Thailand: Ik leef weer

Prachinburi (Peamsuk Sweet Hotel) 210), donderdag 19 oktober 2023

Om zes uur precies gaat de wekker af en ik voel me een stuk beter wanneer ik nu opsta dan wanneer ik nog een uur langer in bed zou blijven liggen. Misschien hou ik de wekker wel gewoon op zes uur want om half tien vallen automatisch mijn ogen toch wel dicht of ik nu een e-boek zit te lezen of een stukje tv-serie op mijn MacBook kijk.
De eerste beker koffie smaakt me prima terwijl ik plaats neem op mijn vaste plaatsje op het balkon. Het is nog heerlijk rustig onder me op straat en de relatieve koelte van de vroege ochtend voelt goed aan. Er hangt veel stof in de lucht. Dit is Thailand en dat betekend het fijnstof op niveaus waarvan heel Nederland spontaan een astma aanval van zou krijgen en hele ministeries nieuwe wetten zouden schrijven. Hier zijn er de gratis en natuurlijke tropische regenbuien die het stof uit de lucht halen.
Ik neem nog een slok koffie en kijk langs de hele breedte van de horizon of ik onweer hoor of zie. Ik hoor een beetje gerommel van achter me maar zie geen bliksem. Op mijn telefoon zijn de weerberichten goed met 30% kans op lokale onweersbuien. Het moet maar, we gaan vandaag uit Pattaya ontsnappen!
Ik sleep eerst de geleende plastic stoel en de gekochte plastic kruk en waterkoker naar beneden naar de receptie. Het heeft heel wat voeten in de aarde voordat ik de vrouw heb uitgelegd dat ik de kruk en de waterkoker zelf heb gekocht. Uiteindelijk valt het kwartje en ze beloofd me plechtig dat ze goed op mijn spullen zal letten. Of dat lukt weten we over twee weken wanneer we hopelijk in een stuk hier weer terug komen.
Zodra de rugzakken hun plaatsje achter op de motor hebben gevonden gaan we op stap. Het voelt wat onwennig in het begin om op de slechte straten van de stad mijn balans te bewaren. Hoe sneller je gaat des gemakkelijker het wordt. Toch is dit het moeilijkste gedeelte voor de reis van vandaag. De drukte in de stad met tientallen andere weggebruikers die allemaal haast lijken te hebben.
We zijn nog geen drie kilometer onderweg en ik kom al tot de conclusie dat ik nog niet helemaal met mijn oude Garmin Oregon 400t overweg kan zoals in de afgelopen jaren. Het oude trouwe beestje is ondertussen al veertien jaar oud en ik moet me er langzaam aan gaan voorbereiden dat hij zo maar kan stoppen in de toekomst. Ik heb al gekeken wat de opvolger wordt. Een waterdichte Samsung telefoon met een groot scherm en een grote batterij? Ook de oude handheld gps-toestellen gaan langzaam verdwijnen en moeten plaatsmaken voor slimme telefoons.

Wanneer ik dan eindelijk een rustige plaats langs de weg net buiten de stad heb gevonden stel ik de gps opnieuw in en daarna lijkt hij weer zoals ik gewend ben te functioneren.
We houden de oude vertrouwde schema’s voor een reis met de motor weer aan en na zo’n vijf en veertig kilometer houden we een “pizza stop” op een rustige plaats naast een klein meer! We hebben vier pizzapunten meegenomen die gisteren waren overgebleven van het avondeten. Een paar slokken ijskoude thee om alles weg te spoelen en we hebben een uitgesteld ontbijt van echte reizigers. In dit soort situaties kun je niet te kieskeurig zijn! We zijn tenslotte nomaden, zwervers.
Weer drie kwartier later is het tijd om benzine in te nemen en meteen even onze roestige konten wat rust te geven. Ik ben in het afgelopen jaar meer dan twaalf kilo af gevallen en een stevig gedeelte daarvan zal spiermassa zijn. Mijn ijzersterke billen zijn een stuk dunner geworden dus de kussen zijn wat dunner en het zadel is harder. En bij mij is het niet alleen mijn kont! Ook mijn schouders, mijn nek, onderarmen en handen kunnen wel een pauze gebruiken. Ik voel zelfs af en toe kramp in mijn handen wanneer ik in de handvatten moet knijpen om te remmen of de koppeling te gebruiken.
Toch voel ik dat de adrenaline weer door mijn bloed stroomt en dat ik leef, eigenlijk, dat ik opnieuw leef na die veertien dagen winterslaap in Pattaya. Een flesje cola en we delen samen een banaan en we gaan weer verder op weg.
Het wordt pas echt leuk rijden wanneer we eindelijk een slechte en drukke provinciale weg kunnen verlaten en over smalle wegen door anonieme dorpen rijden. We volgen een tiental kilometer een irrigatiekanaal en passeren natuurlijk een onvermijdbare tempel waar we de eerste foto maken van een groep Boeddhabeelden. Er zullen er deze reis ongetwijfeld nog veel volgen!
De magen beginnen te vragen en niet veel later zitten we in een open restaurantje langs een anonieme straat aan een bordje gebakken rijst te knagen. Ondanks dat ze de kip zijn vergeten smaakt het ons goed. Dit is het leven langs de weg/straat van motorrijders in Thailand. 130 baht (€ 3,35) voor twee bordjes en een flesje mineraalwater met twee bekers ijsklontjes. Dat hou je lang vol!
Ondanks dat we net geen 200 kilometer moeten afleggen vandaag komt er toch voor onze aankomst bij het “Peamsuk Sweet Hotel” in Prachinburi het moment dat het ongemakkelijk wordt op de oude Honda Phantom. Kleine pijntjes en ongemakken die hopelijk in de komende twee weken zullen afnemen of worden geaccepteerd.
We kijken allebei uit naar de douche in onze kamer voor vanavond, en morgenavond! We blijven hier twee nachten om onze geesten, onze bipsen, en andere lichaamsdelen, een beetje extra rust te geven. Ik heb de reis zo ingedeeld dat we bijna nooit meer dan 200 kilometer op een dag gaan afleggen. Ook gaan we vaker twee nachten in hetzelfde hotel verblijven. Een reisdag wordt dan gevolgd door een dagje om de onbekende stad te verkennen.
Het “Peamsuk Sweet Hotel” is een hotel zoals je het in een provinciestad verwacht. Iets gedateerd maar wel schoon en comfortabel genoeg voor de prijs die je ervoor betaald. Het is nog te vroeg voor bier dus ik ga eerst uitgebreid douchen waarna ik op het uitstekende snelle internet de hotels ga boeken voor de komende dagen. Dat gaat snel en efficiënt. Ik ben precies op tijd klaar om een paar ijskoude flessen “Beer Leo” bij de 7-11 een paar deuren verderop te kopen. Het resultaat zitten jullie nu te lezen. Ik voel me net dat roze trommelende konijntje waar nieuwe batterijen in zijn geplaatst.
Tijdens de gang naar de 7-11 heb ik me alvast georiënteerd waar we vanavond een bordje Thais kunnen eten. En dat is naast de inrit naar het parkeerterrein van het hotel. Het is er al vroeg druk, altijd een goed teken, en wat er op de tafeltjes staat ziet er ook smakelijk uit. En als klap op de vuurpijl mag ik een fles bier kopen bij de 7-11 en die bij het eten opdrinken. We hebben ons restaurant voor vanavond gevonden.
We bestellen twee bordjes spaghetti krapow met varkensvlees. Het smaakt ons uitstekend ondanks dat het een beetje te zoet is voor onze smaak. Nadat we de bordjes hebben geleegd kijkt Lyka de serveerster met een bordje na met wat patatjes en een paar kipnuggets er op. Ze kijkt me aan en ik weet wat ze gaat vragen. Nog voordat er een geluid uit haar mond komt knik ik en zij wijst naar het bordje terwijl ze de serveerster aankijkt. Ook dat smaakt ons goed en wij kunnen terugkijken naar een geslaagd begin van deze reis. 190 baht (€ 4,90) en we zitten weer vol.