Maleisië: Een lunch in Het nieuwe Chinatown

Kuala Lumpur (M1 City Center Hotel) 1712), zondag 19 februari 2023

Vandaag moet het dus gaan gebeuren! De foto’s van Lyka met de lichtjes. Ondanks dat het weerbericht tegen ons is ga ik er toch van uit dat Pluvius ons gunstig is gestemd. Ik heb een plan en dat ga ik in alle stilte en met militaire precisie uitvoeren. Lyka weet van niets. Eerst zijn er de nu bekende broodjes met een beker koffie in de “Sunway Putra Mall”. Ze smaken ons uitstekend en Lyka gaat ook nog even kijken in de verschillende winkels. Daar ligt hoogstwaarschijnlijk de sleutel tot mijn succes! Het winkelen van mijn vrouw zonder dat ze wat koopt.
Ze heeft ook deze keer weer niets gekocht dus gaan we ondanks het nog vroege tijdstip met de monorail op pad naar het station “Imbi”. Naast het station ligt het enorme “Berjaya Times Square”. Dat is een winkelcentrum dat zelfs niet in Kuala Lumpur zelf wordt geëvenaard. Ik durf geen aantallen te noemen over hoeveel verschillende winkels maar een winkelcentrum met onder haar dak een heel amusement park inclusief een achtbaan geeft toch wel duidelijk aan hoe groot het is.
Ik slenter met Lyka langs eindeloze rijen winkels met dezelfde smakeloze en uitzichtloze kleding. Oubollige kleding voor oude vrouwen en jonge moslimmeisjes in een smakeloze mix. Sexy kleding voor Chinezen en Indiërs. Op zo’n moment in een groot winkelcentrum realiseer je je dat je eigenlijk in een surrealistische religieuze wereld terecht bent gekomen. En de mode? Ik weet het niet, daar heb ik geen kijk op. Maar Lyka kan in ieder geval niets van haar gading vinden en dat moet genoeg zeggen.
We verlaten het winkelcentrum via de zijuitgang en gaan op weg naar het “Pudu Plaza” winkelcentrum in het nieuwe Chinatown. Het is onderweg allemaal heel herkenbaar. Ik loop er na al die jaren nog steeds zo naar toe. De groen/oranje oprit van de parkeergarage heeft een opknapbeurt gehad en ook het Pudu Plaza is van een nieuwe laag verf voorzien. Maar beiden helpen ons niet op onze missie. Het Chinese theehuis op de eerste verdieping van het Pudu Plaza oogt nog hetzelfde maar de uitbater en het menu zijn veranderd. Geen grote BBQ Pork Bapao meer. Da’s jammer, want die waren heel erg lekker met een beker zwarte thee. Ook het tweede Chinese restaurant aan de achterzijde kan ons niet helpen. Dat is nu waarschijnlijk de opslagplaats voor de supermarkt in de kelder.
Tijden veranderen nu eenmaal en we moeten door of we willen of niet! En dan, plotseling, zo maar gewoon langs de straat een tentje dat alleen maar “Rice Crispy Pork” serveert. En die knapperige speklappen zijn sappig en lekker! We hebben al ruim twee weken geen varkensvlees meer gegeten en dan smaakt het nog beter. Voor RM 7 (€ 1,50) een bordje hebben we niets te klagen. We zitten niet vol maar dat is ook niet de bedoeling. De smaak en de kwaliteit gaat boven de kwantiteit!
Op weg naar “Sungei Wang Plaza” voelen we de eerste druppels van de door de weerman beloofde regen. We kunnen nog net droog binnen komen in het winkelcentrum voordat Pluvius de regen in alle hevigheid op Kuala Lumpur loslaat. Ik zie twijfels op Lyka’s gezicht maar ik weet vandaag niet van opgeven. Het zal, en moet, vandaag allemaal goed komen!
We brengen de regentijd door met Donuts en koffie. Met dit weer zoekt iedereen binnen een plaatsje dus het is niet gemakkelijk een zitplaats te vinden. De medewerker van “Dunkin’ Donuts” is echter onverbiddelijk! Niets gekocht, dan ga je maar ergens anders zitten! En zo krijgen wij toch snel een tafeltje. Heerlijke koffie met een “Bavarian” Donut.
Tussen twee buien door ontsnappen we via Lot 10 naar het uiterst luxueuze winkelcentrum “The Pavilion”. Dit winkelcentrum is hier met maar een reden in het achterhoofd gebouwd. Hier moeten de rijke olie-Arabieren uit de Perzische Golf met hun, van top tot teen in zwarte tenten gestoken, vrouwen en dochters hun honger naar extreem dure en zeldzame designer kleding en accessoires stillen. Parels voor de zwijnen! Hier wordt alleen gekocht om het kopen en de westerse mode niet gewaardeerd. Hier wordt gekocht omdat het kan en niet omdat het nodig is. Decadentie in het kwadraat van een volk dat zeventig jaar geleden nog in tenten in de woestijn woonden en neerkijkt op de mensen om hun heen.
De bloemfontein gaat het vandaag niet worden met de lichtjes aan dus moet Lyka genoegen nemen met een foto in het daglicht. Er vallen opnieuw dikke druppels uit de haast zwarte lucht en wij stormen naar binnen bij het “Pavilion”. Net als al die andere honderden mensen!
Ik zoek met vele anderen een plaatsje op de granieten trap en wacht af. We laten de tijd langs ons heen glijden. Een snoer van momenten dat nooit meer langskomt en voorgoed in het verleden verdwijnt. We hebben nog drie uur te gaan en buiten regent het als bij de Bijbelse zondvloed.
Heel af en toe passeert er een duidelijk geïrriteerde arabier met zijn gevolg. Dikke kinderen, jongens want de jonge meisjes zijn ook in het zwart ingepakt, lijken de mode te zijn in het Midden-Oosten. Maar die blikken in hun ogen. Die minachting die ze uitstralen naar de Kafirs, de ongelovigen, om zich heen!
Ik zie ze denken terwijl ze naar ons kijken: ‘Wie zijn die mensen?’
En nu weet ik ineens ook waar minister “het Kaagmens” die vraag heeft geleerd! Natuurlijk op die gezellige dansavonden met Palestijnse terroristen en andere foute corrupte Arabieren. Na een Foxtrot met Yasser Arafat en een glaasje gekoeld vers geperst granaatappelsap.
Sprong ze daar ook op de tafel, trok haar rok omhoog om de aanwezige mannelijke besneden gasten een blik op haar sexy enkels te gunnen, en riep ze: ‘Ik ga voor jullie regelen in Nederland!’
Een wolf in schaapskleren en veel gevaarlijker dan alle rechtse Kamerleden van Nederland bij elkaar! Beschuldig een ander om zelf in de luwte te komen!
We gaan nu echt richting de “Petronas Twin Towers”. Het is nog een stevige wandeling en de regen is nog niet het minste afgenomen. Beneden ons splijten de auto’s de plassen op de straat als boten op de zee. Er valt nog steeds heel veel water. We gaan het gewoon proberen en we zien wel hoe ver we komen.
Toen we hier in 2011 waren was er gestart met de bouw van enorme wandel galerijen boven de straten tussen Bukit Bintang en het KLCC. Die zouden nu toch wel klaar zijn? En ja hoor, zonder een druppel regen op ons hoofd lopen we van het Pavilion winkelcentrum naar het KLCC winkelcentrum onder de Petronas torens. Het mag een modern wonder heten.
De regen heeft natuurlijk ook nog steeds haar nadelen. De foodcourt in het KLCC zit tot aan de rand vol en er lopen tientallen, zo niet meer dan honderd, mensen rondjes in een moderne stoelendans om het eerste tafeltje dat vrij komt in te nemen. Daar gaan wij dus niet aan mee doen. Mijn oplossing is eenvoudig, kipnuggets met franse frietjes van de gouden bogen. Snel naar buiten om onder een afdakje samen de geïmproviseerde avondmaaltijd te nuttigen. Ik noem dat noodvoedsel! Het doel rechtvaardigt alle middelen.
Om iets over half zeven gaat de regen over in de drop! Lyka blijft onder het afdakje terwijl ik even ga kijken vanwaar ik straks de foto’s moet maken. Mensen komen langzaam uit het KLCC en maken van de onverwachte periode van droogte gebruik om hun foto’s te maken. Daarna verdwijnen ze weer. Wij zijn hier voor foto’s van de Petronas Torens met de lichtjes. Dus hebben nog wat tijd te gaan.
De klok tikt verder en de regen gaat over in een zware motregen. Of eigenlijk meer een natte wind! We komen steeds dichterbij de zonsondergang en het weer wordt ook langzaam beter. We kijken elkaar hoopvol aan en plotseling gaat de LED-verlichting, die op de torens is gericht, aan. Het moment voor ons om snel in actie te komen voordat de tuin met de fonteinen voor de Petronas Twin Towers wordt overlopen door gelijkdenkenden.
Dit is ‘m dan, de foto waar we de hele dag langzaam naar toe hebben gewerkt. Missie geslaagd en zonder gewonden. Lyka blij en ik opgelucht.
Het blijft ook na vijf en twintig jaar een imposant gezicht dat zijn gelijke in de wereld bijna niet kent.
We gaan voldaan richting de monorail en ook de KL-Tower laat zich met verlichting van haar mooiste kant zien. Ik heb het allemaal al zo vaak gezien maar dit maakt het absoluut weer de moeite waard om Kuala Lumpur te bezoeken.
Zien we er blij uit? We zijn beiden zeer gelukkig dat het uiteindelijk toch allemaal is gelukt. En als dank voor onze onverzettelijkheid krijgen we de verlichte torens ook nog te zien met de toppen in de wolken. Wat een schitterend einde aan deze mooie en productieve dag.