Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 610), dinsdag 14 november 2023
Elke reis, en elke etappe van een lange reis, kent “de laatste dag”. Je sluit een periode af en je kijkt terug naar je ervaringen en avonturen van de afgelopen tijd. Twee en veertig dagen na ons vertrek, twee keer drie weken, staan we voor een nieuwe uitdaging. Morgen gaan we verder naar de Filipijnen voor het kerstfeest en het nieuwjaar. Minder spannend dan het lijkt, acht weken geen verplaatsingen maar wel veel rusten, lezen, een stukje TV kijken en veel op stap om gezellig wat biertjes te drinken.
We zijn nog steeds een beetje bedroeft omdat onze vriend wegens omstandigheden plotseling terug naar Nederland is gegaan. De precieze reden blijft voor ons een raadsel maar het is belangrijker dat het weer allemaal goed met hem komt. We hadden de drie weken liever met z’n drieën afgemaakt. Helaas, maar misschien komt er in de toekomst nog een herkansing?
‘Zeg nooit: Nooit!’
Ik zit al aan de koffie wanneer de wekker om kwart over zes afloopt. Mijn eerste gedachten zijn in Zaltbommel waar het nu zes uur vroeger is. Zou hij al thuis op bed liggen? Het is nog stil buiten en op het balkon is het heerlijk koel omdat er een lichte bries van zee waait. Er is een leegte in mijn hart en ik moet me dwingen om terug te gaan naar vandaag en de harde werkelijkheid. Morgen gaan Lyka en ik helaas samen naar de Filipijnen.
De gebruikelijke tosti’s voor het ontbijt en bij het ontbreken aan een banaan laten we het daar maar bij. Een tosti per persoon! Ik verbaas me steeds meer dat minder eten een gewoonte kan worden. Ik heb geen enkel probleem om op slechts een tosti het tot de lunch vol te houden. Ik voel me ook een stuk beter sinds ik minder eet en ik ben twaalf kilo afgevallen. Het kan, maar je moet het willen!
Ruim een uur vroeger dan gewoonlijk ga ik op stap voor mijn ochtendwandeling. Het is nog lekker koel en de zon staat aan hel blauwe hemel. Het kan vandaag de eerste echt warme dag worden! Twaalf uur brandende zon aan een staalblauwe hemel. De eerste kilometers van mijn dagelijkse wandeling zijn de rustigste, zodra ik op Beach Road kom wordt het wat drukker met het verkeer. Maar nog steeds niet zoals we gewend zijn van de jaren voor de Covid-19 samenzwering. Ik las vandaag weer een stukje journalistiek dat we afhankelijk zijn van “Chinese mondkapjes”. Maar er wordt nooit herhaald dat is aangetoond dat de mondkapjes niet beschermen tegen het virus in de lucht die je inademt. De productie van, en milieu vervuilende, veel kunststof bevattende mondkapjes zijn ondergeschikt aan de economische voordelen!
Ik zijg neer en kijk over het lege strand naar de zee die vol ligt met werkeloze speedboten. Het kan wel vijftien jaar geleden zijn dat ik zelf op dit strand ben geweest. Dat moet wel in de tijd met Henkie zijn geweest en zijn grote vriend uit Limburg wiens naam ik ben vergeten. Ik heb persoonlijk helemaal niets met strand omdat het zand mijn kostbare elektronica vroeger meer dan eens heeft verwoest. Dan liever het zwembad. Het strand en de zee zijn perfect voor ansichtkaarten!Een verdwaalde toerist, het lijkt me op het eerste oog en zijn dialect een Israëli dus vergeef ik het hem, begint een heel verhaal tegen me over het huren van de motor die voor me geparkeerd staat. Het duurt even voordat hij zich realiseert dat ik geen motoren verhuur maar dat ik gewoon van mijn koude flesje sodawater en het uitzicht zit te genieten. Hij loopt geagiteerd weg en begint een stukje verder zijn verhaal opnieuw tegen een Thaise moslim. Een explosieve combinatie?
Nee! Hier in zuidoost-Azië lezen en horen we wel over de verdediging van het beloofde land maar hier geen straten vol met protesterende malloten en trawanten. Hier geen Hamas trollen omdat de Islam in zuidoost-Azië al veel langer aanwezig is dan in de “Verenigde Europese Kalifaten”. In deze tropische omgeving heb ik tientallen islamitische vrienden die gewoon in vrede naast de Hindoe’s en de Christenen willen leven. Religie kan een centrum van je leven zijn maar het mag nooit een doel zijn om anderen te intimideren of te doden!
Ik vervolg mijn wandeling en wordt bij elke enorme koelbox aan de rand van het strand, met een wit nummer er op, aangesproken of ik misschien een stoel wil huren en wat drinken. Helaas, ik bedank ze vriendelijk en loop rustig verder. Met elke nieuwe dag die aanbreekt zie je de wanhoop in de ogen van de ondernemers in de toeristenindustrie groter worden. Het dringt langzaam tot ze door dat het door de overheid beloofde, en zeer benodigde, hoogseizoen met hordes Indiërs, Chinezen en Russen niet gaat komen.
Een stuurloze overheid veranderd maandelijks de visumregels voor de landen waarvan ze hopen dat de toeristen komen maar niet kunnen onderbouwen waarom ze nu wel zouden komen. Een gratis 90 dagen visum bij aankomst voor alle inwoners van de Europese Unie zou Thailand weer heel aantrekkelijk kunnen maken om te gaan overwinteren! Maar dit “High Season” lijkt reddeloos verloren.
Nadat ik nog wat andere dringende zaken heb afgehandeld en afscheid genomen van enkele vrienden gaan we voor de laatste keer naar het “Dang Dum Pattaya Restaurant” voor de traditionele Massaman Kerrie. De manager komt persoonlijk de bestelling opnemen en ik weet zeker dat het zijn idee is om andere borden te gebruiken. Hij zal ongetwijfeld op “www.travelsandtroubles.com" hebben gekeken en zijn restaurant en gerechten op de foto’s hebben herkend! Een beetje gratis reclame helpt altijd en een foto van je gerechten zegt meer dan duizend woorden! Het ziet er toch heerlijk uit?
Het stallen van mijn motor gaat helaas niet zoals het had moeten gaan. Je kan een Thai nooit en te nimmer terug laten komen op een impulsieve beslissing. Dat is gezichtverlies voor de betrokken persoon en daar kun je een Thai nooit op betrappen. Hij blijft volhouden dat zijn zusje persoonlijk haar goedkeuring moet geven terwijl haar man en eigenaar, Paul, mij lang geleden het heeft beloofd. Baasje spelen over de Falang (witte buitenlander) doen ze maar al te graag! Het onderdrukt hun minderwaardigheidsgevoel en vervangt dat door een gevoel van valse superioriteit.
Gelukkig kan ik de motor voor 25 eurocent per dag onder het hotel stallen. Ik vindt het zonde van het geld maar het is niet anders. Het personeel van het Nakorn Siam Boutique Hotel, waar we ondertussen mee bevriend zijn, beloofd plechtig goed op mijn motor te letten. Ze zijn blij dat we volgend jaar weer terug komen.
Vier koffers, ik kan het nog steeds niet geloven dat we met koffers op reis zijn, vier koffers worden voor een laatste keer geïnspecteerd en alles dat we in de Filipijnen niet nodig hebben gaat in onze rugzakken die we ook niet nodig hebben in de Filipijnen. Onze motorhelmen gaan ook in de rugzakken die we gelukkig weer kunnen opslaan bij mijn kapster. Dat zijn echte vrienden! Ik ken haar tenslotte al ruim 23 jaar!
Na een paar laatste biertjes met John bij een heel gezellige kleine bar, “Café Racer”, gaan we ook voor de laatste keer een gebakken visje eten bij “Kiss Food & Drink”. We hebben niet zo’n grote trek dus laten we de groente maar voor wat het is. Het is een klassieke dag voor afscheid van Pattaya en Thailand. Morgen moeten we alweer vroeg op omdat de taxi ons om acht uur komt ophalen.
Ik toast op een goede reis en een goede afloop!
