zaterdag 9 januari 2010

Nederland, wordt het tijd om te vergeven?

Zaltbommel, 9 januari 2010

Vijfenzestig jaar na het einde van de tweede wereldoorlog wordt er nog steeds moeilijk gedaan over het Duitse volk. “Zij waren tenslotte begonnen”, is vaak de nog steeds heersende gedachte. In 1974 werd onze trots nog een keer onvergeefbaar gekrenkt toen het Duitse voetbalelftal ons veel betere Oranje in de finale van het wereldkampioenschap voetbal versloeg. Een hele generatie beleefde de oorlog en de bezetting opnieuw.
Na het zien van de gruwelijke beelden van de vernietigingskampen voelde de hele geciviliseerde wereld zich schuldig dat ze niet hadden ingegrepen toen ze acht jaar eerder de kans hadden gehad. Het schuldgevoel van de wereld resulteerde in het oogluikend toezien en accepteren van het stichten van een Joodse staat op Palestijns grondgebied. Groot-Brittannië wat op dat moment een beperkte macht heeft in Palestina stemt er meteen mee in.

Sinds het einde van de tweede wereldoorlog heeft het westen steeds, en soms tegen betere weten in,de Joodse staat gesteund. Zo mocht het land Israël als niet Europees land meedoen aan sport en culturele evenementen in Europa. Dit altijd onder het voorwendsel dat de deelnemers niet veilig in de omringende Arabische landen zouden zijn. Ze kregen privileges die soms toch ook wel een beetje te ver gingen.

Maar nu, vijfenzestig jaar later is ook een grote groep mensen in de wereld die het eigenlijk wel genoeg vindt. De groep mensen die de Duitsers nog steeds nawijzen met een oubollige opmerking als “en de fiets van mijn opa dan?” is bijna verdwenen. Het voortrekken van de joden is ook op een punt beland waar het echt niet verder meer kan. De omgang van de joden met de Palestijnen is ook niet altijd even eerlijk gegaan. De linkse partijen die vroeger Israël aan alle kanten steunden zijn overzij gegaan en steunen nu de onderdrukte Palestijnen. Maar dat zijn ook geen lieverdjes want vergeet niet dat de Palestijnen onder Yasser Arafat en de zwarte september het moderne terrorisme hebben bedacht! Eigenlijk zou “Palestijnisme” een betere naam voor het doden van onschuldige burgers zijn.

Maar terug naar de Duitsers! Nu zijn er mensen (Joden) in de wereld die de Duitsers nog steeds niet bij de herdenking van de slachtoffers van de tweede wereldoorlog op vier Mei willen hebben. Waarom? Zijn de wonden nog steeds niet geheeld? Kennen Joden geen vergiffenis? Waarschijnlijk niet! Misschien zijn ze wel bang om die privileges te verliezen en eindelijk op eigen benen te gaan staan?

En dat zou meteen het algemene beeld over de Duitsers ook veranderen! De Duitsers die na hun openlijk excuus voor de holocaust aan Israël, door Bondskanselier Johannes Rau, zouden dan ook eindelijk hun verloren zonen kunnen gaan herdenken. Voor een oorlog zijn er twee partijen nodig en de overwinnaar wordt in de geschiedenisboeken verdacht vaak als de goede zijde voorgesteld.

Zelf heb ik tijdens mijn rondreizen altijd een minuut stilgestaan bij de monumenten voor de gevallenen van alle partijen. Oorlog is altijd onrechtvaardig! Hoe je het ook wend of keert. Maar de slachtoffers aan beide zijden moeten worden herdacht.

Dus laat die rabbijn nog maar eens goed nadenken over wat hij over de Nederlanders in de tweede wereldoorlog heeft gezegd en over de gevallen verzetsstrijders. Want ook een beschermde Jood kan te ver gaan!
Bij mij brengt de herdenking op de Waalsdorpervlakte nog altijd in brok in mijn keel en een traan in mijn oog. Lang leve de vrijheid!



Oorspronkelijk bericht in de Volkskrant
Copyright/Disclaimer