Maleisië: Een teleurstelling

George Town - Penang (Spices Hotel) J), vrijdag 10 februari 2023

Afgelopen nacht was een van de beste nachten die ik me van de afgelopen maanden kan herinneren. Ik heb vast en heel lang geslapen! De eerste oproep van de muezzin kan ik me maar vaag herinneren. De tweede, de heel luide oproep, maakte me wel wakker maar nadat de muezzin was gestopt met het roepen sliep ik weer snel in. De derde oproep van de muezzin, ik heb geen idee of hij heeft geroepen of dat hij na de tweede naar huis is gegaan. Het is vrijdag dus hij zal best wel wat geroepen hebben!
De wekker van zeven uur heb ik uitgedrukt dus het signaal om acht uur om mijn medicijnen in te nemen was het uiteindelijke geluid dat me heeft gewekt op deze ochtend. Natuurlijk eerst koffie maken. Tijdens het koffie maken realiseer ik me dat ik anderhalf uur heb verloren om aan mijn verhaal van gisteren te werken. Ik moet zelf om die gedachte lachen. Het is geen aangenomen werk! Het is geen verplichting! Het is gewoon een uit de hand gelopen hobby!
Ik maak Lyka wakker zodra de koffie iets is afgekoeld en we genieten samen van het overheerlijke bakkie leut! We hebben weinig te bespreken over vandaag want de plannen zijn gisterenavond al gemaakt onder het genot van de biertjes. We moeten wachten tot het tien uur is geweest van voor die tijd is de luxe bakker “Bread History”, onze ontbijt leverancier, nog niet open.
Tien over tien gaan we op stap en we weten precies wat onze doelen voor vandaag zijn. Drie grote schalen vol met gepelde tenen knoflook staan te drogen in de zon op de stoep voor een Chinees restaurant dat we passeren. Zouden ze dat elke dag doen? Vampieren hebben hier in ieder geval geen schijn van kans!
Ieder twee broodjes en samen een flesje 100+. Een ontbijt (€ 2,50) voor kampioenen dat we rustig in het busstation onder de Komtar toren opeten in afwachting van bus 101 die ons naar “Teluk Behang” zal brengen. De poort naar het “Taman Negara Penang”.
Het is een heerlijke busrit van 21 kilometer naar het noordwesten van het eiland. Zodra we George Town hebben verlaten schrik ik toch wel van wat ik te zien krijg. Overal heeft het toerisme flinke klappen gekregen tijdens de Covid-19 pandemie maar ik heb sterk het idee dat het toerisme aan de noordkust, rond “Batu Ferringhi” van Penang totaal is weggevaagd! Enkele van de grote hotels en resorts zijn zo te zien al jaren gesloten.
Eindeloze rijen restaurants, souvenirwinkels en andere bedrijven zijn vervallen en dichtgetimmerd. Alsof er een burgeroorlog heeft gewoed. Het valt me nu pas op dat wij de enige twee toeristen in de stadsbus zijn op weg naar een van de grootste publiekstrekkers op het eiland.
De chauffeur schreeuwt iets onverstaanbaars door de lege bus als teken dat wij de bus hier aan de hoofdweg moeten verlaten. Ik haal mijn schouders op, ik weet niet beter dat de bus een rondje rijd en je vlakbij de ingang van het nationale park af zet. Deze keer moeten de twee toeristen maar de kilometer naar de ingang lopen.
Er is een nederzetting rond de toegang naar het park ontstaan die ik me niet kan herinneren. Ook in het islamitische Maleisië dijt de bevolking met een sneltreinvaart uit, maar niet door islamitische vluchtelingen.
’De islam wordt door sperma verspreid!’, zie een wijze man ooit.
Ook hier heeft het ontbreken van toeristen diepe sporen achtergelaten. Ik realiseer me dat ik tegenwoordig een te romantisch beeld heb van Maleisië. Ik ben natuurlijk wegens diverse redenen al sinds december 2013 niet meer in Maleisië geweest. Negen jaar is een heel lange periode waarin er veel is veranderd. Maar niet de opstelling van de islamitische regering en bevolking tegenover de niet islamieten, de Kaffers! Die is alleen nog maar verhard!
Dit heb ik vanochtend van de officiële website van de “My Hometown Penang Welcomes You” gehaald. Met “You” bedoelen ze de buitenlandse toeristen mag ik aannemen? Of bedoelen ze de lokale toeristen? Wat begrijp ik verkeerd aan de entreeprijs?
Eenmaal aan de poort worden we geconfronteerd met dit.
Of we aan de kassa samen even RM 100 willen aftikken voor een wandeling van een uur of wat in een door de natuur geschapen bos! RM 100 (€ 21,90) lijkt misschien op het eerste oog niet veel voor een Nederlander, of buitenlandse toerist, maar het is hier in Penang, en zeker in Maleisië, bijna een astronomisch bedrag! Dat is meer dan een dagloon voor een arbeider! Daarnaast heb ik van nature een afkeer tegen dubbele prijzen voor de lokale bevolking en voor de gasten/toeristen. De zwarte hoedjes betalen RM 10 per persoon en ik RM 50? Echt niet! Nooit van mijn leven zolang ik bij mijn volle verstand ben.
Ondertussen is er een taxi gearriveerd met twee Duitse meisjes die bijna net zo gechoqueerd zijn als ik. De blonde wereldverbeteraar neemt het woord en probeert aan mij, in het Engels, uit te leggen dat Maleisië een arm land is en wij rijk zijn. Mijn argument dat vijf keer de prijs voor een lokale wel een heel groot verschil is wordt resoluut van de hand gewezen. Zij hebben hun keuze al gemaakt en betalen samen de RM 100.
Ze kijkt me nog voor een laatste keer aan in een poging om me over te halen of me te overtuigen. Tevergeefs!
Ik schud weemoedig met mijn hoofd en vraag haar: “ Hebben jullie thuis een schoteltje op het toilet staan met een bordje erboven “Toilet voor gasten € 2,50”? Gasten verzorg je toch goed, dat heet gastvrijheid.
De wereldverbeteraar twijfelt voor een moment en ik weet uit ervaring dat dit voorval nog lang de gedachten in haar hoofd zal omwoelen. Uiteindelijk zijn wij “Gasten in Maleisië”, en mochten wij niet welkom zijn dan vertrek ik met heel veel plezier om mijn zuurverdiende geld ergens anders uit te geven!
Op de terugweg woelt de gedachte van het dubbele prijzen ook al in mijn hoofd. Maar ik weet na tientallen ervaringen hoe ik ermee moet omgaan. Ik zet het gewoon van mij af. Uiteindelijk hebben zijn RM 100 minder in de kassa en wij RM 100 extra te besteden aan koude biertjes.
Ik ben blij dat ik ben omgedraaid en die zwarte hoedjes in hun eigen sop laat gaarkoken.

Mijn advies: Laat de “Taman Negara Penang” links liggen en gebruik je geld voor veel leukere dingen.

“Avoid the scam called “Taman Negara Penang”!
We hebben gisteren al afgesproken dat we een keer zouden gaan lunchen bij de “Pakistaanse Bananenblad Restaurant” om de hoek van ons hotel. We zitten helemaal vol en er kan nog steeds onbeperkt worden opgeschept. En deze lunch kost RM 22! Het mag dus voor iedereen duidelijk zijn dat ik geen RM 100 uit me laat knijpen voor een uurtje wandelen in een bos.
Na een paar uurtjes rust en muziek luisteren gaan we op stap voor nieuwe foto’s en de volgende culinaire ronde bij “Kapitan Tandoori”.
Lyka heeft weer een hele route uitgestippeld langs de muurschilderingen van George Town. Deze straatkunst blijkt een schot in de roos! Bij elke muurschildering staan toeristen op hun beurt te wachten om met de muurschildering of het smeedwerk op de foto te gaan. Op dat moment besluit ik om later een heel verhaal aan deze “Straatkunst van George Town” te wijden.
Ik geniet met volle teugen van de oude “Straits Architectuur”. De vooral Chinese huizen werden soms rijkelijk versierd. Dat hing natuurlijk af van de rijkdom van de opdrachtgever.
Bij een van de laatste muurschilderingen gaat het bijna mis! Een moment van onachtzaamheid en je ligt ruim een meter lager in het open riool! Daar wil je niet liggen met open wonden en gebroken ledematen. Een lang verblijf in een ziekenhuis met gevaarlijke infecties is een zekerheid! Waarom deze gevaarlijke situatie niet wordt opgelost? Eenvoudig. Moslims drinken in Maleisië geen alcohol! En wanneer ze dat wel doen worden ze flink gestraft met een aantal slagen met het riet.
Ik neem me voor de zoveelste keer voor om geen foto’s meer van oude huizen te maken. Tevergeefs! Dat weet ik nu al. Wat een schitterend voorbeeld van “Straits Architectuur” met lelijke aanpassingen uit een tijd dat men dacht dat die aanpassingen modern waren. Ik kan alleen maar hopen dat de sloophamer hier geen grip op krijgt en dat dit huis in een verre toekomst in haar volle glorie wordt hersteld.
We gaan tijdens ons verblijf op Penang nog twee keer bij “Kapitan Tandoori” eten en de eerste keer is vanavond. Deze keer krijg ik ook een flink stuk kip! Het smaakt als vanouds en de kwaliteit is uitmuntend. Nu woelt die RM 100 ook weer in mijn hoofd! Deze twee “Garlic Naan Tandoori Set” en de “Aloo Ghobi Masala” kosten samen RM 39. Ik neem aan dat jullie begrip kunnen opbrengen voor mijn besluit deze ochtend om geen RM 100 toegang te betalen voor een wandeling in een bos?
Na het eten gaan we nog een ijskoud “Tiger” biertje drinken in de “Jetty Food Court”. Omgeven door Chinezen en varkensvlees ben je in een heel ander land binnen Maleisië. Een land waar de zwarte hoedjes geen grip op kunnen krijgen. Een land gevreesd door de zwarte hoedjes omdat steeds meer islamitische jongeren halal gaan eten in deze “Haram” eetgelegenheden.
Om het drinken van alcohol te ontmoedigen, en de basis voedselvoorziening voor de islamitische bevolking te subsidiëren, heft de overheid achterlijke hoge belastingen op een biertje. Dat er wellicht minder toeristen komen maakt ze weinig uit. Ze hebben nog voldoende gas en olie onder de zee om de subsidies nog een lange tijd uit te keren aan hun geloofsgenoten.
Na het eerste biertje drinken we nog een tweede maar dan zit onze dag er echt op. We lopen weer een andere route en ik kan het niet laten van van deze draak een foto te maken. Ik hou nog steeds van Penang, ondanks dat het zoveel is veranderd.