Sisaket (Boonsiri Boutique Hotel) 413), zondag 29 oktober 2023
Vanaf het moment dat ik mijn ogen open doe kijk ik op tegen deze rustige zondag. Vandaag moet een dag worden van niets doen! En dat is een enorm probleem voor een druk baasje zoals ik me altijd gedraag wanneer ik onderweg ben.
Ik begin maar het schrijven van verhalen, het plaatsen van een nieuw verhaal op mijn weblog en het verwerken van een honderdtal foto’s. Zodra Lyka wakker is ga ik beneden koffie en bij de 7-11 om de hoek ontbijt halen. De twee tosti’s en het broodje met een dubbele varkensburger met kaas smaakt ons uitstekend.
Ik ben ook nog steeds heel erg in mijn nopjes dat ik zelf gemalen koffie en koffiefilters uit Nederland heb meegebracht. Er gaat niets boven een zelf vers gezette beker koffie ’s morgens. Ik overweeg om de volgende keer hele koffiebonen mee te nemen.
Om half tien gaat het kriebelen en ik besluit om maar alleen een wandeling te gaan maken. Lyka heeft op deze zondag haar eigen dingen te doen en ik heb weinig zin om me de rest van de dag te gaan zitten vervelen. Een snelle blik op de kaart van Sisaket geeft me een doel voor mijn ochtendwandeling.
Via een enorme omweg ga ik richting “Wat Pa Si Samran”. Een van de duizenden anonieme tempels in Thailand maar daarom niet minder belangrijk voor de buren en omwonenden.Op weg naar de tempel is het me al snel duidelijk dat er heel veel winkels en restaurants in Sisaket zijn gesloten maar ons vaste restaurantje is geopend voor de lunch. Alleen de gedachte aan de lunch brengt al een brede glimlach op mijn gezicht!
Terug naar de “Wat Pa Si Samran” tempel. Meerkoppige draken en slangen zijn bekend in de oosterse mythologie wereld maar een driekoppige olifant mag ik toch wel opmerkelijk noemen. Ik kan me niet herinneren het in het verleden te hebben gezien. Heeft de kunstenaar zijn eigen fantasie tot leven gebracht of komen die driekoppige olifanten ook voor in de mythologische wereld?
Binnen en buiten staan de bekende beeldengroepen met een Boeddha in het centrum omgeven door leerlingen en andere Boeddha’s. Het is hier heerlijk rustig en geeft je innerlijk ook rust. Ik ga voor een moment op een bankje zitten en laat alles op me inwerken. Ik wordt ruw uit mijn trance getrokken door de gedachten van oorlog en andere conflicten waaraan een religie of filosofie ten grondslag ligt. Welke religie is de religie van de oorlog?Vergeet nooit: ‘Je hoeft geen kant te kiezen, beiden kanten zijn verliezers!’
Overal in Thailand zie van die kleurige huisjes staan. Ze komen in het klein en in het enorm groot voor net als echte huizen. Soms staan ze op een braak stuk land en soms in de voortuin van een huis of een fabriek. Het zijn geestenhuisjes waar de geesten zonder een woning kunnen verblijven en zo niet op het land of in de woning/fabriek gaan rondzwerven. Dat zou tegenspoed kunnen veroorzaken.Maar hier staan ze op het tempelterrein naast een tempel. Het lijkt er op dat er kleine urnen in de geestenhuisjes staan met de as van de gecremeerde geliefden. Zeer ongewoon en heel vreemd, maar wel goed bedacht! Hier moet ik me in de toekomst maar eens in moeten gaan verdiepen.
Op weg naar de uitgang passeer ik de traditionele Thaise grafmonumenten. Misschien zijn die kleine huisjes niet eens zo’n slecht idee! Ze nemen in ieder geval veel minder plaats in.
Op de terugweg passeer ik een karretje waar grote zakken knakworsten op een bamboestokje aan de achterkant in de zon hangen. Vaak eten, en kleine beetjes eten. Dat is waar de Thai voor leven.
Op de weg terug naar ons hotel loop ik door het treinstation en koop een flesje sodawater om de grootste dorst mee weg te spoelen. Je zweet wat af tijdens het wandelen in deze tropische hitte. In de schaduw en in de wind die heerlijk verkoelend is geniet ik van een klein treinstation in een provinciestad.Ik droom weg in het verleden. Hoe vaak heb ik hier met mijn rugzak op dit station niet gezeten, wachtend op het vertrek richting Bangkok? Hoeveel heerlijke maaltijden heb ik op de avondmarkt aan de andere kant van de sporen niet genuttigd? Hoeveel koude flessen bier zijn er samen met onze vriend Jan niet geleegd? Ik hoor in de verte de luchthoorn van een trein als waarschuwing dat hij er aan komt.
Ik ben plezierig verbaasd over het nieuwe, gebruikte, treinstel. Deze worden nog steeds voor symbolische bedragen overgenomen uit Japan en Zuid-Korea. Nog wel diesel/elektrisch maar die gaan in een niet te verre toekomst weer verdwijnen. Thailand werkt met Chinese kennis, Chinees geleend geld en Chinese investeringen aan de opwaardering van alle infrastructuur binnen de Thaise grenzen. Binnen enkele jaren zijn alle gelijkvloerse spoorwegovergangen verdwenen en is het spoorwegnet helemaal geëlektrificeerd. Althans, dat is het plan!
Het treinreizen wordt er niet romantischer op maar het is allemaal wel veel efficiënter. Dat zou voor een oude romantische reiziger niets moeten uitmaken. Maar het rijden door het Thaise landschap met een snelheid van 45 Km/u met alle ramen open zijn wel mooie herinneringen. Ik kan niet wachten om in de nabije toekomst een keer met een Chinese hogesnelheidstrein van Bangkok, via Vientiane in Laos, naar Kunming (Yunnan) in China te reizen. Of zouden problematische visa aanvragen ons gaan beperken?
Terug in het hotel schrapen we al ons wasgoed bij elkaar en vertrekken naar een van de nieuwe moderne wasserettes die overal in Thailand als paddenstoelen uit de grond schieten. Er staan overal nog van die batterijen oude conventionele wasmachines waar je 4 muntjes van 10 baht in moet gooien en daarna maar moet uitzoeken hoe de je was droog krijgt. De Thai laten ze vast nog wel jaren staan vanuit hun wereldwijze filosofie: ‘Je kan nooit weten!’ Voor nog geen vier euro is al ons wasgoed weer schoon en droog. Je moet alleen twee uur wachten in de wasserette.Ik heb bij grote uitzondering mijn MacBook Air meegebracht want ik moet nog een handvol brieven schrijven. In het overgereguleerde Nederland zijn er voldoende ambtenaren die aan het werk moeten worden gehouden doormiddel van brieven die helemaal niet geschreven hadden moeten worden. En of ik dan ook nog even € 182,- wil overmaken voor een vooronderzoek waar de uitkomst al van vaststaat! Weer een reden die me een stukje dichter naar de uitgang van Nederland duwt. Hoe lang nog voordat ik de verenigde Nederlandse Emiraten voorgoed gedag zeg?
We sluiten het actieve gedeelte van deze zondag/rustdag/Boeddhadag af met een bordje Pad Krapow Moo als lunch bij ons geliefde kleine restaurant. Nog een Top-Ten ijsje van 35 cent op de terugweg en ik kan mijn plaatsje op het balkon opzoeken met mijn e-boek. Het boek “Mussert’s schaduw” kwam eerst maar niet op gang en na een redelijk interessant gedeelte is het nu teruggevallen in een totale chaos. Nog maar dertig pagina’s te gaan dus ik lees het uit. Maar ik weet zeker dat ik het in de toekomst nooit meer zal oppakken.
De avondmarkt is vanavond geen optie, pittig eten zonder koud bier lukt niet, dus laten we een pizza en een macaroni met kip bezorgen. Het smaakt prima, net als voorheen en wat er overblijft is mijn ontbijt morgenvroeg. Samen met twee bekers zwarte koffie.Het is 1993 en het eerste seizoen van “de X-Files” wordt in de Verenigde Staten uitgezonden. Zelfs na dertig jaar is de serie nog steeds fantastisch en soms ook actueel, het is niet voor niets een cult-serie geworden! Ik kan me niet herinneren dat ik vanbinnen zo rustig was en mijn hoofd en gedachten zo opgeruimd dat ik een hele aflevering kon gaan zitten uitkijken. Sterker nog, ik plak er nog een aflevering van “Keeping Up Appearances” uit dezelfde negentiger jaren achteraan. Britse humor met de nooit vervelende “Onslow”!
WOKE maakt meer kapot dan me lief is!
