Thailand: Een saaie rit

Bururam (Rinradee Place) 305), dinsdag 31 oktober 2023

Het is vreemd om na drie dagen weer op de motor te zitten. Toch zijn we alweer snel gewend aan het zadel en de wind in je gezicht want motorrijden leer je nooit af. Het is nog steeds een van de mooiste en fijnste dingen om te doen. Ik hoop dat ik nog lang goed genoeg zal blijven om nog vele kilometers te genieten van gemotoriseerde tweewielers.

Helaas is ons verblijf in Sisaket in mineur geëindigd.
Na een echte en niet verwachtte rustdag, met slechts een korte wandeling door de stad naar het “Sun Haeng Plaza” winkelcentrum om een nieuw telefoonhoesje te kopen en een donut te eten vergezeld met een lekker bakkie koffie. Hebben we de rest van de dag doorgebracht op de kamer. Ik kon heerlijk schrijven, muziek luisteren en lekker rustig lezen.
Die rustdag is natuurlijk onderbroken voor een bordje “Pas Krapow Moo Kai Thiau” als lunch bij ons vaste restaurantje een stukje verder in de straat.We hebben ook voorbereidingen getroffen voor de laatste vier etappes van deze, helaas met een week ingekorte, tocht op de motor.
Na de voorbereidingen voor ons vertrek en voor de rit naar Buriram leek de maandag te eindigen een heerlijk samenzijn en afscheid van onze goede vriend Jan op de avondmarkt bij het treinstation van Sisaket.
Het mocht helaas niet zo zijn! Rond vijf uur gingen de sluizen van de hemel open zoals dat alleen maar in de tropen kan. Niks geen klimaatverandering, gewoon nog een paar uitlopers van het moesson seizoen. En de restanten van een tropische storm. Het zag er ècht niet naar uit dat het vanavond nog droog zou worden.
We bestelden dus nog maar een keer een pizza en deze keer met een andere variant in de vorm van een 9” pizza met kip nuggets. Het smaakte niet minder dan anders maar ik had na deze tegenslag gewoon niet zoveel trek.
Een kort telefoongesprek met Jan en het was duidelijk dat de markt nog steeds gesloten was en dat het hoogstwaarschijnlijk ook zo zal blijven voor de rest van de avond. Tja, openlucht restaurants en markten hebben ook hun nadelen.
Jan nam nog wel de moeite om persoonlijk, op de motor gestoken in een regenjas, afscheid van ons te komen nemen. Het was een warm en emotioneel afscheid en we kunnen alleen maar hopen dat we volgend jaar weer een paar biertjes met elkaar kunnen drinken. Je weet maar nooit wanneer je op onze leeftijd bent aangekomen. Elke ademtocht kan je laatste zijn.

Op deze mooie ochtend zitten we om acht uur al op de motor en het weer is goed opgeklaard. De zon probeert door een dun wolkendek te breken. Beneden voor de deur van het hotel na het bepakken gaat het meteen al mis! De route die ik met “Plotaroute” heb uitgezet wordt door de Garmin geweigerd.
“Teveel punten onderweg!”, is de foutmelding.
‘Bummer’, ik neem mijn verlies en stel gewoon in dat we naar het “Rinradee Place” in Buriram willen. Een kleine honderd zeventig kilometer over drukke snelwegen. Het is niet anders. Ik wil weer rijden, ik wil de wind op mijn gelaat voelen.
Elk uur stoppen we een kwartier om onze konten weer in hun gebruikelijke vorm te krijgen en we drinken wat en soms eten we een snack. Onder het rijden dwalen mijn gedachten weer af naar mijn mand met problemen in Nederland. Ik kan er in een keer een einde aan maken en alle problemen zijn opgelost. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik ben creatief en denk altijd buiten de doos. Oplossingen, en vaak de meest eenvoudige oplossingen, schieten me vaak zo maar te binnen.
Na eindeloze kilometers beton en asfalt, roetende vrachtwagens en kilo’s stof van de eindeloze droge rijstvelden te hebben geslikt strijken we neer bij een klein houten wegrestaurant. We kunnen het menu natuurlijk niet lezen maar mijn Thais is goed genoeg om het eten te bestellen dat we allebei lekker vinden.
Lyka ziet een bordje voor een andere klant in het restaurant staan met een gerecht dat haar ook lekker lijkt. Het is een variatie op de bekende Pad Krapow alleen deze keer met de in de zon gedroogde en daarna gefrituurde speklappen, “Moo Gob”. En het is ook erg lekker. We zijn weer ruim drie euro lichter, inclusief water, en kiezen snel weer voor de open weg.
De rit is saaier dan saai! De snelwegen lopen in een kaarsrechte lijn van stad naar stad! Er is geen ontsnappen aan. We zijn al halverwege Surin en Buriram wanneer we aan de andere kant van de weg een opvallende tempel zien. Ik twijfel geen moment. Bij de volgende U-turn gaan we terug want anders heb ik straks het gevoel dat we vandaag helemaal niets hebben gedaan.
De “Phra Phutthachai Mongkhon Chaloem Phrakiat” is een mondvol voor een park op een grasvlakte met een enorm aantal gouden Boeddha beelden die in een vierkant, rond een grote zittende Boeddha op een verhoging, staan opgesteld. Ik heb er al duizenden gezien maar deze wekt toch weer interesse in me op.
Het zijn die zwarte plaatjes met een gouden tekst aan de voeten bij de Boeddha die me altijd frustreren. Die zijn vanzelfsprekend in het Thais. In het verleden heb ik wel eens een applicatie op de telefoon gehad die de tekst live in het plaatje vertaalde. Ik heb het nooit meer kunnen vinden, tot vandaag. Ik druk op een paar blokjes op het scherm en ineens is het Thais veranderd in Engels. Verbaasd schud ik met mijn hoofd. Ik probeer het bij een paar andere Thaise teksten en het werkt perfect! Dit ga ik zeker niet meer vergeten en ik zal hier met veel plezier gebruik van maken in de Filipijnen maar nog het meest in Japan.
De grote zittende Boeddha is deze keer in het wit uitgevoerd. Het is niet alles goud wat er in de Thaise tempels blinkt. Ook maagdelijk wit en het reine zilver zijn we al vaak tegengekomen.
Nog een laatste ronde langs de Boeddha beelden en we gaan weer op weg. De laatste kilometers glijden anoniem onder ons door want we verlangen allebei naar de koelte van de airconditioning in onze hotelkamer voor de komende nacht.
Het is nog geen half twee wanneer ik de receptie van het “Sita Princess Hotel” binnen stap. Wij slapen in de dependance “Rinradee Place” aan de overkant van de straat. De eerste indruk is voldoende.
‘Ik heb beter geslapen voor minder en slechter voor meer!’
Maar voor deze Thaise prijzen voor een hotelovernachting mag je eigenlijk nooit klagen. Een pizza laten bezorgen kost meer dan menig overnachting. Klagen betekend dat je verwend bent en vanaf nu voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten!
Ik ga nog snel op zoek naar koud bier en om vijf voor twee, vijf minuten voordat de alcohol verkoop ban ingaat, sta ik alweer buiten de Lotus met plastic tasje vol koud bier en frisdrank.
We zijn van plan om de avondmarkt, een kilometer of twee verderop, te bezoeken voor het avondeten maar op nog geen honderd meter van ons hotel passeren we een eethuis waar het opvallend druk is. We kijken elkaar aan en zonder een woord te zeggen zijn we het erover eens dat we vanavond hier eten. We hadden echt het idee om vanavond Thais te eten na al die Pizza maar in het menu staan ook een keur aan westerse heerlijkheden.
Lyka bekijkt het Engelstalige menu en ik bestudeer de Thaise menukaart. De dame van huis trekt haar wenkbrauw op en verbaasd ziet ze de Engelstalige tekst op het scherm van mijn iPhone terwijl ik de camera op het Thaise menu richt. € 2,25 voor een varkensfilet met rauwkost en een beetje patat, € 1,25 voor een rauwkostsalade met een gekookt ei. Voor € 1,75 nog een grote fles beer Leo ernaast en snel opgeteld hebben we lekker zitten eten voor ongeveer € 7,50! Thailand blijft verbazen!
In de hal van het “Rinradee Place” zie ik een reclame voor Zündapp motorfietsen uit 1973, brommers in Nederland door de vreemde wetgeving van die dagen. Het brengt herinneringen van mijn jeugd in mij boven. Beter dan die verwijfde scootertjes!
Ik eindig de dag met een laatste koude fles op het balkon en het begin aan een nieuw boek op mijn Kobo. “Ongrijpbaar” van Michael Connelly. Dat leest heel wat gemakkelijker dan het vorige boek van die Nederlandse schrijver!
Mijn dag zit er op, morgen een nieuw avontuur.