Bangkok (The Seven Luck) 602), vrijdag 3 februari 2023
Ik voel me vreemd wanneer ik om zeven uur zo fit als een hoentje uit mijn bed stap. Het dringt nu pas tot me door dat we ons vandaag weer gaan verplaatsen. Het staat me niet tegen maar het voelt raar om opnieuw een vertrouwde omgeving te verlaten. De drang om te reizen lijkt in me af te nemen. Komt dit door de leeftijd of moet ik er na de drie lange Covid-19 jaren weer aan wennen om in veel verschillende kamers en bedden te slapen?
De verse koffie smaakt ons prima en ook de tosti’s zijn van de kwaliteit die we gewend zijn. Ik maak mijn boekhouding op orde en bekijk de cijfers van de afgelopen maanden. We zitten tegen het streefbedrag per persoon per dag maar ik zie ook dat het in de afgelopen drie jaar aanzienlijk duurder is geworden. Ik heb vorige week nog maar een kleine lening afgesloten om niet zonder geld te komen zitten.
We hoeven ons op deze ochtend van de verplaatsing niet haasten! Wanneer we om een uur of twee bij het hotel in Bangkok aankomen is dat vroeg genoeg. Een verplaatsing in Thailand kost nu eenmaal gemiddeld een hele dag. Om kwart over tien verlaten we voor de tweede keer in evenveel weken de zeer prettige kamer. In de receptie handelen we de zaken af zoals de borg en ik geef duidelijk aan dat ik de volgende keer rechtstreeks via de email zal boeken. Dat scheelt drie euro per nacht en dat loopt snel op tot een aanzienlijk bedrag.
De vrouw van de receptie probeert voor ons een “Bolt Taxi” te bestellen. Helaas gaat het niet zoals ik had verwacht en gehoopt. Na tien minuten wachten hebben we nog geen beet dus zijn we genoodzaakt om twee motortaxi’s te nemen die op het punt van oorlog staan met de “Bolt Taxi” chauffeurs. De prijs voor de motortaxi valt meer dan mee omdat ze begrijpen dat ze beter bescheiden kunnen zijn.
De zeer weinige motortaxi’s die nog op de kruispunten staan zijn die personen die een overstap naar een bezorgdienst niet hebben zien zitten. “Line man”, “Grab” en “Food Panda”, aangevuld met een heel leger 7-11 bezorgers, rijden af en aan en bepalen het verkeersbeeld in Pattaya. Je kan nu zelfs bij een straattentje eten bestellen en bij je thuis laten bezorgen! Ik heb gelezen dat er elke dag tien maaltijdbezorgers in het verkeer omkomen in Thailand. Dat zegt duidelijk hoe gek en gevaarlijk ze zijn.
Het is redelijk druk op het “Noord-Busstation” van Pattaya. Een teken dat er toch nog wel genoeg buitenlanders, waaronder enkele toeristen, zijn. Ik koop voor ons tweeën vier buskaartjes à 131 baht (€ 3,75). Voor dat kleine bedrag hoef je geen twee en een half uur naast een (zwaarlijvige) vreemdeling te zitten en je kan je rugzak ook nog eens goed in de gaten houden!Zoals gebruikelijk is er passagier die naast Lyka wil gaan zitten en dan moet Lyka haar rugzak maar even ergens anders neerzetten. Ik laat hem de vier buskaartjes zien en wijs naar de vier plaatsen waar we voor hebben betaald. De Israëliër lijkt het er niet mee eens te zijn maar er zit er toch niets anders op dan weer naast die dikke Rus te gaan zitten. Elke tien minuten kijkt hij om om me te laten zien dat hij nog steeds een beetje kwaad is. Israëliërs zijn een beetje verwend omdat de hele westerse wereld ze steunt in hun strijd tegen de Arabische wereld. Geloof me, ze kunnen onuitstaanbaar arrogant zijn.
Wat is het hier ook enorm veranderd. Aan Sukhomvit Road is het niet anders dan elders in Thailand. Eindeloze rijen van rolluiken zijn gesloten en overal waar je kijkt zie je de spandoeken met daarop “Te huur of te koop”! Dit gaat echt nog wel een heel erg lange tijd duren voordat Thailand is hersteld van de Covid-19 pandemie.
Bij het Ekkamai “Zuidelijke Busstation” stappen we over op de airconditioning stadsbus 2. Ik kijk op mijn telefoon voor de route en zie dat het nog bijna zestien kilometer is naar ons hotel. Zestien kilometer! En dat is rijden door de dicht gebouwde stad! Jullie kunnen nu begrijpen wat een enorme wereldstad Bangkok is? Die zestien kilometer duren meer dan een uur in de stadsbus. Eerst nog een stukje lopen door een smalle soi en dan staan we voor het “The Seven Luck”.
Dat het officieel geen hotel is zal ongetwijfeld met de belasting en vergunningen te maken hebben. Wij vinden de kamer acceptabel voor de prijs, het is tenslotte Bangkok, en het personeel is vriendelijk. Precies wat we zoeken al missen we wel meteen de koelkast op de kamer.
Het uitzicht vanuit onze kamer is interessant en met zicht op de “Golden Mount Temple (Wat Saket)” kunnen we ook meteen zien dat we op ongeveer anderhalve kilometer van “Khao San Road” zitten.
Vijf uur na ons vertrek kunnen we eindelijk aanschuiven voor een bordje gebakken rijst met kip. Het mag ook wel want we hebben een stevige trek gekregen. Dat het in Bangkok iets duurder is mag duidelijk zijn. Maar de prijs voor dit bordje is eerlijk en ik denk dat we daar nog wel vaker komen te zitten.
Bangkok werkt hard aan haar imago en aan haar leefbaarheid. Overal wordt het voetganger vriendelijk en ook aantrekkelijker voor toeristen gemaakt. We kunnen vanaf onze slaapplaats “The Seven Luck” nu helemaal langs de klong (kanaal), waarvan het water niet meer stinkt en de kleur is veranderd van diep zwart naar donker groen, naar de opstapplaats aan het einde van “Ratchadamnoen Avenue” lopen. Bangkok wil het Amsterdam van het verre oosten worden. We moeten nog wel halverwege, zonder enige hulp, een drukke straat oversteken.
Dan staan we voor het iconische “Wat Ratchanatdaram Worawihan (Loha Prasat)”. Het is en blijft een schitterend gezicht die Thaise tempels. Ook de opdringerige oplichters zijn weer in grote getale op de been om de toeristen een paar euro lichter te maken!‘Temple closed! Tuk-Tuk shopping! Taxi to big Temple’ klinkt het van alle kanten.
Wij zijn dat wel gewend en lopen rustig door richting “Khao San Road”, het kloppende hart voor rugzakartiesten in Bangkok.
Op een terrasje in Soi Rambuttri achter de tempel genieten we zorgeloos van een koud biertje. Ik laat de beelden die mijn netvlies het afgelopen halfuur hebben bereikt nog een keer de revue passeren. Het zijn geen beelden om warm van te worden.
De omgeving van Khao San Road lijkt al helemaal hersteld maar de renovatie is een grote verandering en geen verbetering! Ik wil hier in ieder geval niet meer zitten of gezien worden. Er worden openlijk drugs aangeboden en de opdringerige drugshandelaren drukken ieder moment van je wandeling kartonnen borden met het drugs-menu en de prijzen onder je neus. Bangkok wordt het Amsterdam van het verre-Oosten. Er zal best wel een markt voor zijn maar wij zijn in ieder geval geen klanten. Dat de drugs in de toekomst voor internationale problemen gaat zorgen mag duidelijk zijn. Wanneer vallen de eerste doden onder de jonge toeristen?
Een touringcar vol met toeristen arriveert en de helft van de passagiers valt tegenover ons terras op de stoelen van de voetmassage. Voor 130 baht (€ 3,75) kneden de heren en dames een uur in je voeten. De massage moet een verlichting voor je hele lichaam zijn, inclusief alle organen. Ik bestel nog maar een biertje. De late lunch ligt nog steeds zwaar op de maag en ik heb nog steeds geen of weinig trek.
Ook na dat laatste biertje heeft Lyka weinig trek! Dus wat doen we? We vallen neer voor een backpacker maaltijd van “Pad Thai”, rijst noedels gegaard in een tamarinde saus met veel taugé en een keuze van kip of garnalen.
Lyka kiest voor de “Pad Thai Kung” met garnalen en ik voor de “Pad Thai Ghai” met kip. Gebroken geroosterde pinda’s en gedroogde kleine garnalen maken de maaltijd compleet. Nog geen drie euro voor ons samen! Een grote fles bier erbij om alles weg te spoelen en we hebben genoeg in onze magen om de komende nacht door te komen.
Ik koop nog een laatste grote fles “Beer Leo” bij de 7-11 en geniet van de koelte van de airconditioning. Het uitzicht van onze kamer is adembenemend! Morgen een heel drukke en lange dag!
