Mijn bovenbuurman, Stuart, schudde heftig met het stapelbed om me uit mijn slaap te krijgen. Ik had oordoppen in en hoorde het alarm van mijn iPhone niet. Gedesoriënteerd zocht ik in de halfdonkere kamer naar mijn spullen. Ik had voor de tweede nacht heel slecht geslapen. De bedden waren te kort en de matrassen te dun! Nee, ik zou “Downtown Backpackers” zeker niet aanbevelen! Er was maar één uitzondering, als het voor één nacht was en je een vroege afvaart had met “BlueBridge Ferries”. De terminal is namelijk aan de overkant van de straat.
Om half zeven had ik al ingechecked en na een kop koffie en een sandwich uit de supermarkt aan de overkant van de straat konden we om half acht aan boord. Het was niet één van de meest moderne veerboten maar achterop het dek was het toch goed vertoeven. Voor het eerst ervoer ik het wispelturige weer van Nieuw Zeeland waarover ik al zoveel had gehoord. De zon verdween en een mist stak op. Tegen de tijd dat we de kust van het Zuid-Eiland bereikten brak de nevel open en ik zag voor de eerste keer het ruige landschap waar ik naar op zoek was.
Omdat de BlueBridge Ferry eerder arriveert dan de InterIslander Ferry kon mijn verzoek voor een plaatsje aan de linkerkant van de wagon worden gehonoreerd. Dat is namelijk de beste kant omdat je dan naar de kustlijn kijkt. Blij en opgelucht ging ik op zoek naar de lunch, en die werd gevonden in de vorm van heerlijke Fish and Chips.
De treinreis was mooi maar ook meteen eentonig. Ik denk dat ik een overdosis treinen in Nieuw Zeeland heb gehad. Om het nog compleet te maken begon het op weg naar het hostel ook nog te regenen. Nat en vochtig zocht ik mijn kamer op.
Door een opdrogend Cristchurch liep ik naar de supermarkt, die zeker twee kilometer verderop was. Een éénpansgerecht en een fles witte wijn waren een koningsmaal na deze vermoeiende dag.
