Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 610), zondag 5 november 2023
Vanaf dit verhaal ga ik enkele dagen samenvatten in een wellicht wat langer verhaal. De reden is dat Lyka en ik een goede vriend op bezoek hebben die de eerste keer in Thailand is. Dat vraagt altijd wat extra aandacht en zijn aanwezigheid gebruikt iets meer van mijn tijd. Het schrijven van de verhalen aan het einde van de middag en in de vroege ochtend krijgt wat minder aandacht. Het samen zijn is belangrijker.
Het begon allemaal met een katerige zaterdagochtend. Ik moest aardig wat voorbereidingen treffen om de aankomst op de luchthaven in Bangkok in goede banen te leiden. Het begon al met het boeken van de bus van het “Noord-busstation” in Pattaya naar de “Suvarnabhumi Airport” in Bangkok. Ik durf met een gerust hart te zeggen dat ik aardig de weg weet op het “World Wide Web” maar ik ken ook de beperkingen van “het Internet” zoals het tegenwoordig wordt genoemd. In Thailand hebben heel veel websites een Thaise versie in het Thaise schrift en een Engelse versie in het Romeinse schrift. Het zou in principe een op een moeten werken maar de meeste Thai weten net zoveel van het Engelse schrift als de gemiddelde westerling van het Thaise schrift.
Ik probeerde dus op de Engelstalige website van “www.airportpattayabus.com/" een kaartje voor de bus van vijf uur naar de luchthaven in Bangkok te boeken, ik kon alleen het vertrekschema vinden maar nergens de link naar het boeken vinden. Wel in omgekeerde richting van de luchthaven naar Pattaya! Na een kleine twintig minuten geef ik het maar op besluit mijn ochtendwandeling aan de boeking te besteden. Ik wandel door een zeer rustige “Soi Paniad Chang” naar het busstation. Het is al de eerste week van november maar de meeste toeristen zitten nog thuis. Gaat het nog goed komen deze winter?
Het buskaartje is snel gekocht, en voor 310 baht, ook vriendelijk geprijsd. Op de terugweg voel ik dat ik niet zoveel trek heb in de lunch. Ik bel Lyka om te vragen of ik wat voor haar zal meebrengen uit de supermarkt. Het wordt groentesoep met (varkens)gehaktballen en een zakje rijst. Mijn lichaam is nog niet hersteld van de aanslag van gisterenavond. Het rommelt in mijn romp alsof er een zware onweersbui in hangt en elke bliksemschicht is een pijnscheut. Lyka geniet van de soep en ik maak me gereed voor de rit met de bus naar Bangkok.
Om kwart over vier verschijnt het minibusje voor het hotel om me naar het busstation te brengen en om klokslag vijf uur zet de grote comfortabele touringcar zich in beweging richting Bangkok. Ik begin me beetje bij beetje beter te voelen maar ik ben tegelijkertijd ook blij dat ik vanavond niet naar de bar kan gaan om te drinken.Het vernieuwde, nog steeds van Covid-19 herstellende, maar nog steeds economisch zeer zwakke, Thailand glijd aan me voorbij. Ik luister muziek om de tijd wat sneller te laten gaan en ik neem af en toe een slokje koud water. Er broeit enige onzekerheid in mijn hoofd en dat terwijl er geen problemen zouden moeten zijn.
Lyka stuurt me een foto van haar avondeten, gebakken rijst met garnalen. Mijn lichaam heeft zelfs op dit late uur geen enkele behoefte aan vast voedsel. Ik heb ook geen dorst maar ik dwing mezelf af en toe een slokje water te drinken omdat ik weet dat mijn lichaam dat in de tropen nodig heeft.Ruim op tijd neem ik een tactische positie in achter een glazen reling op de verdieping boven de aankomsthal bij uitgang C. Ik zou hem vanaf hier niet kunnen missen! Ik vraag bij de informatiebalie waar ik de passagiers van vlucht EY404 kan verwachten.
Ze zegt vol zekerheid: ‘Uitgang C’.
Wachten duurt altijd lang en wanneer dan blijkt dat ik ook nog bij de verkeer uitgang heb staan wachten kan ik alleen maar blij zijn dat Danny de helderheid van geest heeft om eerst een stukje terug te lopen. Ik zie hem zoeken in de mensenmenigte, ik roep en er is contact! Ik koop snel een paar grote koude flessen bier bij de 7-11 voor in de taxi want mijn lichaam en geest schreeuwen om alcohol.
Zoals gewend staat de taxi klaar en worden door een vriendelijke dame naar de plaats gebracht waar de taxi ons zal oppikken. De stress glijd van me af en enkele minuten later zijn we op weg naar de taxi van “Instyle Private Car Service“ (+66846395192 voor WhatsApp). Ik heb een souvenir meegebracht voor mijn vriend en niet veel later zitten we beiden opgelucht met een bierkoeler, gevuld met een ijskoude fles Leo bier, in de hand. Het is donker, er is buiten weinig te zien en Danny is niet erg moe. Beter nog, hij is ongelofelijk fit na zo’n lange reis. Ook een goed teken.
Op de kamer in het hotel is het al snel duidelijk dat Danny zo fit is dat hij nog wel even een eerste kennismaking met Pattaya wil maken. Ook Lyka heeft wel zin om hem rond te gaan leiden op het enorme X-Zyte uitgaanscomplex. Het is een win-win-win situatie voor ons drieën want ik kan eindelijk naar bed om mijn pijnlijke lichaam de nodige rust te geven!Op deze eerste dag van het verblijf van Danny, het is zondag, slapen de twee feestvarkens uit terwijl ik me bezig hou met de gewone routines van een dag in de tropen. Ik ontbijt wat en ga mijn dagelijkse wandeling maken van een kleine acht kilometer. Er gonzen nog steeds veel problemen in mijn hoofd en ik moet nu echt knopen gaan doorhakken. Het zal niet gemakkelijk zijn want het tweede, òf derde, plan is gewoonweg minder aantrekkelijk voor alle betrokken partijen. Er zullen mensen in de toekomst ernstige spijt hebben van hun onbezonnen beslissing.
Danny is klaar voor zijn eerste èchte Thaise maaltijd. Lyka en ik kiezen voor het “Dang Dum Pattaya Restaurant” aan “Central Pattaya Road” omdat we daar de lekkerste “Massaman kerrie” van Thailand kunnen eten. Danny twijfelt geen moment en kiest voor de eerste keer de enige èchte Thaise “Pad Krapow Moo” en dat pittig op zijn Thais. Het smaakt ons uitstekend. Dan is het tijd voor een Thaise simkaart en een stukje rusten in de aangename koelte van de airconditioning.
John heeft me al een bericht gestuurd dat ze op de bekende plaats zitten te drinken. Vol goede moed gaan we een gezellige en vochtige middag tegemoet. Het is gezellig en wanneer Lyka, een half uur te laat voor eten, zich bij ons voegt klinkt er meer dan een keer: ‘Nog eentje dan! Dit is ècht de laatste!’
Omdat de “Captain’s Bar” om negen uur al lang dicht is slenteren we naar de “Hungry Gorilla” waar Piet ons, zoals gewoonlijk, hartelijk ontvangt. Wij hebben geen menukaart nodig, wij weten dat de “Kip Cordon Bleu” heerlijk en voldoende is om onze magen te vullen. Onze gast kiest de Spaghetti Bolognese en hij is daar ook zeer over te spreken. We overladen Piet met complimenten en gaan richting ons hotel.
