Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 610), zondag 15 oktober 2023
Op de tiende dag van deze reis verschijnt de eerste sleet. Ook de afgelopen nacht heeft het weer verschrikkelijk geregend en de straten rondom het hotel zijn nog nat en er liggen diepe plassen. De zon vecht tegen een dikke wolkendeken en mijn ervaring zegt dat de zon deze ongelijke strijd met glans zal winnen.
Om half zeven was er een nachtelijk toiletbezoek waarna ik besloot om niet meer terug naar bed te gaan. Een schep koffie, een van de laatste uit mijn eerste pondpak van de LIDL, in het filter nummer 4 en even later hangt de geur van verse koffie in de hotelkamer. Lyka slaapt nog als een roosje. Waarom niet? Dit is een van die dagen zoals ik het altijd “de edele kunst van het nietsdoen” noem.
Dit is een van die dagen dat je met jezelf de dag moet zien door te komen zonder het gevoel te hebben dat je bestaan op deze aardkloot op dit moment nutteloos is. De dag doorkomen voelt voor iedereen anders, net als in de verenigde Nederlandse Emiraten! Ik lees net op Facebook dat PvdA/Groen-Links voor het afschaffen van het koningshuis zijn. Wat is de volgende stap? Alle rijken financieel uitkleden en het land uit jagen? Eerlijk zullen we alles delen maar ik een beetje meer dan jij? Of is het nep-nieuws?
Voor mij betekend dit dat ik eerst de ochtend moet doorkomen en dat is geen moeilijke opgave. Na een eenvoudig ontbijt van de 7-11 en een derde beker koffie trek ik mijn goedkope sandalen aan voor de ochtendwandeling van iets meer dan zeven kilometer. Ik verbaas me nog steeds na ruim vier en twintig jaar Thailand over de beelden die mijn netvliezen registreren en doorgeven aan mijn hersenen.
Wat is het mooie en exotische Thailand aan de ene kant toch enorm veranderd in al die jaren maar in haar ziel dezelfde gebleven. Zo is het nog steeds de gewoonste zaak van de wereld om hier ’s morgens om tien uur met twee flessen whisky op tafel de dag te beginnen. Tijdens mijn wandeling passeer ik een openlucht restaurant waar de dampen uit de wok van de chilipepers en knoflook mijn adem afsnijd. Misschien iets tegen die mafkezen die elke dag de A12 bezetten? Een stukje verder voel ik de warme lucht uit het riool langs mijn benen omhoog kruipen, gevolgd door een neusvol onbeschrijfelijke riool geuren.
Op de boulevard neem ik bij de gebruikelijke 7-11 een flesje sodawater (€ 0,27) en neem plaats op de hoge treden van een betonnen trap. Niet veel later komt er een jongere man bij me zitten die duidelijk niet in zijn beste doen is. Hij heeft een verhaal en ik merkt al snel dat hij dat verhaal aan iedere vreemdeling die het wil horen kwijt wil.
‘Weet je waar ik vandaan kom?’, begint hij in gebroken Engels.
Ik schud mijn hoofd en neem een klein slokje van mijn sodawater. Ik weet uit ervaring dat hij het me nu gaat vertellen.
‘Ik kom uit Jakoetsk, Siberië!’
Politiek en religie mijd ik als de pest wanneer ik op reis ben. Dat geeft alleen maar vurige discussies die je nooit in vrede kan beëindigen. Een compromis is onmogelijk. Ik voel het altijd als dat Jehova getuigen gedrag. Dat de persoon, of personen, tegenover mij mij willen overtuigen van hun standpunt. Het enige juiste standpunt! En dat ze niet zullen rusten voordat ze hun missie hebben volbracht.
‘Iedereen begint dan meteen over Rusland! Maar wij zijn geen Rusland! Wij zijn Jakoetië! Wij hebben niets met die smerige oorlog in het westen te maken! Het is niet onze schuld! Wij zijn heel andere mensen dan die uit het westen van Rusland!’
Het zit hem hoog, duidelijk heel hoog en wanneer ik hem recht in de ogen kijk zie ik een vriendelijk Aziatisch gezicht. Een gezicht dat me doet denken aan de uitgestrekte vlaktes van Mongolië en de bergen van Noord-China. Niet zo’n Russische rotkop waar het westen op de TV mee wordt geconfronteerd.
‘Weet je wat de Roebel nu waard is?’
Ik schud met mijn hoofd en doe een berekende gok: ‘Twee Roebel voor een baht?’
‘Nee, vandaag meer dan drie roebel voor een baht!’, antwoord hij terwijl hij vol ongeloof met zijn hoofd schud.
Enkele jaren geleden waren de Roebel en de Thaise gelijk in waarde! Ik voel met hem mee en probeer me in te beelden dat we morgen nog maar twaalf baht voor een euro krijgen omdat Spanje Gibraltar heeft geannexeerd. Dan zou Thailand voor ons Europeanen ook een heel ander vakantieland zijn!
Mijn flesje is leeg en ik heb nu ook het gevoel dat mijn geest leeg is. Ik loop al langer met dit vreemde gevoel rond in dit verre exotische land. Het is niet altijd zonnig en rooskleurig wanneer je op reis bent. In mijn hoofd razen de vragen, antwoorden en gedachten rond als in een blender. En wat ik er uit giet is altijd een mix van depressie en tegenslagen die misschien nog moeten komen. Ik spreek mezelf moed in, net als de jongeman naast me, neem afscheid en ga verder met de ochtendwandeling over de verlaten boulevard van Pattaya.
De lunch in de Big-C montert me weer een beetje op en we genieten van deze twee bordjes overheerlijk eten met een blikje cola voor nog geen vier euro. Voor een moment denk ik aan de denkbeeldige lijst die in mijn geheugen is opgeslagen die ik nog voor ons vertrek aanstaande donderdag moet afwerken. ‘Komt wel goed’, maak ik mezelf wijs. Ik kan me niet herinneren dat ik me zo futloos en zonder enige energie heb gevoeld. Elk drempeltje zie ik als de Chinese muur! Het zal toch nog wel goed komen?De (islamitische) conflicten zijn in Europa in het middelpunt van het dagelijkse nieuws en zijn ook nog een beetje overgoten met islamitische terreur. Niemand wil de werkelijkheid onder ogen zien dat Europa met haar openstaande deuren alle problemen van de wereld heeft geïmporteerd en de paarden van Troje in elke stad worden aanbeden. Ik kruip de hele zondagmiddag in mijn boek weg om deze donkere smerige wereld die de politici en ambtenaren, die ons zouden moeten beschermen, hebben geschapen te ontvluchten.
Ik staar vanaf het balkon naar de lichtjes voor me uit en luister naar de inslaande druppels op het stalen dak onder me. Mijn gedachten dwalen af naar de donkere spelonken in mijn geest en de herinneringen en gedrochten uit mijn verleden. Het is een beangstigende plaats. Het is een plaats die ik niet wil wegdrukken of herinneringen die ik wil onderdrukken. Ik leer nog dagelijks van de fouten en de herinneringen uit dat verleden!
Ik neem nog een slokje bier, hef mijn fles in de hoogte naar de hemel als groet naar al mijn vrienden die het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld, en denk na over onze toekomst. Hebben we nog wel een toekomst?
Lyka trekt me ruw uit mijn gedachtewereld met de mededeling dat we gaan eten. Het tweede hoogtepunt van deze zondag. Het smaakt fantastisch, zoals altijd, bij “KISS food & drink”. Een club sandwich met echte mayonaise.Opgelucht lopen we samen weer richting het hotel. Ik kijk om me heen en observeer de menigte. Ik realiseer me dat er hier in Thailand geen propaganda machines draaien die de mensen 24/7 apocalyptische beelden en gedachten serveert. Hier geen angst over een aanstaande derde wereldoorlog of klimaatverandering. Geen stikstof problemen of oncontroleerbare stromen van islamitische vluchtelingen. Ik tel mijn zegeningen en voel weer een beetje beter.
Ik tel mijn zegeningen en de mogelijke mooie jaren die nog voor me liggen.
In bed met mijn laptop op schoot stel ik mezelf doelen die ik in de toekomst wil halen. Een ding is absoluut duidelijk: ‘Ik ben helemaal klaar met Nederland en die clowns van de raad van elf in Den Haag!’
