Johor Bahru (Z Hotel) 1604), dinsdag 28 februari 2023
Ik heb het gevoel dat ik goed heb geslapen maar mijn hele lichaam doet pijn. Spierpijn, ik heb geen pijn in mijn gewrichten meer maar het zijn echt mijn spieren, van mijn kuiten tot en met mijn nek een zeurende pijn in mijn spieren. Ik hoop dat het de laatste restjes zijn van mijn voedselvergiftiging en dat we onze laatste week in Maleisië en Singapore tot een succes kunnen maken. Zoals we gewend zijn is het internet op deze laatste ochtend ook een drama. Uiteindelijk zoek ik mijn plaatsje op de gang maar weer op. We komen in dit hotel, “Bayview Melaka”, nooit meer terug! Honderd procent zeker!
We passeren onze tijdsgrens en moeten ons nu richten op de tweede. Om 09:15 wil ik nu aan de weg zitten om de bus 17 naar het “Melaka Sentral Busterminal” te nemen. We hebben tijd genoeg! Zolang we maar voor het donker in ons nieuwe hotel binnen zijn.
Het inpakken van onze rugzakken gaat steeds sneller en is eenvoudiger dan ik mij had voorgesteld. Toch houdt ik mijn hart vast wanneer we met het Singaporese “Scoot” moeten vliegen naar Clark en onze rugzakken worden gewogen. We zitten beiden ruim boven de toegestane 7 kilo. Ik kan werkelijk van niets afscheid nemen. Nou ja, mijn souvenirs dan. Maar de in de afgelopen zeven weken toegevoegde kleding van Lyka is aanzienlijk.
‘Maak je geen zorgen!’, hou ik mezelf voor en zodra we klaar zijn met het inpakken verlaten we dit onaangename hotel.
Op de rand van een muur zitten we even later op de stadsbus te wachten. Ik verwacht dat die bus rond 09:40 zal verschijnen. En ja hoor, we juichen allebei tegelijk wanneer de bus op tijd om de hoek verschijnt. Voor RM 6,40 (€ 1,35) worden we samen in de koelte van de airconditioning naar het busstation “Meleka Sentral” gereden. De route van de busdienst is grondig aangepast sinds we die voor de laatste keer gebruikten en veertig minuten later stappen we uit voor onze volgende etappe.
Buskaartjes zijn snel en probleemloos gekocht aan de computerterminal en dan begint het wachten. Wij hebben kaartjes van een busmaatschappij die niet op de zijkant van de bus wordt vermeld. We moeten dus extra opletten. Om zeker te zijn vraag ik een medewerker van het busstation om ons te attenderen wanneer onze bus gereed staat. Hij bestudeert onze kaartjes en knikt instemmend ‘Ja’.
Hij zwaait een tiental minuten later en wijst ons naar een bus die gereed staat aan het vertrekplatform. Wij zoeken onze genummerde plaats op en zijn in afwachting van ons vertrek naar Johor Bahru.
Dan ontstaan er problemen. Er zijn meerdere passagiers met dezelfde stoelnummers als wij hebben. Ik ben er nog steeds heilig van overtuigd dat we in de juiste bus zitten. Totdat de chauffeur erbij komt en ons verteld dat we in de verkeerde bus zitten en dat onze bus net is vertrokken. Ik kan mijn oren niet geloven! We verlaten de bus en ik ga op zoek naar de medewerker van het busstation.
Lang hoef ik niet te zoeken. Ik zie hem meteen staan achter de dikke ruiten van de busterminal met een brede gemene grijns op zijn gezicht! Ik stuif recht op hem af en zie enige twijfel in zijn ogen maar hij blijft rustig en onvermoeibaar. Hij schuift alle schuld en blaam van hem af met als gevolg dat we opnieuw buskaartjes moeten kopen. En dat is een bedrag waar we twee keer lekker van hadden kunnen lunchen!
Ik krijg die smerige grijns op zijn fattige dikke gezicht omlijst door dat zwarte hoedje maar niet van mijn netvlies. Mijn boosheid neemt direct af wanneer ik me plotseling realiseer waarom hij zo heeft gehandeld! Wij westerlingen zijn minder en lager dan de ongelovige honden! Wij kafirs mogen en moeten worden gestraft omdat wij de lessen van Mohammed en Allah niet omarmen. Tel daarbij op dat het vanuit de regering wordt opgedrongen om buitenlandse toeristen dubbel te laten betalen ook zijn handelswijze rechtvaardigt.
Ik koop twee nieuwe kaartjes voor een bus van 12:00 en wij zoeken onze plaatsen in de wachtruimte weer op. Ik zin op wraak en heb voor hem de ultieme vernedering in gedachte. Ik weet waar die dikke domme moslims met hun zwarte hoedjes een hekel aan hebben! Ik zie hem met zijn varkensoogjes vanuit zijn ooghoeken steeds naar ons loeren. Zodra er zich een grote groep collega’s om hem heeft verzameld sta ik op en loop heel opvallend naar de verbaasde groep toe.
Ik steek hem met veel flair een blauw plastic bankbiljet van RM 1 toe. Hij probeert het af te wijzen en te weigeren. Ik geef niet op en dus blijft het plastic biljet tussen zijn worstenvingers geklemd. Iedereen staat me met grote ogen aan te kijken! Ik bedank hem uitgebreid, in het Maleis en het Engels, voor zijn uitstekende service en dat moeder Maleisië blij met hem moet zijn dat ze zulke trouwe vrome burgers heeft die haar met veel toewijding dienen!
Tientallen ogen rollen van mij, naar de dikke moslim en dan weer naar het blauwe bankbiljet van RM 1 tussen zijn worstenvingers! Ik sluit af met het “Allah Akbar” en lach hem heel vriendelijk uit! Ik wacht nog even de reactie van de omstanders af en ga dan weer terug naar mijn zitplaats.
Tot aan het moment dat wij de wachtruimte verlaten is de groep in een verhitte discussie verwikkeld! Waarom? De opzichtige fooi van RM 1 (€ 0,22) is natuurlijk een enorme belediging! Die dikke wist zich geen houding te geven en ook wanneer onze bus het vertrekplatform verlaat is de groep nog steeds in een heftige discussie verwikkeld. Maar wij hebben het dubbele bedrag betaald voor een busreis! Twee buskaartjes is een dagsalaris voor die dikke en zijn collega’s! En wij westerlingen kunnen dat met een glimlach accepteren. Ook dat is Maleisië! Armoedezaaiers.
Na een uur eindeloze rijen oliepalmen begint de door de weerman beloofde regen uit de hemel neer te dalen. We hebben deze reis weinig regen gehad maar vanaf vandaag staan de komende zeven dagen op 100 en 90% kans op regen. Het kan dus zo maar een einde in mineur worden. Omdat we er weinig tegen kunnen doen moeten we er maar het beste van hopen en het beste van maken.
De regen geselt de de bus, de snelweg en de bossen onophoudelijk. Het stemt me treurig, ik heb geen zin om te lezen of muziek te luisteren. Ik kijk alleen naar de eindeloze regen die op mijn treurige omgeving neerdaalt.Na een busrit van vier uur arriveren we eindelijk in de “JB Larkin Bustreminal”. Ook deze busterminal is helemaal vernieuwd en nog maar een schaduw van het oude gebouw dat we herinneren. We moeten opnieuw wachten op stadsbus T13 die ons naar het enorme transportcentrum aan het einde van de “Causeway” naar Singapore zal brengen.
Roltrappen op en af, zigzaggend tussen winkelende en schuilende mensen in het “City Square” winkelcentrum door zoeken we een uitgang die op “Jalan Wong Ah Fook” zal brengen. Gelukkig is het niet al te ingewikkeld want de vermoeidheid begint ons op te spelen. In een lichte regen lopen we voorzichtig, om niet uit te glijden op gladde tegels of stenen, richting ons hotel voor de komende drie nachten.
Om kwart voor vijf staan we als verzopen katten in de ijskoude lobby van het “Z Hotel”, missie geslaagd. Kamer 1604 is fantastisch, veel beter als we hadden durven hopen. We voelen ons meteen thuis en hopen dat het vannacht in ieder geval rustig is. De wifi is in orde en de koelkast staat al te brommen om onze biertjes voor vanavond te koelen. Nu even rusten en de zaken van de afgelopen dag, en voor morgen, doornemen.
De regen dendert onverminderd uit de staalgrijze hemel wanneer we op pad gaan om snel, en vooral dichtbij, wat te eten. Het regenwater vormt stromen op de weg en in de goot die tot onze enkels komen. Kunststof sandalen zijn op een avond als deze beter dan schoenen.Naast de KK-minimarkt is een Chinees die ons wel kan bedienen met noedels en varkensvlees. Het smaakt goed en het kan zo maar zijn dat we hier nog vaker gaan eten, afhankelijk van de regen. Wij zitten vol en blikken terug op een goede verplaatsing.
Onze reisdag zit er op en na een blikje bier, en een honderd pagina’s uit James Clavell’s “King Rat”, zoeken we het bed op. Een heerlijk bed in een heerlijk rustig hotel. Welterusten!
