Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 610), vrijdag 3 november 2023
Ik voel me, op zijn zachtst gezegd, heel vreemd van binnen om verschillende redenen. We zijn alweer meer dan vier weken onderweg in Thailand. Is dat het punt waar een vakantie overgaat in reizen? Kun je überhaupt wel een harde lijn door de tijd trekken? Is het subjectief of toch gevoelsmatig? In mijn hoofd rammelt het als in een oude kist met machineonderdelen achterop een motor. Mijn gedachten moeten snel weer een keer worden geordend zodat ik weer innerlijk rust ervaar.
Ik giet het hete water over de gemalen koffie in het koffiefilter en snuif de geur van vers gezette koffie op. De elektrische ketel is bijna leeg dus laat ik twee kleine flesjes drinkwater in het reservoir leeglopen zodat de mensen na me kunnen genieten van hun oploskoffie.
‘Nooit meer!’, heeft voor mij ook een veel lichtere betekenis.
Dat ik heb gezworen om nooit meer Nescafé te drinken!
Wat kunnen de kleine dingen in het leven toch mooi zijn terwijl er andere plaatsen op de planeet de aangeleerde, en met de paplepel ingegoten, haat dood en verderf zaait. Waarom zijn er mensen die nog de illusie hebben dat het allemaal wel meevalt en dat het in de toekomst goed gaat komen met die haat? Pluk de dag en laat de toekomst voor de anders denkende!
Er is weer een nieuw verhaal gepubliceerd en ik daal de vijf verdiepingen in de lift af voor mijn tweede beker koffie. De elektrische ketel is alweer bijna leeg! Ik vul hem opnieuw en wacht tot het water weer op de juiste temperatuur is. Bij terugkomst op de kamer start ik “Garmin BaseCamp” op om een route naar Pattaya uit te zetten. Het gaat niet echt soepel zoals ik al eerder heb geschreven. Het moet aan de kaart uit 2011 liggen! Ik ga me daar aan het zwembad in de Filipijnen maar eens verder in verdiepen.
Het verhaal over gisteren, donderdag 2 november 2023, is nog niet geschreven maar de titel is al wel bedacht. Ik loop namelijk altijd een paar dagen achter! De titels en de foto’s aan de kop van mijn verhalen worden heel vaak wel op de dag van de gebeurtenissen ingegeven en vastgelegd. Daar moet ik de scherpte van de dag voor gebruiken. De verhalen zijn vaak al een beetje afgesleten zodat de scherpe kantjes er van af zijn.
Vandaag zou een nog kortere route zijn dan die van gisteren wanneer we recht naar het zuiden zouden rijden. Dat is helaas niet mogelijk, ik wil zo ver als mogelijk van die drukke en gevaarlijke wegen vandaan blijven! Ook de provinciale weg 331 is me te druk dus kies ik voor de 3245. In het verleden waren wegen met vier cijfers rustige smalle wegen. Tegenwoordig zijn ze vaak ook al drie of vierbaans maar het verkeer ontbreekt gelukkig nog. Ze zijn voorbereid op de toekomst.
Voor ons vertrek is er bij de receptie niemand te ontdekken dus laat ik de sleutel achter en wij vertrekken. Er was toch geen sprake van borg voor de sleutel. We moeten eerst benzine tanken en ook een paar tosti’s staan ook hoog op ons verlanglijstje. Gelukkig hebben we beiden snel gevonden en kunnen we beginnen aan de laatste 160 kilometer naar Pattaya.
De zon staat nog laag en mijn zicht op de navigatie apparatuur is erg slecht. Ik kantel de GPS beetje bij beetje van voor naar achter. Soms kan ik wat lezen maar meestal zie ik niets. Gelukkig weet ik in deze omgeving de weg een beetje en dat maakt het een stuk gemakkelijker. Hou ook in gedachten dat we in Thailand aan de linkerzijde van de weg rijden?
Het beeldscherm van mijn Garmin Oregon 400t wordt grijs en er verschijnt een balk met de tekst: ‘Rekenfout Routering!’
Ik wordt er zo ondertussen een beetje moe van en denk diep na of ik nog wel verder wil met deze oude hardware. Het navigeren met je mobiele telefoon is enorm geëvolueerd en routes uitzetten in Google Maps is niet echt moeilijk meer. Zeker nu ik de “oude” Google Maps heb weggegooid en daarna meteen de “nieuwe” Google Maps op mijn iPhone 13 Pro Max geïnstalleerd. Nu heb ik op de telefoon ook de mogelijkheid om een route voor de motor te laten berekenen. Die kant moeten we toch op. Of het nu met de oude iPhone of een nieuw aan te schaffen (eenvoudige) Android telefoon is.
Gelukkig weet ik precies waar we op dit moment rijden en wanneer ik ongeveer naar het zuiden moet gaan rijden. Dat lukt na een U-Turn en op de eerste de beste schaduwrijke plaats laat ik de Garmin de route herberekenen.
Ook hier weer: ‘Rekenfout Routering!’
Dan maar een extra routepunt maken. Binnen vijf minuten rollen we weer door het groene en verlate landschap van “Changwat Chachoengsao”.
Lyka tikt me op mijn schouder en laat me weten dat er “Djeb Toet” is. Thais voor pijn in de kont. In de slagschaduw van een bos parkeer ik de motor en we genieten van een koude Coke Zero. Lyka kijkt goed om zich heen en ontdekt iets langs de weg dat ik al heel lang niet meer heb gezien.
Het is een boomgaard met bomen waar Jackfruit aan groeit. Ik heb deze vruchten gezien zo groot als een grapefruit tot de grootte van een uit de kluiten gewassen kleuter, en net zo zwaar. Ik heb verschillende vegetarische gerechten gegeten waar de jonge Jackfruit de vleesvervanger was en het echt op stukjes kipfilet leek. De rijpe, en gepelde, vruchten geven een allergische reactie aan mijn slijmvliezen in de mond en keel. Ik hap naar lucht en slikken wordt haast onmogelijk. Dus het eten van de kleine gele vruchtdelen laat ik tegenwoordig aan een ander over.
Aan de voet van een boom staat een andere bekende uit de Thaise keuken te bloeien. Er zitten al voldoende rode chilipepers aan om een Thais gerecht vurig heet te maken!
We rijden anoniem door het landschap met slechts een doel en om veilig aan het einde van deze mooie rondreis op de motor door het Noord-Oosten te komen.
Toen we in het begin van dit jaar hier passeerden waren ze nog volop aan het bouwen. Nu lijkt het complexe iconische bouwwerk klaar en niet veel later is het ook duidelijk wat ze hier gebouwd hebben. Het is een hotel, en ook een heel bijzonder hotel! Op een bord zien we dat de introductieprijs op dit moment 500 baht per nacht is en Lyka laat me meteen weten dat ze de volgende keer hier wil slapen. We zijn minder dan zeventig kilometer van onze eindbestemming. Dat gaan we dus doen! Mij maakt dat helemaal niets uit waar ik mijn hoofd ’s avonds ten ruste legt. Zolang het maar niet in een extreem duur vier of vijf sterren hotel is.
Een laatste pauze en de laatste 55 minuten naar Pattaya. Bij aankomst voelt het echt dat we weer thuis zijn gekomen. En nog beter, we krijgen ook weer dezelfde kamer waar we twee weken geleden uit zijn vertrokken. Daarom laat ik de foto van de kamer deze keer achterwege. Eenmaal in de kamer gaan we de rugzakken uitpakken en opnieuw organiseren omdat we die volgende week weer nodig hebben. De vier koffers die we uit Nederland hebben meegebracht blijven nog even in de opslag!
Er komt een WhatsApp berichtje binnen van mijn Australische vriend John die met een oude collega zit te drinken. Vriendschappen worden gesloten en (kleine) flessen bier worden er geleegd. De tijd vliegt en ik sla het avondeten maar een keer over.Morgen is het een grote dag. Morgen komt er een goede vriend uit Nederland voor de eerste keer naar Thailand en ik ben zijn gids. Ik probeer zelf te herinneren wat mijn gevoelens bijna vijf en twintig jaar geleden waren toen ik voor de eerste keer in Bangkok een voet aan de grond zette.
