Maleisië: Penang Hill

George Town - Penang (Spices Hotel) J), maandag 13 februari 2023

We hebben deze wandeling de afgelopen week al een paar keer uitgesteld en nu zijn we in een situatie beland dat we op de laatste dag van ons verblijf op Penang pas laat aan de wandeling kunnen beginnen. We moeten namelijk eerst de was nog doen! De “Kimberley Wasserette" in George Town is een uitkomst, en een zekerheid. We gaan morgen voor een week naar Kuala Lumpur en we zijn het er samen over eens dat we dan in ieder geval alle kleding schoon in de rugzak moeten hebben. Dus we nemen het zekere voor het onzekere!
Al voor negen uur draait de wasmachine en voor RM 12 (€ 2,70) is alles straks weer schoon en droog. Ontbijt hebben we nog niet gehad omdat ik dat pas later kan halen bij de bakker die om tien uur open gaat. Ik lees wat op mijn e-reader tijdens het wachten en Lyka luistert naar muziek. Nog voordat de was naar de droogtrommel verhuist ga ik op pad voor het ontbijt en nog een grote zak koffiezakjes want die bevallen ons beiden toch wel heel goed.
Bij mijn terugkomst heeft de droogtrommel nog maar enkele minuten te gaan dus werken we snel de broodjes naar binnen en gaan we de schone was terug naar het hotel brengen. Dan begint onze laatste dag op Penang pas echt!

Met een sneltreinvaart lopen we naar de busterminal onder de Komtar toren en gaan met bus 201 richting het “Penang Hill Lower Train Station”. Bus 204 zou daar ook naar toe moeten gaan maar bus 201 komt als eerste voorbij dus kiezen we maar voor die bus omdat elke minuut nu telt.
Op deze maandagochtend is de buschauffeur waarschijnlijk met zijn verkeerde been uit bed gestapt. Hij snauwt en bromt tegen de instappende passagiers, inclusief de toeristen. Een slechte reclame voor “Rapid Penang”!
Ook wanneer ik op de knop druk, als teken dat we er uit willen bij de volgende halte, schreeuwt hij een oerkreet door de halfvolle bus. Alle passagiers kijken elkaar verbaasd aan. Wat is er met deze man aan de hand?
Aan het begin van de weg neem ik nog even mijn hoed af, en salueer voor een oorlogsmonument. Er is op Penang in de tweede wereldoorlog zwaar gevochten tussen de Britten en de Japanners. Maar ook hele regimenten uit India waren hier gelegerd en bij de gevechten direct betrokken. Wat er nooit wordt verteld, maar hier een publiek geheim is, is dat de moslims de Japanners verwelkomden en actief naast ze meevochten tegen de Kolonialisten. Verraders van het eerste uur! Ik eer de Britten, Indiërs en Burmezen, niet de verraderlijke zwarte hoedjes.
Terwijl we naar het treinstation lopen rijden de toerbussen af en aan. Er is hoogstwaarschijnlijk weer een cruiseschip aangemeerd en dat zijn honderden, zo niet duizend, toeristen die ook naar de top van Penang Hill moeten worden gebracht.
In de rij bij de kaartverkoop zie ik het probleem al hangen. Al die gidsen en begeleiders van die toerbussen kopen de duurste kaartjes voor de trein naar boven zodat ze voorrang krijgen om in de trein te stappen. Wij moeten twee treinen voor laten gaan voordat we zelf aan de beurt zijn. En deze keer met mondkapjes, want ook die zijn ruim voorradig voor een euro per stuk, in het treinstation!
Gelukkig worden de treinen niet al te vol gepakt en nog redelijk op tijd gaan we eindelijk de 712 meter omhoog. In de trein verdwijnen de mondkapjes alweer maar het geld is al verdiend, dus de regels worden versoepeld en het niet dragen van een mondkapje gedoogd. Voor een moment denk ik aan het veel toegepaste gedoogbeleid in Nederland.
Onderweg naar de top voelen we de klim naar een grotere hoogte in onze oren en we zien de vegetatie veranderen. Eenmaal boven op de top, wanneer ik uit het nagelnieuwe station stap, realiseer ik me dat ik in een heel andere wereld ben beland dan ik me kan herinneren.
Helaas kan ik geen oude foto’s plaatsen om de vergelijking aan jullie te laten zien. Ik moet maar eens met de foto’s op de QNAP aan de gang gaan zodat ik die ook overal ter wereld kan benaderen en importeren. Ik heb vandaag geen zin om in het verleden te blijven hangen en we gaan eerst een korte wandeling op de top maken voordat we aan de afdaling gaan beginnen.
Een van de oudste treinstellen staat op de top en daar kan Lyka mooi poseren. Een verplicht nummer voor veel bezoekers.
De volgende halte is de uitkijkpost. Met een goed uitzicht over George Town en de waterweg tussen het vaste land en het eiland. De eerste brug tussen het eiland en het vaste land dateert uit 1985. Eerst is het uitkijkpunt gebruikt door de Britse kolonialisten en later overgenomen door de Japanse bezetters. Aan de interessante geschiedenis van Penang hebben ze hier op de top van Penang Hill een broertje dood omdat ze niemand willen beledigen. Hier zijn ze al heel lang WOKE wanneer je daarover nadenkt. Want of het geld nu uit Japan, Amerika of Europa komt, het stinkt niet.
Dan beginnen we aan de lange afdaling. Een steile afdaling van vijf kilometer lang en gemiddeld 15%! Maar eerst nog een foto van Lyka met een Hollands landschap op de achtergrond.
Deze afdaling heb ik al twee keer gedaan en al snel merk ik dat ik een veel te romantische herinnering heb aan de weg naar beneden. Of ik heb misschien twee afdalingen uit het verleden in mijn geheugen door elkaar gehaald.
Niets geen bijzondere architectuur! Alleen een slechte asfaltweg die na een kilometer of twee bij elke stap hard in je kuiten bijt. Onderweg is er helemaal niets te zien. Alleen maar jungle. Dezelfde jungle waar we op een andere plaats RM 100 voor hadden moeten betalen zien we nu gratis. Dat is het enige voordeel van deze wandeling!
Bij de tweede rustplaats ziet Lyka een mier, een zwarte mier, niet zomaar een mier maar een mier (Camponotus Gigas) van 15 tot 20 millimeter lang! Gefascineerd kijk ik enkele minuten naar deze reuzen onder de mieren in het dierenrijk.
En we gaan weer verder! Wat is schoonheid? Wat is vermoeidheid? De omgeving ademt rust uit en mijn lichaam begint pijn te doen. Lyka is allang uit het zicht verdwenen en ik daal in mijn eigen tempo af naar de “Taman Botanik Penang”.
De enige afleiding tijdens de eerste drie kilometer zijn de mieren en zijn nu de apen die zich te goed doen aan de wilde vruchten die op de weg zijn gevallen. Ze zijn klein maar toch boezemen ze mij enige angst in. Ze staan bekend om in groepen aan te vallen en grijpen alles dat ook maar uitsteekt uit je silhouet. Er zijn al duizenden zonnebrillen, petten en hoeden door de harige broeders meegenomen.
Ik krijg stap na stap ernstige twijfel aan mijn conditie en ik ben bang dat ik deze wandeling heb onderschat en/of mezelf overschat. Zijn de Covid-19 jaren zo slecht voor mijn lichamelijke gesteldheid geweest? Zou die aftakeling van de algemene conditie van de mensen de oorzaak kunnen zijn voor de oversterfte na de vaccinatie tsunami’s? Of zijn het gewoon de jaren die gaan tellen?
Het gaat steeds langzamer en langzamer. Eerst tel ik honderd stappen tussen de punten van een korte rust en een slokje water. Dan worden het tachtig stappen, dan zestig stappen en nog later vijftig stappen. De afstand die me rest naar het eindpunt op de blauwe afstand markeer bordjes gaan tergend langzaam omlaag. Vanaf de 0,8 Kilometer lijkt het volgende bordje zich te hebben verstopt. Ik neem nog een extra slokje water en tel weer vijftig stappen af. En die vijftig stappen zijn bij lange na geen vijftig meter!
Opgeven is geen optie! Ik ben hier aan begonnen en ik ga dit tot een einde brengen. Ik heb mijn trots en test mijn doorzettingsvermogen. Met elke stap naar beneden worden de remmen in mijn knieën en bovenbenen heter. De pijn komt niet meer in golven maar is nu onafgebroken aanwezig in de gewrichten van mijn benen en beenspieren. De laatste vierhonderd meter zijn een lijdensweg. En dan zie ik eindelijk de slagbomen en het blauwe bordje 0,1 Kilometer. Ik heb het gehaald! Of ik dit ooit nog een keer doe? Ik denk het niet. Er zijn genoeg andere mooie, en vlakke, wandelingen.
Lyka zit al een eind verder in de schaduw van een tropische boom op me te wachten. Ook zij heeft het moeilijk gehad en dat stemt me dan weer vrolijk. Ik ben bijna twee keer haar leeftijd dus ik mag me slecht voelen! Onderweg worden we als toetje nog met een andere hindernis geconfronteerd. De “Botanische Tuinen van Penang” zijn niet zo’n trekpleister geworden als er was gehoopt door de ambtenaren op het stadhuis en daardoor is de buslijn al jaren geleden opgeheven. Een soort van “Floriade Expo 2022” zoals in Almere! Of we nog even een kilometer verder willen lopen naar de dichtstbijzijnde bushalte. Gelukkig kunnen we op de eerste bus stappen want die gaat naar de “Komtar Busterminal”.
Terug in het hotel maak ik de balans op voor vandaag en ondanks de pijnlijke benen ben ik trots op wat we vandaag hebben gedaan. 12,48 moeilijke, en zware, kilometers voor een man van 63? Ga der maar aan staan?
Na de middagrust belonen we onszelf met een maaltijd en een paar koude biertjes in de “Jetty Food Court”. Het is goed te merken dat het weer een doordeweekse dag is. Er is minder dan de helft van de klandizie dan dat er in het weekend loopt. Niet dat dat voor ons wat uit maakt.
We zitten op een andere plaats in de food court dan gewoonlijk dus ook naast een ander restaurant. Lyka kiest de “Bee Hoon” en ik ga voor de “Hokkien Noodles. Beide zijn hemels, en nog een tweede biertje.
Alles gaat naar wens totdat Lyka vraagt: ‘Heb jij nog trek?’
‘Hoezo?’
‘Ik lust nog wel wat, wat dacht je van een “Crispy Fried Noodles”?’
“Crispy Fried Noodles” worden het en het is de eerste keer dat we een derde gerecht bestellen deze reis. Het zal wel aan de enorme inspanning liggen van vandaag!
Bij het derde gerecht hoort ook een derde biertje omdat we vanmiddag ook heel wat vocht hebben verloren. En zo komt er een einde aan ons mooie en interessante verblijf in George Town op Penang. Ik durf geen uitspraak te doen of we ooit nog eens op Penang terug komen maar we hebben een flinke bagage met fijne en leuke herinneringen. Morgen moeten we vroeg op en redelijk vroeg vertrekken richting Kuala Lumpur.