Pattaya (Nakorn Siam Boutique Hotel) 610), zondag 12 november 2023
Vandaag staat geheel in het teken van onze verplaatsing naar Pattaya. Zoals bij elke verplaatsing in Thailand is het van belang om vroeg op pad te gaan. In Thailand weet je namelijk nooit of je, of welke, vertraging je kan tegenkomen. Het openbaar vervoer lijkt georganiseerd en het draait wat langzamer dan we gewend zijn maar het gaat ook allemaal “met de Franse slag”.
Zoals gewoonlijk smaken de tosti’s ons prima maar ze beginnen na een paar weken ook wel een beetje te vervelen. Maar wat kunnen we daar aan doen? Ik heb geen trek in een rijstsoep of een gebakken ei op een bolletje gekookte rijst als ontbijt. Krentenbrood doet het ook goed maar dan het liefst wel met een plakje kaas er op. Er zit geen koelkast in mijn rugzak en weggooien is zonde dus blijft het vandaag nog bij een tosti en een banaan. Die laatste is ook altijd goed omdat je de spijsvertering een beetje wil vertragen. Het gebrek aan vezels in de Thaise maaltijden en het vele drinken versneld de spijsvertering en dat wordt door de westerlingen snel gezien als een vorm van diarree maar dat is het zeker niet.
We kiezen vanzelfsprekend weer voor de trein, de derde klasse want dat is een uitstervend gebeuren. Dezelfde route terug naar Bangkok en dan met de skytrain naar de “Ekkemai bus Terminal” voor een bus naar Pattaya. Ik zit nog steeds vol met vragen over de ongewone en onverklaarbare situatie met onze gast. Hij zwijgt als het graf en dat is zijn goed recht. Ik heb het al van mij afgezet om de schuld bij mezelf te zoeken en ik weet ook dat Danny in de toekomst ongetwijfeld zal vertellen wat er aan de hand was. Het Thaise landschap schuift langzaam aan ons voorbij en ik geniet van de vergezichten over de (kleef)rijstvelden en een verdwaalde kleurrijke tempel.
Kedeng-kedeng Kedeng-kedeng, het ritme en het lied van de rails wordt langzamer, de trein verminderd snelheid. Ik mag dat vreemd noemen want zover ik weet zijn er geen geplande haltes in deze buurt. Met een schok komt de trein tot stilstand naast een verlaten perron. Tot onze grote verbazing wordt de diesel/elektrische locomotief afgekoppeld en rijdt van ons weg. Verbaasd kijken we elkaar aan en daarna kijken we om ons heen. Alleen onder de toeristen heerst er enige verwarring, de Thai gaan rustig door met waar ze mee bezig waren toen de locomotief onverwacht stopte.Een typisch tafereel van de Thaise cultuur die valt in de categorie: ‘Up to Buddha.’
Je kan er niet tegen vechten en je kunt het niet veranderen dus er zit niets anders op dan het te accepteren.
Een half uur later passeert onze locomotief die een andere locomotief trekt met enkele wagons erachter. Dat zal wel panne zijn van het oude materieel. Al het Thaise spoorweg materieel zijn afdankertjes van tientallen jaren oud voor een prikkie gekocht in Japan of Zuid-Korea. Ze hebben in Thailand namelijk smalspoor en daardoor is het moeilijk om goed gebruikt rollend materieel te vinden.
De defecte trein is van de hoofdbaan af gerangeerd en de locomotief wordt opnieuw aangekoppeld. We hebben een klein uur stilgestaan. Is dat erg? Nee, in Thailand moet je voor elke verplaatsing een dag rekenen want je weet nooit op welk moment je op de plaats van bestemming arriveert!
Een uurtje later dan verwacht stappen we uit de trein op het perron van het iconische “Hua Lamphong” treinstation in Bangkok. De afgelopen dagen heeft de hal van het station een metamorfose ondergaan en zijn er verschillende Thaise iconen tentoongesteld. Zoals de wereldberoemde Tuk-tuk. Helaas wil Danny niet op de foto met deze driewieler en ook dat blijft me verbazen. Danny is niet zo van zelf op de foto gaan.Na een rit met de ondergrondse komen we weer in de bovenwereld op het Asok station van de skytrain. Daar vandaan is het maar drie haltes naar de “Ekkamai Bus Terminal” waar we een geairconditioneerde bus nemen naar Pattaya.
Onze magen knorren dus is het tijd om wat te eten. In bijna elke wolkenkrabber aan Sukhumvit Road zitten op de laagste verdiepingen winkels en restaurants. We proberen te overleggen maar Danny heeft geen tot zeer weinig trek. Dat is altijd een slecht voorteken!Wij maken het onszelf niet zo moeilijk want bij het eerste de beste fastfood restaurant roepen Lyka en ik in koor: ‘Zinger burger!’
Het wordt dus de KFC waar ik al mijn charmes in strijd gooi om een klodder mayonaise los te weken uit de open keuken. Friet eet je nu eenmaal met mayonaise! Het broodje kipfilet met enkele frietjes, ruim gedoopt in de mayonaise, smaakt ons goed. Lyka en ik delen zo’n menu altijd want wij zijn niet meer van die grote eters. Eten is een gewoonte en kleine porties kun je jezelf aanleren. Dat Danny niets wil eten verontrust me want niet eten is vaak de aankondiging van een veel groter ongemak.
We kopen wat te drinken voor in de bus en tijdens de twee uur durende rit wordt er niet veel gesproken.
‘Hallo Pattaya, er is weer weinig veranderd tijdens de dagen dat we weg waren!’
De Songthaew maffia staat zoals gewoonlijk onnozele reizigers de weg te wijzen naar hun Songthaew waar gewoonweg teveel geld voor de rit wordt geëist. Het is niet anders, ook dit is Thailand! Via een onnodige en onzinnige omweg belanden we eindelijk bij ons hotel.
Aan het einde van de middag valt de bom! Danny komt vertellen dat hij niet mee gaat naar de Filipijnen maar dat hij vanavond terug vliegt naar Nederland. Ik heb heel veel vragen maar omdat ik met zekerheid weet dat ik geen antwoorden zal krijgen laat ik ze maar in mijn hoofd ronddwalen. Lyka en ik vinden het heel jammer dat hij afhaakt en niet meegaat naar Angeles City. We hadden daar ook nog veel plezier kunnen hebben.
Na het vreemde verrassende afscheid gaan Lyka en ik eten bij de Captain’s Bar. Het vertrek voelt in ieder geval niet als een verlossing. Het is vreemd dat we nu plotseling weer met z’n tweetjes zijn. We kunnen alleen maar hopen dat zijn beslissing de juiste blijkt en dat hij snel weer de Danny is die we kennen. Varkensfilet, frietjes en rauwkost voor 129 Baht (€ 3,50) is een winnaar. Morgenvroeg de balans maar eens opmaken
