Maleisië: Een vierkante kop

Malacca (Bayview Hotel Melaka) 1123), vrijdag 24 februari 2023

Ik stond gisteren ochtend op als een lichamelijk wrak. Mijn lichaam deed pijn. Heel veel pijn! Spierpijn, hoofdpijn en gewrichtspijn, de symptomen van een voedselvergiftiging. Vreemde dromen en een lichte koorts hielden me bijna de hele dag in bed.
Als op schuimrubber loop ik samen met Lyka naar het winkelcentrum voor de dagelijkse broodjes. Gelukkig heb ik wel trek terwijl mijn lichaam aanvoelt alsof het vast voedsel zou afwijzen. Op de terugweg koop ik tien tabletten Paracetamol om vandaag, en misschien ook morgen, de pijn en de koorts te bestrijden.
De hele middag lig ik in bed te slapen. De korte momenten die ik wakker ben drink ik wat 100+ maar dan ga ik meteen weer slapen. Ik heb een barstende hoofdpijn en een stekende pijn achter mijn ogen, vooral wanneer ik mijn ogen beweeg. Ik slik nog een Paracetamol en kruip weer onder de dekens. De gordijnen zijn bijna helemaal gesloten omdat daglicht ook pijn doet aan mijn ogen en in mijn hoofd.
Gelukkig heb ik nog enige trek en halen we een gebakken Mee Goreng bij de Chinees op de hoek. RM 14 (€ 3,-) voor twee voedzame pakketjes gelukzaligheid. Ik eet alles op waarna ik meteen weer mijn bed opzoek en in slaap val. Hopelijk voel ik me morgen weer wat beter.

De afgelopen nacht was verschrikkelijk! Ik ben heel vaak wakker geworden badend in het (koude) zweet. Mijn lichaam gloeide als een houtskool. Midden in de nacht maar weer een Paracetamol en dan weer proberen te slapen. Gloeien als een houtskool en wakker worden badend in het koude zweet. De air-conditioning is op zo’n moment niet je beste vriend.
Ik blijf in bed liggen met mijn ogen dicht, die doen verschrikkelijk pijn, totdat Lyka opstaat en koffie zet. Daar heb ik dan wel weer zin in. Ondanks dat mijn lichaam bijna helemaal leeg is moet ik drie keer naar het toilet om deze keer een stukje klarinet te spelen. Zelfs mijn darmen hebben spierpijn van het naar buiten werken van het restafval van de gebakken Mee Goreng. Nog een Paracetamol en veel water. Het zweten moet worden aangevuld.
We laten het ontbijt voor wat het is op deze ochtend en gaan al vroeg voor een licht Chinees ontbijt/lunch van kip op rijst en droge noedels met rood vlees en wonton soep. Het zoutige, hartige, geeft smaak en nog meer trek dan ik al had. Ik voel me langzaam opknappen maar ik ben nog steeds niet de oude.
De rest van de middag breng ik weer in het droge bed door dat inmiddels opnieuw is verschoond en opgemaakt. De schoonmaker uit Bangladesh heeft wel een stevige fooi verdiend en hij laat duidelijk merken dat hij het extraatje erg op prijs stelt.
Mijn lichaam heeft zich redelijk hersteld wanneer we rond zes uur op pad gaan voor de braderie op “Jonkerwalk”. Mijn ogen doen nog wel wat pijn en het schuimrubber waar ik op wandel is een stuk dunner geworden maar mijn geest wil niet meer toegeven aan deze toestand. We gaan op stap, en we gaan lekker eten. Straks kan ik weer lang, en hopelijk, vast slapen. Nog even het nieuws en onze bankrekening controleren. Helaas is ons geld nog niet gestort!
De braderie op “Jonker Walk” is er een zoals er dertien in een dozijn gaan. Etenswaren die je normaal nooit zou bestellen en onzinnige speeltjes om kinderen te verleiden.
We laten ons met de stroom meevoeren naar het einde van de straat omdat we weten dat we daar hoogstwaarschijnlijk een koud biertje kunnen drinken. Daar heb ik nu wel zin in en dat geeft ook meteen aan dat ik weer redelijk hersteld ben.
En ja hoor! Het ons vertrouwde Chinese restaurant zit nog steeds op dezelfde plaats. Alleen zijn er geen tafels meer vrij aan de straat! Dat heb ik snel opgelost! Ik laat gewoon een extra tafel plaatsen. Enkele minuten later staren tientallen ogen ons aan dat wij zo maar een extra tafel aan straat kunnen krijgen! Zijn wij soms bijzondere en bekende gasten?
Het bier wordt geserveerd en het eten wordt besteld. Het is iets duurder dan gewoonlijk maar de locatie maakt dat meer dan goed.
‘Proost!’, roepen we tegen elkaar in blijdschap omdat ik alweer redelijk hersteld ben.
Spicy Melaka Mee, de zwarte Hokkien Mee en groente met sambal en zoute vis. Het gaat allemaal naar binnen en ik voel mijn lichaam met elke hap aansterken. Gelukkig gaat het allemaal goed komen! We bestellen nog een tweede fles Carlsberg bier en weten ook meteen dat dat de laatste fles is. Je moet op zo’n moment niet meteen gaan overdrijven.
Op weg naar het hotel doen we de toeristen klassiekers op de foto zetten in Malacca. De “Jonker Walk”.
De oude moskee uit 1728, een muurschildering, de verlichte bomen langs de “Melaka River” en natuurlijk het verlichte icoon van elke Maleisische stad: “I Love Melaka!”.
Maar voor ons blijft het meest iconische de Christelijke Kerk van Melaka in gebruik genomen door de Hollanders in 1753. Het is de oudste functionerende protestantse kerk in Maleisië. Een stukje Hollands Glorie waar we met z’n allen heel erg trots op mogen zijn.

Ik kan alleen maar hopen dat een nacht slapen me sterker zal maken en dat de laatste resten van de voedselvergiftiging snel zullen zijn verdwenen.