Thailand: Regen op de valreep

Nang Rong (SS Hotel) 409), zaterdag 21 oktober 2023

Na een hele slechte nacht gisteren was de afgelopen nacht een hele goede! Ik weet niet goed wat er allemaal in mijn hoofd omgaat maar het zal wel belangrijk zijn dat het zo in mijn onderbewustzijn speelt. Vertrouwen is goed maar vertrouwen kan zich ook tegen jezelf keren. Zeker wanneer het om financiën gaat!
Vandaag gaan we ons weer verplaatsen en gelukkig zijn de weersverwachtingen goed, voor wat het waard is. De gewoonlijke tosti’s en deze keer gaat het vastmaken van onze bagage achterop de motor alweer wat beter. Lyka zegt meteen dat het nu precies goed aanvoelt op haar rug en dat geeft mij ook een goed gevoel. We zijn nog geen tweehonderd meter onderweg en ik heb mijn eerste schrik momentje van deze reis. Ik moet eerlijk zijn. Ik had in dit geval een beetje teveel haast. Ik vloek in mezelf, op mezelf, en ik neem me voor om beter op te letten en zeker geen haast meer te maken.
Bij de eerste stop neem ik meteen benzine aan boord zodat we met een volle tank zeker onze bestemming voor vandaag kunnen halen. En die bestemming heeft enkele grote vraagtekens! Ik kan de gevaarlijke snelweg over de bergen, de 304, nemen maar op mijn 12 jaar oude digitale kaart heb ik een andere route uitgezet. In kilometers zijn ze bijna hetzelfde maar via de 348 zou het een stuk aangenamer moeten zijn. Dus gaan we die kant op!

De twijfel sluipt er in bij de derde stop waar we een “Onigiri” met zalm eten en ik zie op mijn telefoon dat er een weg over de bergen gaat die (nog) niet op mijn oude kaart staat. Wat te doen? Uiteindelijk besluiten we om niet van ons oorspronkelijke plan af te wijken. Vandaag is het gewoon een verplaatsing, niets meer en niets minder. En nu we daar samen op uit zijn gekomen ligt de route naar ons hotel voor vandaag vast.
Ik ben nu van mening dat ik de tempels in Thailand wel heb gezien. Maar er is meer aan de hand. De afgelopen jaren hebben hele roedels zwerfhonden zich op heel veel tempelterreinen gevestigd. Dit zijn vaak niet de vriendelijkste honden die ook de hiërarchie van de roedel steeds aanvechten. De Boeddhistische monniken laten ze maar hun gang gaan vanuit hun levensopvatting. Ik heb daar helemaal geen zin meer in want hondsdolheid heb je in verre landen zo maar opgelopen!

Weer een rustpauze verder om onze konten wat rust te geven passeert er een ploffende Thaise vrachtwagen aangedreven door een lange slag eencilinder dieselmotor van Chinese makelij. Wat zou ik Rob Jetten en Frans Timmermans graag met de eigenaar/chauffeur willen horen discuseieren over het belang van elektrificatie van het Thaise (vracht)wagenpark! Ik weet in iedere geval al wel hoe het eindigt. Rob en Frans krijgen beide een katoenen trui waarvan de mouwen op de rug aan elkaar worden geknoopt en de rest van zijn elke dag een tabletje waarvan hij de hele dag over de perfecte wereld zal dromen! Alle milieu en klimaat problemen zijn in een klap opgelost. Ze hebben hier wel andere, en belangrijkere, problemen op te lossen.
Rond twaalf uur wordt het tijd voor de gebruikelijk lunch met deze keer de altijd lekkere Pad Kraow Moo, met een omelet er boven op. De uitvoering van het gerecht is op zich niet spectaculair, het is gewoon erg lekker en precies wat we ervan hebben verwacht maar de twee bordjes met een tekst waarop het eten wordt geserveerd tovert een brede glimlach op onze gezichten.
We hebben nog een pauze te gaan en dan zit ook deze dag met ruim 220 kilometer er ook weer op. Dat we plezier hebben mag duidelijk zijn. Het is alleen jammer dat de verse bananen in de 7-11 zijn uitverkocht en dat we dus deze keer voor een banana-cupcake moeten kiezen. Ook lekker maar minder gezond.
Met iets minder dan 40 kilometer te gaan gaat het dan toch fout! Mijn navigatie stuurt ons van de weg af en niet veel later komen we op een zandweg terecht terwijl het wolkendek zich boven ons sluit en de grijze kleur van staal aanneemt. De eerste druppels dalen neer en er is nergens een plaats om te schuilen te vinden tussen de rijstvelden. Terug gaan is nooit een optie dus glibberen en glijden we maar langzaam verder over de zandweg waar langzaam verraderlijke modderpoelen ontstaan.
Het regent en de regen wordt weer wat minder. Het hemelwater komt in golven over ons heen. Zodra we de zandweg hebben verlaten, en op een relatief veilige betonweg rijden, opent Pluvius de hemel en daalt er een tropische regen neer van Bijbelse proporties. Niet binnen minuten maar binnen seconden zijn we nat tot op het bot. Onze snelheid moet gedwongen omlaag omdat de grote regendruppels mijn gezicht geselen en mij het zicht ook aardig ontnemen.
Tien minuten later is het weer zo goed als droog en weer vijf minuten later rijden we over droge betonnen wegen. De warme wind droogt ons snel weer op en wanneer we bij ons hotel in Nang Rong zijn aangekomen ben ik zelf alweer zo goed als droog.
Het is een schitterend hotel met een heerlijk comfortabel bed. We hadden beter hier de eerste rustdag kunnen plannen. En Lyka is het daar helemaal mee eens! Maar er heeft zich wel een ander probleem gemeld. Het rijden in de regen met een spijkerjasje aan heeft Lyka geen goed gedaan. Het mag dan modieus zijn maar denim en regen zijn een slechte combinatie. Ze heeft een beetje koorts en kruipt meteen met een paracetamol onder de dekens.
Ik zoek een plekje op het balkon en ga verder met “De Cock en het masker van de dood”. Heerlijk leesstof om te ontspannen na een zware dag op de motor. Daarna verwerk ik de foto’s en schrijf weer wat aan de nog onafgemaakte verhalen. Ook dat is ontspannend na zo’n inspanning van een lange rit op de motor.
Helaas schiet het avondeten, bij “de Schuur” zoals wij het bij ons geliefde restaurant oneerbiedig noemen, erbij in maar ik ben blij dat Lyka, ondanks dat ze zich nog steeds niet lekker voelt, een beetje eet uit de magnetron van de 7-11. Het zijn noodrantsoenen voor doorgewinterde reizigers die je alleen aanspreekt in noodgevallen. Zo komt er een einde aan deze reisdag en ik hoop dat we de komende weken geen regen meer zullen zien.