natuurlijk deed ik niets en ik hoopte dat het vanzelf voorbij zou gaan. En dat deed het ook!
In oktober vorig jaar had ik opnieuw problemen en dat terwijl ik dacht dat ik het allemaal onder controle had. Ik was natuurlijk opnieuw erg ongerust en ik schreef het probleem toe aan mijn alcohol gebruik en weinig slaap.
Toen het in Nepal fout ging werd ik dus echt ongerust! Ik had dagen niet gedronken en elke dag uren gelopen. Ik lag met een bonkend hart in mijn slaapzak in één van die herbergen langs het pad naar Pokhara. Het ging vanzelf weer weg maar de angst zat er wel goed in! Ook na mijn terugkomst in Thailand kreeg ik weer problemen. Maar deze keer was het helemaal anders! Ik had een onbehagelijk gejaagd gevoel in mijn lichaam dat maar niet weg wilde gaan.
Ik dronk niet te veel alcohol en kreeg voldoende slaap tijdens onze tocht op de motorfiets, toch bleef het onbehagelijke gevoel en af en toe sloeg mijn hart over. Ik had het zelf meerdere malen aan mijn pols gevoeld! Wat nu? Er zat dus niets anders op dan een cardioloog te bezoeken voordat ik naar Nieuw Zeeland zou vertrekken. Het gevoel kwam en ging en uiteindelijk sleepte ik mezelf vandaag met lood in de schoenen naar het ziekenhuis. Niemand hoort nu eenmaal slecht nieuws maar de meeste mensen gaan dood omdat ze te lang door blijven lopen met hun kwaal.
Nadat ik de zaken met de ziektekostenverzekering had geregeld kreeg de cardioloog groen licht om aan de onderzoeken te beginnen. Mijn bloeddruk was OK, mijn bloed was OK en ik kreeg een half tabletje en een infuus. Nadat mijn hartslag chemisch terug was gebracht tot zestig slagen per minuut kon ik naar de CT scan die geleverd was door een groot elektronicabedrijf uit Eindhoven. Daar lag ik dan! Het leek wel een ruimteschip uit een science fiction film. Rood laserlicht en een draaiende magneet in de grote opening waar mijn lichaam in zou verdwijnen.
Met mijn ogen half open en in een lichte trance gleed de slede met mijn lichaam er op de opening binnen. Het draaiende apparaat dat ik door de spleet kon zien gaf me het idee dat ik bewoog. Ook de geluiden die het apparaat maakte kwamen dicht bij de geluiden die ik honderden keren had gehoord in de ondergrondse van Kuala Lumpur en Singapore. Een computerstem vertelde me wanneer ik mijn adem moest inhouden en wanneer ik weer mocht ademen.
Het meest angstaanjagende van het onderzoek was echter de opmerking dat bij de derde scan de contrastvloeistof zou worden ingespoten. Het zou warm worden in mijn lichaam maar dat was normaal. Nou, dat was dus niet normaal! Ik had het idee dat ik een ter dood veroordeelde was en dat ik zijn laatste momenten op deze planeet meemaakte. De warmte verspreide zich als een vuur vanaf mijn longen door mijn bovenlichaam. Het was zo intens dat ik bijna moest braken, en dat terwijl ik nuchter was. Mijn hart bonkte in mijn hoofd.
De opmerking dat de opnames goed waren gelukt waren erg welkom want ik wist zeker dat ik dat nog niet graag een keer zou willen meemaken. Het infuus werd ook verwijderd en een stuk beter liep ik met de verpleegster naar de vierde verdieping waar de laatste test zou worden afgenomen. De “Stress test”, op een lopende band tien minuten lopen en kijken hoe mijn hartslag, bloeddruk en hartritme zich zouden houden.
Vier grote kale plekken werden er op mijn borst geschoren en zonder enige aarzeling stapte ik op de lopende band. Toen de cardioloog was gearriveerd werd de molen in werking gezet en de data werd nauwkeurig in de gaten gehouden. De tien minuten waren natuurlijk geen probleem voor me! Alleen de laatste twee minuten moest ik hardlopen en daar ben ik niet echt een fan van. Het had geen minuut langer moeten duren! Precies op tijd, voor mijn gevoel, stopte de band en de cardioloog bestudeerde nog één maal de slingerende lijn op het papier.
“Je bent 100% in orde, je hart is goed en ik kan niets ontdekken op de CT scan wat ook maar een probleem zou kunnen geven”, lachte hij me toe.
“Het zal wel vermoeidheid en stress zijn geweest!”, voegde hij er aan toe.
Er was een zware last van me afgevallen, dit was wat ik graag had willen horen maar niet wat ik verwacht had om te horen. Blij en opgelucht stapte ik het ziekenhuis uit de warme middagzon in. Aan de horizon bouwde zich een donkere lucht op die een zware onweersbui voorspelde. Het kon mij niets schelen, ik was opgelucht en ik kan met een gerust hart naar Nieuw Zeeland vertrekken.