Prachinburi (Peamsuk Sweet Hotel) 210), vrijdag 20 oktober 2023
Ik heb een stuk slechter geslapen dan ik had gehoopt en verwacht. De vreemdste dromen teisterden mijn gedachten en nachtrust. Mensen uit een ver verleden, ondertussen dood of nog steeds in leven, verschenen en verdwenen weer. Waarom? Geen enkel idee! Ik vraag me af, terwijl ik mijn eerste koffie in de lobby van het hotel maak met heet water uit een thermosfles, of het wel een goed idee was om een eerste rustdag in deze stoffige provinciestad te plannen. Voor mijn gevoel hadden we beter gewoon verder kunnen rijden en dan zouden we niet nog een nacht op het betonnen matras hoeven te slapen. Wat is dat bed hard zeg! En dan ook nog zonder lakens en alleen een kleverige fleece deken.
Ik heb nog niet echt plannen voor deze rustdag gemaakt maar ik heb ergens gelezen dat we het provinciale museum van Prachinburi niet mogen missen. Ik bekijk Prachinburi op de kaart van Google en maak in mijn gedachten een rondje langs de weinige bezienswaardigheden dat we kunnen wandelen met ergens halverwege de lunch in (Tesco) Lotus zoals ze tegenwoordig heten.
Zodra Lyka wakker is maak ik aanstalten om het ontbijt voor vandaag te halen. Tosti’s en krentenbrood met Hollandse oude kaas die we zelf hebben meegebracht. Het ontbijt is goed genoeg voor ons want zelfs na al die jaren in Azië heb ik nog steeds moeite met rijst, in welke vorm dan ook, als ontbijt. Nu ik dit schrijf bedenk ik dat ook de Thai zelf het traditionele ontbijt met rijst steeds vaker links laten liggen. In de 7-11 is het elke ochtend een drukte vanjewelste met klanten in alle leeftijden die de meest ongezonde etenswaren als ontbijt kopen. Geen fastfood maar gemakvoedsel. Het is dan ook niet voor niets dat de Thai de laatste tien jaar zienderogen veel dikker, en zieker, zijn geworden.
In de vroege ochtendzon beginnen we aan ons rondje Prachinburi. Als eerste gaan we naar de “City Pillar Shrine of de San Lak Muang”. Een heiligdom waar het ontstaan van de stad wordt vereerd. Overal de bekende keramische haantjes, olifanten en andere poppetjes. Het blijft indrukwekkend maar voor ons is het deze keer gedegradeerd tot het doden van de tijd in een stoffige provinciestad.
Op weg naar het provinciale museum van Prachinburi passeren we een markt met handelswaar die precies hetzelfde is als overal in Thailand. Zwarte katoenen broeken met een olifanten opdruk voor 100 baht en teenslippers in alle kleuren en maten voor 99 baht.Ik kijk liever naar het eten dat overal ligt uitgestald. Deze verschillende kleurige pepers hebben allemaal hun eigen pittigheid en een toepassing in specifieke gerechten. Afwijken van het gebruiksdoel staat in Thailand gelijk aan heiligschennis! Dat is wel wat anders dan in Nederland waar een eenzame rode Spaanse peper bovenop het bami/nasi pakket in de supermarkt ligt.
In het museum worden we meteen geconfronteerd met de Thaise gastvrijheid, tenminste zoals de (lokale) overheden over de toeristen denken. Op de website staat duidelijk vermeld dat de toegangsprijs voor het museum 30 baht is. Volgens de verlegen dame achter de kassa klopt dat niet! Het is 150 baht per persoon, vijf keer de prijs als voor een Thai, dus 300 baht voor ons samen om naar oude stenen te kijken met een uitleg in het Thais erbij.
Ook na 25 jaar staat het dubbele prijs systeem nog steeds op zijn plaats en betaald een toerist met een rugzak vijf keer zoveel als een Thai in een dikke Mercedes! Ik bedank haar vriendelijk en we verlaten onverrichter zaken het museum met de verlegen dame in een staat van totale verwarring.
We zijn dus een uur eerder dan verwacht bij de “Wat Kaeo Phichit” tempel. De “Bang Pakong” rivier staat hoog en stroomt snel. Ook zo’n Thaise puzzel: De rivieren voeren enorme hoeveelheden regenwater af terwijl de reservoirs record lage waterstanden hebben. Daar zou je toch iets mee kunnen doen? Helaas vinden de Thaise ambtenaren ook nog eens dat ze de slimste mensen op de planeet zijn en daardoor absoluut onmisbaar zijn, net als in Nederland.
Op de tempelgronden staan verschillende gebouwen en de gebruikelijke Boeddha beelden. De schoonheid van de Boeddha beelden hangt natuurlijk af van de kwaliteit van de kunstenaar. Helaas is de lokale kunstenaar in Prachinburi niet een van de beste van het land. Ik slenter over het enorme tempel terrein on iets te ontdekken dat ik nog nooit heb gezien of naar iets dat van ongekende schoonheid is.
Achter op het tempelterrein staat een vreemd gebouw. Niet traditioneel Thais maar het lijkt meer op een kleine Christelijke kerk inclusief een klokkentoren. Op zich niet vreemd, ik heb het al vaker gezien, want in het verleden zijn er veel Christelijke Vietnamezen en Laotianen in verband met de communistische burgeroorlog in hun land naar Thailand gevlucht. Het Boeddhisme is een filosofie die niemand uitsluit dus werden de vluchtelingen met de andere religie/filosofie met open armen ontvangen. Is dit gebouw misschien als dank gebouwd?
De deuren van het vreemde gebouw staan open en buiten staat een grote pomp te grommen om het kwelwater uit het gebouw te pompen. Open deuren betekend voor mij dat ik maar eens een kijkje binnen moet gaan nemen. Daar tref ik twee eeuwenoude stenen aan met een onbekend schrift er op dat met mijn beperkte kennis nog het meeste op het oude Birmees lijkt. Thailand is pas veel later in de geschiedenis ontstaan! Hier in het enorme Thailand heersten vroeger om beurten wel vier of vijf verschillende koninkrijken.
Op weg naar de uitgang passer ik nog zo’n stukje vreemde architectuur. Is het koloniaal of neo-koloniaal? Of toch Thai? Ik heb geen tijd om daar lang over na te denken want ik wordt belaagd door een roedel grommende honden. Ik zak snel door de knieën naar de grond en maak een snelle beweging alsof ik een steen opraap. De roedel stuift blaffend en grommend uiteen en ik wandel langzaam verder. Lyka zit bij de uitgang in de schaduw op me te wachten.Dat was de Thaise cultuur voor vandaag! De zon brandt stevig en wij gaan op pad naar het Lotus warenhuis. We hebben nog enkele kleine dingen nodig en als lunch eten we een broodje kipfilet met een beetje patat bij KFC. Dat voelt ook bijna als heiligschennis in Thailand maar je kan je niet schuldig voelen omdat de KFC afgeladen vol zit met Thai die zich tegoed doen aangebakken stukken kip.
Dat was onze rustdag voor vandaag. Ik verdiep me nog maar een tijdje in een van de boeken van Appie Baantjer waarna we, na een fikse onweersbui, bij het bij ons bekende buitenrestaurant om de hoek van het hotel gaan eten.
Ik ga opnieuw voor de overheerlijke Spaghetti Krapow en Lyka gaat deze keer voor een Tonkatsu, een gepaneerde varkenskarbonade zonder bot, met rijst. Ook deze keer zitten we elkaar met de lege bordjes voor ons aan te kijken. Nemen we nog wat?
