Filippijnen: Mabuhay!

Angeles City (Walk About Hotel) Poolside 1), woensdag 15 november 2023

Ik heb na al die jaren nog steeds geen idee waarom ik de nacht voor het vertrek met een vliegtuig zo slecht slaap. Zijn het spanningen, is het vertrek voor een nieuw avontuur te spannend voor me? Zijn het angsten, zoals de angst voor het missen van het vliegtuig? Ik ben geen controlfreak maar ik heb wel graag alles onder controle en controleer meerdere keren of alles gaat zoals gepland.
Om tien voor zes zit ik al rechtop in bed en door mijn hoofd spookt een vertrektijd van half acht. Onze grote koffers staan al klaar en behoeven alleen maar te worden getapet met duct tape. Dat doen we sinds vorig jaar. We hebben het moeilijk verkrijgbare bedrukte plakband vervangen door gewone duct tape van de Action. Gaat ook prima en is ook goed herkenbaar wanneer de koffers op de band liggen.
Mocht de tape aan beide zijden van de koffer zijn beschadigd òf verdwenen laat ik dat meteen weten aan de luchthaven autoriteiten en neem ik vrijwillig afstand van de inhoud. Het lijkt ver gezocht maar het is nog altijd beter dan een tijdje in een buitenlandse gevangenis door te brengen. Nederland staat niet meer zo heel goed bekend in de reiswereld! Het Colombia van Europa staat overal op de wereld in het vizier van de drugsopsporingsdiensten! Mede door de zeer betrouwbare medewerkers op Schiphol. Zelfs het meesjouwen van een stevige hoeveelheid medicijnen, voor 180 dagen bijvoorbeeld, kan al heel verdacht zijn.
Het is alweer een lange tijd geleden dat ik in Indonesië op de luchthaven apart werd genomen wegens mijn voorraad 500 mg Metformine tabletten (ruim 250 stuks) en de medicijnen tegen hoge cholesterol. De doordrukstrips en kleine containers werden nauwkeurig onderzocht en de nummers op verschillende computers gecontroleerd en bevestigd. En, of ik, als klap op de vuurpijl, nog maar even mijn broek wilde laten zakken, bukken en met volle kracht op de bovenkant van mijn hand blazen. De drie douanebeambten achter mij verwachtte geen paasei! Het zal zeker wel een heerlijk uitzicht zijn geweest.
Nog maar een slokje van mijn vers gezette koffie en Lyka wakker maken die meteen aan een sessie op haar beide mobiele apparaten begint. Ik heb geleerd om daar niet meer over te klagen hoewel ik me steeds meer stoor aan de mobiele telefoon zombies die zich nog steeds lijken te vermeerderen. Voor mij persoonlijk is de communicator een heerlijke aanvulling op het reisgereedschap maar de communicator zal nooit mijn leven gaan bepalen, overnemen en me gaan voeden met onzinnige informatie waar ik helemaal niets mee kan.
De klok tikt gestaag verder en het wordt nu echt tijd om de grote koffers af te sluiten en de kleine definitief in te richten. De moeilijke spullen voor de douane, gemalen koffie en stukken oude kaas, worden zo goed mogelijk over de twee koffers verdeeld. Ook daarvan ondervind ik enige spanning. Ik heb opgezocht wat een kilo gemalen koffie bijvoorbeeld in Australië kost: € 26,85! Daar wordt ik niet blij van! Mijn vriend Peter hoeft voor mij dus geen koffie mee te brengen uit Sydney!
Om tien voor acht heb ik de stalling voor de motor afgerekend, mijn waterkoker is in veiligheid gebracht en Lyka is nog steeds een beetje boos omdat ik door de stress helemaal ben vergeten om tosti’s voor het ontbijt te halen. Narin, van “Instyle Private Car Service” is zoals gewoonlijk stipt op tijd. We laden de koffers in en gaan op weg naar de Suvarnabhumi luchthaven van Bangkok.
Alle belangrijke documenten staan op de mobiele telefoon en terwijl ik de data lees zie ik een fout op het ticket. We vertrekken een uur later volgens de instapkaarten die ik gisteren heb ontvangen! Dat betekend dat we een uur te vroeg in Bangkok zijn.
’Beter dan een uur te laat!’, zeg ik in mezelf en kijk over mijn schouder naar Lyka die slaapt.
Door het gezellige gesprek vergeet Narin mij zijn beloofde doosje visitekaartjes te geven. Jammer, ik had ze graag uitgedeeld in de Filipijnen omdat daar ook veel mensen zijn die regelmatig met de taxi van de luchthaven naar Pattaya gaan. Pattaya en Angeles City zijn als Sodom en Gomorra voor de “Gekke Henkies” die als razende tussen de twee steden heen en weer vliegen.
Onze vlucht staat al op het bord met vertrekkende vluchten en wij zoeken snel een plaatsje bij de rij incheckbalies “N”. Ik loop snel naar de 7-11 die een verdieping lager in een blinde hoek zit verstopt. Twee tosti’s een dubbele pork cheese burger en een blikje cola. Een ontbijt voor kampioenen op een verre luchthaven voor drie euro.
Om half elf zijn we gelukkig al van onze koffers af en kan de martelgang naar de gate beginnen. Schiphol is niet de enige luchthaven in de wereld die problemen heeft met de enorme aantallen passagiers die dagelijks in een klimaat verwoestend vliegtuig stappen. Franske Timmermanske ligt daar ook wakker van en is door de stress overvloedig gaan eten? De schoenen moeten uit, alle kleine spullen in een speciaal meegebracht doorzichtig plastic tasje, de laptop uit de beschermingshoes en de hoed moet ook door de scanner.
Aan de andere zijde van de scanner gaan Lyka’s rolkoffertje, en ook de mijne, naar de kant dat we een extra controle krijgen. Lyka is zo klaar maar bij mij zit het probleem in een 500 gram pak gemalen koffie zonder wikkel. Gelukkig zit er ook een geopend pak van een half pond in de koffer. Ze klikt de HEMA koffieschep/sluiter van het pak en onderzoekt de inhoud aandachtig.
De geur van de vers gemalen koffie kruipt in mijn neus en niet veel later zegt de collega naast haar: ‘Cafè’!
Ze kijkt naar mij op van het geopende pak koffie en dan weer omlaag naar het grote gesloten glimmende zilveren pak. Ze ruikt aan het open pak en er verschijnt een zuinige glimlach. Ik zie een moment van twijfel in haar ogen en mijn hart mist een slag. Ze legt het pak terug en knikt naar me als teken dat ik mijn rolkoffertje weer mag sluiten en dat ik verder mag. De eerste hindernis is genomen en vanuit een ooghoek zie ik de tweede hindernis al opdoemen.
In Thailand experimenteren ze ook met nieuwe mogelijkheden voor de immigratiedienst. Vooral het verlaten van het land moet in de nabije toekomst een stuk gemakkelijker worden. We hebben het nieuwste systeem in het begin van 2023 al gezien in Singapore en daar werkte het uitstekend.

1. Je stopt je paspoort in de scanner.
2. Je kijkt in de camera.
3. Je legt de drie vingers en je pink van de rechterhand op de scanner.
4. Een groen licht en het poortje opent, of een rood licht en er verschijnt een ambtenaar voor een extra (visuele) controle.

In Thailand zijn ze de automatische poortjes nog aan het installeren en ze hebben ook nog wat kinderziekten, dus duurt het langer dan normaal. Er staat een enorme wachtrij voor de gewone loketten van de immigratiedienst. Ik twijfel geen moment om mijn diabetes in de strijd te gooien.
Ik klamp een immigratie beambte aan en vertel haar in het Thais over mijn diabetes en dat ik me na al dit wachten niet zo lekker voel, ik moet snel wat eten en drinken! Lyka en ik worden naar een speciaal loket geleid waar er nog maar een stuk of twintig mensen staan te wachten. Af en toe moeten we enkele reizigers voor laten gaan die dreigen hun vlucht te missen. Het duurt toch nog ruim twintig minuten voordat we eindelijk de immigratie zijn gepasseerd en we veilig zijn. We hebben zeker een uur in de rij staan bespaard.
We slenteren naar gate E-5 waar onze Boeing 777-300ER naartoe zal verschijnen. Zodra we zitten ga ik weer op pad voor wat te drinken en wat te eten te zoeken. Hierbij stuit ik op de slechte zaak dat er op veel internationale luchthavens absurde bedragen worden gevraagd voor een flesje drinkwater en wat te eten.
‘De reizigers kunnen toch nergens anders naar toe!’, lijkt de achterliggende gedachte.
Negen euro voor een broodje ham/kaas met een blaadje sla en een plakje tomaat is me te gortig! Een flesje drinkwater van 500ml begint bij ruim drie euro om een paar honderd meter verder in de terminal naar een euro twintig te gaan. We wachten wel met eten totdat we in het vliegtuig zitten!
En dat is ons vliegtuig van Philippines Airlines! Precies op tijd! De tijden zijn sinds de Covid-19 samenzwering heel erg veranderd. Cebu Pacific vliegt ook nog vanaf Bangkok maar nu alleen nog op Manilla. Tegenwoordig alleen op onmenselijke tijden. 04:10 vindt ik een onmenselijke tijd. Het verbaasd me ten zeerste dat er een vlucht vertrekt om 11:15 vanaf Suvarnabhumi naar Manilla! Een snelle controle op het internet leert me dat het vliegen met deze budget-maatschappij duurder is dan met de nationale luchtvaartmaatschappij van de Filipijnen. Dan vlieg je natuurlijk geen budget maatschappij meer? Plus dat ik geen ruzie hoef te maken over een kilo teveel bagage, eten en drinken aan boord gratis zijn en dat ze bijna altijd op tijd vertrekken. Wij blijven voorlopig bij Philippines Airlines.
Het knippert “Gate Open” op het beeldscherm en wij verplaatsen ons naar het “aquarium” waar we kunnen wachten om aan boord te gaan. Nog snel een stukje schrijven en direct na de aankondiging over het aan boord van het vliegtuig gaan benader ik de balie met de vraag of ik misschien eerder aan boord mag omdat mijn schouder niet goed is en wij hulp nodig hebben bij het opbergen van de cabine bagage.
Ik zet mijn hoed voor een moment af en hou die voor mijn borst als teken van respect voor de medewerker achter de balie. Het trekt haar over de streep en niet veel later gaan wij als eerste, nog voor de eerste en business klasse, aan boord. We moeten goed ons best doen om onze lach te bedwingen!
Vanaf onze zitplaats zien we de vulkaan die we al honderden keren hebben gezien wanneer we naar Lyka’s geboortegrond gingen. De “Mayon vulkaan” is bijna net zo indrukwekkend als “Mt Fuji” in Japan, alleen een stuk kleiner/lager.
De 240.000 kilo aluminium/kerosine/bagage/passagiers dendert over de startbaan en zodra de herrie plotseling wegebt weet je dat je in de lucht bent. Bangkok glijdt met 340 kilometer per uur onder ons door en het vliegtuig klimt snel naar een grotere hoogte om de luchtweerstand en het brandstofverbruik te laten afnemen.
De afgelopen zes weken Thailand flitsen door mijn hoofd. Er is veel gebeurd, het was voor ons ècht “travels” en ook een beetje “troubles”. Zodra het lichtje van de veiligheidsgordels uit gaat moet Lyka naar het toilet. Ik maak ook gebruik van de mogelijkheid en de Zwitser aan het gangpad is er duidelijk niet blij mee. Hij moet nog slapen omdat hij waarschijnlijk zijn laatste nacht in Thailand met zijn rug naar het plafond heeft doorgebracht!
De allerlaatste rij in het midden van het vliegtuig heeft nog drie lege plaatsen. Ik twijfel geen moment en breng de de Zwitser ervan op de hoogte met de mededeling dat hij daar ongestoord kan slapen. Hij vertrekt meteen en zo hebben Lyka en ik drie stoelen aan de raamkant voor ons samen. Het is voor alle partijen een win-win situatie.
Mijn horloge gaat een uur vooruit en al snel verschijnen de karretjes met het eten dat heerlijk geurt. Lyka gaat voor de vis met rijst en ik kies voor de kip met noedels. Een ijskoud blikje Asahi bier maakt de maaltijd compleet.
Het entertainment systeem werkt helaas niet maar Lyka en ik hebben wat video entertainment op onze iPad en MacBook Air staan. De tijd vliegt en met elke minuut die verstrijkt komen we een kleine vijftien kilometer dichter bij Manilla.
Zodra de duisternis valt, en dat gaat snel aan de evenaar, weten we dat we niet ver van onze bestemming kunnen zijn. Enkele minuten later laat de kapitein van de Boeing 777-300ER ons weten dat we op ongeveer 195 zeemijl van Manilla zijn en hij, samen met zijn co-piloot, elk ogenblik de daling naar het “Ninoy Aquino International Airport” zal aanvangen. De lichtjes van de enorme miljoenenstad breken door het wolkendek en schitteren helderder met elke voet die we dalen.
Het passeren van de immigratie gaat veel sneller dan in Bangkok maar voor het eerst in jaren vraagt de beambte van de immigratiedienst om onze trouwpapieren.
Ik kijk verbaasd op, in de wetenschap dat die papieren op mijn server in Nederland staan, en zeg vriendelijk: ‘We hebben al veel “Balikbayan” visa in onze paspoorten staan.’
Hij kijkt op van mijn paspoort en zegt: ‘Regels zijn regels meneer!’
‘Ik begrijp het.’, antwoord ik en ga verder met het zoeken van onze trouwpapieren op mijn iPhone.
Gelukkig kan ik het huwelijkscertificaat redelijk snel vinden en alleen het zien van de rode linten en het grote gouden zegel zijn voldoende voor hem om het visum voor een heel jaar in mijn paspoort te stempelen. Ik weet 100% zeker dat hij onze namen niet heeft kunnen lezen! Het gaat door mijn hoofd dat het toch wel jammer is dat het voor Lyka en mij niet wenselijk is om veel tijd in de Filipijnen door te brengen. Zou dat in de toekomst kunnen veranderen? Misschien wel, twee maanden in het vissersdorp, weg van de bewoonde wereld, en twee maanden in Angeles zou best kunnen voor mijn gevoel.
Met beide grote koffers gaan we door de douane en zodra we die zijn gepasseerd overvalt een blijdschap ons. De kaas en de koffie zijn veilig aangekomen op de plaats van bestemming en zal ons zeker heel goed smaken. Ook alle cadeautjes voor kerstmis zijn veilig.
De taxi is snel gevonden door de goede aanwijzingen van Elisa. De taxichauffeur herkend ons maar ik herken hem niet. Het is dezelfde chauffeur die ons maanden geleden op de “Clark International Airport” heeft opgehaald. De rit door de nacht is saai en voelt als veel te lang. We hebben een lange dag, en ik ook een slechte nacht, achter de rug en zijn doodop. Lyka slaapt al als een roosje nog voordat we op de “Metro Manila Skyway” zijn. De “Metro Manila Skyway”, een verhoogde snelweg die op de noord/zuid as van de miljoenenstad Manilla loopt, is een enorme verbetering van de infrastructuur en de reistijd van de luchthaven naar Angeles met zeker 20 minuten verkort.
De aankomst bij het Walkaround, of Walk About, Hotel voelt als thuiskomst. We worden warm onthaald door het aanwezige personeel en onze kamer is in gereedheid gebracht. Zelfs de hoge tafel staat al voor de kamer aan het zwembad. De bagage verdwijnt in de kamer en ik ga meteen op pad naar de gouden bogen om de hoek voor een Big Mac, een grote friet en een grote Coke Zero.
Met de grootste trek verdwenen duurt het niet lang voordat we in de koelte van de airconditioning, de rust van de avond en de duisternis in de hotelkamer onze ogen sluiten. Deze reisdag is ook weer aan een goed einde gekomen en morgen gaat er een nieuw hoofdstuk van deze reis beginnen. We vinden het nog steeds heel erg jammer dat we Danny niet meer bij ons hebben, beterschap vriend!