Thailand: Alleen op pad

Ayutthaya (Baan Are Gong Riverside Homestay) 610), zaterdag 11 november 2023

Het maakt voor mij helemaal niets uit welke dag van de week het is of waar ik ben. Ik sta gewoon graag vroeg op, geniet van mijn vers gezette bakkie zwarte koffie en geniet van de rust en de koelte van de vroege ochtend. Zo ook in Ayutthaya.
Iets over half acht sijpelt het kokende water door de snelfiltermaling van de Appie die Danny voor mij uit Nederland heeft meegebracht. Afgelopen nacht heb ik prima geslapen en er is gelukkig een rust in me neergedaald die ik lang niet heb gevoelt. Ik vindt het altijd moeilijk wanneer ik de toekomst zelf niet in mijn handen heb en dat ik afhankelijk ben van het handelen van anderen, of nog erger, vreemden.
Een tweede bakkie wordt gezet en Lyka verschijnt ten tonele, tijd om naar de 7-11 te gaan voor het gebruikelijke ontbijt van tosti's, een dubbele varkensburger en hard gekookte eieren. Dat is geen probleem voor mij want ik heb voldoende privileges en het ontbijt is hier in het hotel of heel beperkt of in zijn geheel niet te bestellen.
Bij terugkomst is het duidelijk dat Lyka vandaag een beetje in het hotel blijft hangen en dat ik samen met Danny op stap ga. Voor mij maakt het weinig uit want ik kan best begrijpen dat ze alles al een paar keer heeft gezien en dat ze wat tijd voor haarzelf nodig heeft.
Ik heb een andere route gevonden naar een van de meest belangrijke tempels van Ayutthaya. We steken vanaf het treinstation het spoor over en slingeren door een buitenwijk totdat we weer aan de hoofdweg komen.
Nadat Danny en ik afscheid van Lyka hebben genomen gaan we op pad. Maar we komen niet zo ver. Nog voordat we bij het treinstation zijn aangekomen haakt Danny af. Ik kan weinig aan hem zien maar het moet wel een enorm ongemak zijn dat hij zo plotseling afhaakt.
Ik voel me er ook ongemakkelijk door omdat ik heel graag wil helpen. Omdat ik de oorzaak niet ken kan ik ook geen advies geven. Gissen naar het ongemak brengt me ook niets verder dus laat ik het maar. We nemen afscheid en ik kan alleen maar hopen dat hij zich beter gaat voelen want volgende week gaan we met z’n drieën naar de Filipijnen.
Goed naar links en naar rechts kijken want er kan altijd nog een trein komen! Er liggen hier een stuk of zes sporen naast elkaar omdat de treinen vroeger, in de tijd van de single spoor, moesten wachten tot het volgende traject weer vrij was. In Thailand lopen mensen nog gewoon over de sporen naar huis omdat dat een stuk korter is dan omlopen over de betonnen viaducten die ondertussen voor het nog steeds groeiende verkeer zijn aangelegd.
Een klein altaar voor een leefgemeenschap wordt gepasseerd en niet veel verder bevindt ik me op het platteland midden in een stad. Hier staan de vechthanen nog gewoon voor de deur en worden dagelijks vertroeteld met het beste voer en natuurlijk bronwater. Dit gaat door totdat ze hun eerste gevecht hebben verloren want dan verdwijnen ze in de vuilniscontainer. Ik moet nog lachen om de tere zieltjes achter hun toetsenborden die medelijden hebben met de olifanten die toeristen mogen rondrijden.
Ik kan nog steeds uren naar mensen kijken die aan het werk zijn. Nieuwe infrastructuur schiet als paddenstoelen uit de grond in Thailand. Ik probeer enkele woorden op te vangen die worden gewisseld door de werknemers. Het zijn zeker geen Thai, maar waar ze wel vandaan komen is voor mij een raadsel. Arbeidsmigranten die als citroenen worden uitgeperst omdat ze een gezin hebben waar ze voor moeten zorgen.
Zonder een tekening waarschijnlijk maar met een overvloed aan ervaring krijgt de betonnen brug zijn vorm. Met eenvoudige, maar doelmatige, stukken gereedschap wordt de klus geklaard.
Ik vervolg mijn eenzame voettocht en stuit niet al teveel verderop op een voorbeeld van gepland bouwen dat alleen maar in Thailand voorkomt. Deze stoepa staat hier al honderden jaren dus moest de weg er maar omheen worden gelegd. Het resultaat is een enorme rotonde waar het verkeer eindeloos haar rondjes draait terwijl denkbeeldige ogen vanuit de stoepa toekijken.
Terwijl ik wandel zijn mijn gedachten nog steeds bij Danny. Ik kan het maar niet begrijpen wat er aan de hand is. Zijn het lichamelijke of geestelijke ongemakken? Ik kan hem niet helpen, hij zal het probleem zelf moeten oplossen.
Aan de ingang van de “Wat Yai Chaimongkol”, een van Ayutthaya’s meest belangrijke tempels, wordt ik begroet door een grote liggende Boeddha. Het is er druk maar niet onaangenaam druk. Er zijn wel opvalland veel Thai op dit tijdstip.
Wat Yai Chaimongkol is een van die plaatsen die je zeker gezien moet hebben wanneer je in Thailand bent geweest. De tempel is op meer dan een gebied bijzonder in haar (Ayuthaya) architectuur en de lange rijen Boeddha beelden.
Het rondje wordt afgemaakt en ik geniet vandaag net zoveel als in 1999 toen ik hier voor het eerst met Marieke was. Wat gaat de tijd toch snel wanneer je ouder wordt!

Een laatste foto als afscheid van “Wat Yai Chaimongkol” en ik ga weer richting hotel. Het is alweer middag en ik begin aan de lunch te denken. Wat zal ik straks eens eten?
De Thai zijn gek op eten en daarom zijn alle tempels in Thailand omlijst met restaurants of winkeltjes waar lokale lekkernijen worden verkocht. De noedels in verschillende kleuren en smaken doen het prima. Ik moet wel even wachten voordat ik een foto zonder klanten kan maken. De verkoopster is teleurgesteld dat ik niets koop maar ze zou toch moeten begrijpen dat Europese reizigers geen complete keuken bij zich hebben.
In het hotel tref ik mijn medereizigers aan. Ze zijn rustig en mijn opmerking over de lunch wordt lauw ontvangen. Ik weet echt niet wat er aan de hand is maar ik wil me niet laten besmetten door negatieve gedachten. Dus stel ik voor om in hetzelfde restaurant als gisteren te gaan lunchen.
De groene kerrie met kip smaakt ons overheerlijk en is voldoende om de middag weer door te komen. In de tropische warmte hoeft je lichaam niet veel voedsel te verbranden om je lichaamstemperatuur op peil te houden dus eet je automatisch ook minder. Je moet wel meer drinken en dat doen Danny en ik met veel plezier.
Er hangt een dreiging in de lucht. Ik voel de dreiging maar ik kan het niet plaatsen. We zijn omringt door iets negatiefs, maar ik kan er maar niet achter komen wat er aan de hand is. Zoals gewoonlijk geef ik me aan het einde van de middag over aan het drinken van ijskoude flessen bier. Ik begin wel wat vroeger dan gewoonlijk maar het helpt me bij het ordenen van mijn gedachten en problemen.
Danny voegt zich bij mij en ik kan alleen maar concluderen dat hij nog steeds enthousiast is en dat hij het prima naar zijn heeft. Wat is er in hemelsnaam toch aan de hand? Ik voel me enigszins schuldig, ik weet niet waarom en ik kan maar niet van dat schuldgevoel afkomen.
Voordat we gaan eten moet ik nog even op de foto met mijn oude vriendin die vroeger in het hotel de kok was. Na jaren voor de moeder van de eigenaar heeft gezorgd is ze nu kamermeisje. Een symbiose waar niet, of weinig, over geld wordt gesproken. Zij heeft onderdak en elke dag haar maaltijden in ruil voor hand en span arbeid in en om het hotel. Daar zou een belasting zuigend land als Nederland helemaal gek van worden! Ze komt uit de Isaan en haar vader was een Amerikaanse soldaat die bij de US Air-Force gestationeerd was in Thailand tijdens de oorlog in Vietnam.
De gewoonlijke en nooit vervelende Pad Krapow gevolgd door een paar ijskoude Beer Chang. Morgen gaan we terug naar Pattaya om ons voor te bereiden op de reis naar de Filipijnen.