Sa Kaeo (Sakaeogarden Hotel) 239), woensdag 1 november 2023
Met nog drie ritten te gaan is dit de langste van de drie. Het is met 240 Kilometer niet de langste van deze reis, er waren er twee nog langer. Het was in ieder geval een prima nacht in een rustig hotel.
Wanneer ik op zoek ga naar warm water voor de koffie zijn ze in het restaurant van het “Sita Princess Hotel” al druk bezig met de voorbereidingen voor het ontbijt. Terug in de dependance zie ik helemaal geen sporen van andere gasten. Afgelopen zondag was de MotoGP op bezoek in Buriram en toen zal het hier ongetwijfeld een gekkenhuis zijn geweest. Vandaag lijkt het verlaten
Nadat we hebben ingepakt gaan we om kwart over zeven al ontbijten en dat ontbijt valt een klein beetje tegen. Ze doen wel hun best en daarmee verkrijgen ze een extra ster voor ons verblijf. Er staat een openlijk flirtende liefhebber van zijn eigen geslacht eieren te bakken die maar niet gaar willen worden. De lopende dooier is mooi maar een dikke laag eiwit dat niet is gestold zal veel westerlingen afschrikken. Salmonella?Geroosterd witbrood kan je weinig aan kapotmaken maar de gebruikelijke knakworstjes komen in een variatie die ik nog nooit voor heb ontbijt heb gezien. De “Pad Krapow Knakworst” is wel lekker maar ook vreemd op de vroege ochtend. Ze hebben nu ook de smerige zoete Oosterse margarine in kleine kuipjes. Snel aan de kant schuiven!
Tijdens het bepakken glijd de motor van de zijsteun af en de poging om de kanteling op te vangen is te vergeefs. Ik kan met mijn slechte schouder onmogelijk die 200 kilo vallend staal tegenhouden! Op het eerste oog is er geen schade want de val wordt opgevangen door de valbeugel onder de tank aan de voorkant. Met enige moeite krijg ik het stalen ros weer op de wielen en wij gaan verder met het bepakken.
En dan zie ik een mogelijk probleem in het grind! Er ligt een afgebroken bout met een platte ring. Die moet wel van mijn motor zijn! Na een grondige inspectie zie ik waar de bout heeft gezeten. Het is een van de twee bouten waarmee het zijpedaal aan het frame is vast gemaakt. Een bout die elke keer los moet wanneer er olie moet worden ververst. Na een grondige inspectie kom ik tot de conclusie dat er geen direct gevaar is ontstaan voor de veiligheid van mijn motor maar dat het in de toekomst wel een puntje is om naar te laten kijken.
Foto’s van de natuur onderweg zijn het moeilijkste onderwerp in de fotografie. Het vastleggen van je gevoelens in woorden wanneer je over slingerende wegen door, en langs, bosranden rijdt ook. Af en toe passeren we een groot geel verkeersbord met de mededeling dat je een olifanten oversteekplaats nadert. De dikhuiden, vooral de wilde, lopen altijd over dezelfde paden door het bos. Het heet niet voor niets een olifantenpad wanneer het gras van een gazon is kapot gelopen/gefietst voor een kortere weg.
Schaduw was ook moeilijk te vinden en wanneer we dan eindelijk een plekje hebben gevonden nemen we het ervan.
Bij een benzinestation zonder enige faciliteiten kunnen we schuilen voor de brandende zon. We eten en drinken wat en ik maak me op voor een stuk weg dat door al het verkeer wordt gebruikt voor de noord-zuid verbinding. De volgende verbindingsweg ligt bijna honderd kilometer verder naar het westen! Hier is het zo druk dat ik hyper geconcentreerd moet zijn. Dan is er ook nog een gevaarlijke afdaling die bekend staat om de vele ongelukken.Zodra we de hoofdweg 348 hebben verlaten voegen zich twee andere motoren bij ons. Nou ja, motoren? Een van de twee is een kleine Honda Fino scooter met twee mensen en hun bepakking erop. Op een stuk zeer slechte weg neem ik een ingrijpend besluit. Ik zet de motor langs de weg en stippel een nieuwe route op de Garmin GPS uit over een zeer rustige weg, tenminste dat hoop ik.
Terwijl we rijden heb ik het gevoel dat ik hier al eens eerder ben geweest. En ja hoor, ik zie herkenningspunten langs de weg die me bekend voorkomen. En de intensiteit van het verkeer is minimaal gehalveerd en de weg is ook een stuk beter. Ik mis een afslag en besluit gewoon maar verder te rijden want de Garmin GPS berekent gewoon automatisch een nieuwe kortste weg naar onze bestemming.
Wat we dan aan de horizon zien is nog moeilijker te beschrijven dan mijn gevoelens wanneer ik door het exotische Thaise landschap zoef. Met de Boeddha’s van gisteren nog op het netvlies staan we nu aan de poort van een Boeddha Park dat misschien wel tien of twintig keer zo groot is!
De twee enorme poortwachters laten er geen misverstand over bestaan dat boze en slechte geesten hier niet welkom zijn. Dansend op een visuele voorstelling van de hel mag het ook meteen duidelijk zijn wat je lot is wanneer je hier met slechte bedoelingen binnen komt.
De helm gaat af, de jas gaat uit en een stevige slok water verdwijnt in mijn droge keel. We kijken onze ogen uit! Wat kan een kleine navigatiefout tot grote onverwachte verrassingen leiden!
Dit is ongetwijfeld de grootste verzameling Boeddha’s in de openlucht die ik ooit in Thailand, zelfs in Zuid-Oost Azië, bij elkaar heb gezien. Dat ze uit het hoge gras opdoemen is misschien nog het meest indrukwekkend. Het heeft wat mysterieus. Het is natuurlijk ook ongelofelijk veel werk om zo’n grote oppervlakte te onderhouden.
We zijn in de “A Thousand Monks Temple”. Een vreemde naam voor een plaats met honderden Boeddha beelden en zonder een levende ziel in een oranje gewaad.
Links van ons is een opstelling van beelden die uit het oude Khmer tijdperk zijn. De torens met de vierzijdige gezichten zijn bekend uit de “Bayon Temple” in “Siem Reap (Cambodja)”. Ook het reliëf van de danseressen doet heel Khmer aan.
Dit is zo’n plaats en zo’n moment dat Lyka en ik samen gemakkelijk een 100 tot 150 foto’s maken. Dan hebben jullie ook een beetje een idee hoeveel werk ik heb met alleen de foto’s. Kijken, nakijken, beoordelen, belichting aanpassen, een titel geven en daarna nog een tweede schifting. Naar de servers van “Flickr” sturen en een laatste controle of alles goed is verlopen.We rijden tussen de twee rijen lopende Boeddha’s door naar de andere beelden verder op het tempel terrein.
De drie Chinese Boeddha’s zorgen vaak voor enige verwarring. Dat komt omdat het Chinese, en ook het Japanse, Boeddhisme zijn gebaseerd op anders geïnterpreteerde filosofieën dan het oorspronkelijke Boeddhisme uit het huidige Sri Lanka.Om een zijstap te maken naar de huidige uit Amerika overgewaaide gender gezeur. De Boeddha was een prins, in de geschriften is de Boeddha onzijdig en ik heb Boeddha beelden gezien die zo erotisch vrouwelijk zijn dat ze zonder probleem een westers bordeel zouden kunnen opvrolijken. De middelste heeft een “sauwastika” op zijn borst. Dat heeft helemaal niets met die man met die snor uit Oostenrijk te maken.
De olifanten god “Ganesh”, dit is iets van de laatste jaren. In de begin periode van mijn frequente bezoeken aan Thailand heb ik er nooit een gezien. De olifant als het Thaise nationale symbool heeft er ongetwijfeld aan bijgedragen dat Ganesh tegenwoordig wordt aanbeden als de godheid van fortuin en succes, en de verwijderaar van obstakels.
Ook de dikke Chinese Boeddha gezeten op een berg goudstaven wordt om die zelfde reden aanbeden. In het verre Oosten geld in het algemeen dat dikke mensen rijk en succesvol zijn. Over een gezond lichaam en een lang en gezond leven denken ze geen moment na: ‘Up to Boeddha!’, is steevast hun antwoord.
Wanneer we naar de uitgang rijden kijk ik nog een keer naar de “Bayon” groep beelden.
De bergen komen weer in zicht en het loopt al tegen een uur. Dat betekend dat we bij de eerste de beste mogelijk gaan eten.
Het duurt niet al te lang voordat we zitten te genieten van een bordje gebakken rijst met varkensvlees. Ik weet dat er bij jullie vragen opkomen hoeveel onze reis wel allemaal niet kost. Het is eenvoudig: We spenderen, tot nu toe, per dag rond de € 35,- per persoon, inclusief hotel en de vliegtickets!
Met het “Sakaeogarden Hotel” heb ik weer een pareltje in de Thaise zee van hotels gevonden. Het ligt een eind buiten de stad maar het heeft als voordeel dat ze hier alles binnen hun deuren hebben en daardoor hun gasten het hotel niet meer hoeven te verlaten.
Uiteindelijk besluiten we om toch maar in het restaurant te gaan eten. De menukaart bestaat uit zeven Thaise gerechten waaruit we dan toch maar weer kiezen voor de klassieke "Pad Krapow Moo”.
