Maleisië: Een binnenlandse vlucht

Kuala Lumpur (M1 City Center Hotel) 1712), dinsdag 14 februari 2023

Vandaag is het een bijzondere dag voor de moslims in de moskee want de muezzin van de verschillende moskeeën om ons heen bleven maar zingen. Het leek wel een songfestival vanaf kwart over zes waarbij elke deelnemer twee keer zijn beste toontje mocht laten horen. De ene keer zongen ze over een gehaktbal en andere keer over de Ak-Bar.
Ik voel me geestelijk en lichamelijk goed na de zware afdaling van gisteren. Ik kan mijn benen wel voelen maar niet dat ik kan zeggen dat ze erg pijnlijk aanvoelen. Ze voelen gewoon stijf aan en ze moeten weer los worden gelopen. Mijn oude lichaam af en toe geselen met een extreme inspanning kan toch niet slecht zijn? Vandaag staat er een bijzondere inspanning op het programma. We gaan een binnenlandse vlucht maken. Normaal maak ik alleen binnenlandse vluchten in de Filipijnen omdat de infrastructuur en het openbaar vervoer er erbarmelijk slecht zijn.
De laatste keer dat ik een binnenlandse vlucht maakte in Zuidoost-Azië, voor zover ik me kan herinneren, was in 2004 in Vietnam. Dus ik mag best wel zeggen dat het een uitzondering is. Waarom deze binnenlandse vlucht dan? Omdat ik er per ongeluk tegenaan liep en een vliegreis van een uur voor € 6,- per persoon zal ik niet snel meer meemaken!
Het is zelfs goedkoper dan met de bus van Penang naar Kuala Lumpur en dan zitten we minstens tien uur in de bus! En onze CO2 voetafdruk? Dat vliegtuig gaat ook wanneer wij met de bus gaan en in Maleisië wordt er geen woord gerept over CO2 en stikstof. Hier hebben ze andere en belangrijkere dingen aan hun hoofd!
Om kwart voor tien neem ik uitgebreid afscheid van de receptie medewerker en de schoonmaker van het “Spices Hotel”. We hebben hier een plezierig goede tijd gehad en mochten we George Town ooit nog een keer bezoeken dan zal ik ongetwijfeld eerst kijken of we kunnen boeken bij het “Spices Hotel”.
Na de eerste stappen met de volle bepakking kan ik de spieren in mijn kuiten en op de voorkant van mijn dijen goed voelen. Achter me hoor ik het ook piepen en kraken. Ook Lyka kan de wandeling van gisterenmiddag nog goed voelen! We lopen als Egyptenaren!
Een versnelling lager als gewoonlijk gaan we eerst richting de bakker. Precies om tien uur stappen we “Bread History” binnen en het personeel is nog druk met het uitpakken en uitstallen van de vers gebakken heerlijkheden. We kiezen beiden voor de gebruikelijke twee broodjes knakworst per persoon en gaan snel verder naar de busterminal onder de Komtar toren.
We hebben geluk, we hoeven niet al te lang te wachten. Binnen tien minuten zitten we in de 401(E) Expres bus op weg naar de luchthaven.
Dat Expres van de bus valt tegen maar we hebben de tijd. Ik heb het al vaker verteld, wij gaan graag vroeg op pad want er is voor ons veel verschil tussen het wachten op de hotelkamer of het wachten op de luchthaven. Op de luchthaven voel ik me veilig en kan er nog maar weinig mis gaan!
Binnen enkele minuten hebben we onze instapkaarten op een terminal van AirAsia afgedrukt en kunnen we eindelijk in de broodjes bijten. Met het laatste restje lauwe koffie spoel ik de broodjes weg en vul ik mijn brandstoftank die al een tijdje leeg is. Diabetes heeft nu eenmaal haar ongemakken.
De volgende hindernis voor deze binnenlandse vlucht is ook snel genomen. Even een controle van de instapkaart en het paspoort, de rugzakken door de scanner en we zijn klaar om naar de gate te gaan. De twee grote flessen shampoo en conditioner van Lyka worden gewoon toegelaten! Ook weer zo’n voorbeeld dat iedereen zijn eigen invulling geeft aan de geldende regels wereldwijd. Wanneer gaan ze stoppen met die kostbare waanzin? We hebben nog anderhalf uur te gaan voordat we aan boord gaan van vlucht AK6125 naar Kuala Lumpur.
Tijdens het wachten tot ons vertrek haal ik natuurlijk mijn MacBook tevoorschijn om mijn inspiratie in enen en nullen om te zetten. Totdat ik vastloop en mijn fantasie blokkeert. Dan komt mijn Kobo e-reader tevoorschijn en ik ga verder met “King Rat” van James Clavell. Het verhaal speelt zich af in het Changi oorlogsgevangenen kamp in Singapore aan het einde van de tweede wereldoorlog. Gelukkig werkt het e-book nu wel. Ik heb het geconverteerd van EPUB naar MOBI met een goed resultaat.
Het aan boord gaan van het vliegtuig loopt opvallend goed en de passagiers zijn meer gedisciplineerd dan ik gewent ben in Azië. Tien minuten later dan gepland taxiet de Airbus A-320 200 naar de startbaan en blijft rijden. Blijft rijden? Er is van geen versnelling sprake en enkele minuten later slaan we weer linksaf richting de taxi-baan. Er is wat fout! Maar wat? Problemen met het vliegtuig? Een noodlanding?
We hoeven niet lang te wachten op de antwoorden op onze vragen. De kapitein neemt het woord over de boordradio en verteld ons dat er een radar storing is op KLIA in Kuala Lumpur en dat er geen vliegtuigen meer mogen opstijgen met als bestemming “Kuala Lumpur International Airport”. We worden opnieuw getankt en de kapitein zal ons op de hoogte houden van de veranderingen op KLIA.
Een uur later dan gepland kiezen we het luchtruim en zijn we eindelijk onderweg naar Kuala Lumpur. Ik heb ons hotel in Kuala Lumpur op de hoogte gebracht van onze vertraging en zij hebben bevestigd dat het absoluut geen probleem. Onze kamer staat vast en is gereed.
En daar is dan eindelijk Kuala Lumpur. Het is alweer ruim tien jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. En tien jaar is een hele lange tijd in een opkomende (olie)economie! De nieuwe terminal van AirAsia, KLIA-2 is ondertussen groter dan die van de officiële nationale luchthaven KLIA. Een schoolvoorbeeld van een falende overheid met een verliesgevende nationale luchtvaartmaatschappij!
Er komt een jonge slimme jongen van de vlakte die buiten de doos van de ambtenaren denkt en start met een zeer bescheiden kapitaal een concurrent van staats luchtvaartmaatschappij “Malaysia Airlines”. In het begin is de regering zelfs blij dat AirAsia veel verliesgevende binnenlandse vluchten van ze overneemt. Totdat AirAsia winst begint te maken! Veel winst!
AirAsia breidt haar vluchten uit naar het buitenland en gaat zelfs de concurrentie aan met Malaysia Airlines met vluchten naar Europa en Australië. Dat vinden de ambtenaren niet grappig, hun incompetentie word breed uitgemeten in de media! De tegenwerking van de staat tegen de vrijbuiter is geheel onterecht! Iedereen omarmd AirAsia maar niet de corrupte ambtenaren en regering. De rest van het AirAsia sprookje is bekend, het is nu een van de grootste, en winstgevende, (budget)luchtvaartmaatschappijen van Zuidoost-Azië met meer dan 100 vliegtuigen in haar vloot.
We kiezen voor de bus naar de stad omdat de “KLIA-Ekspres trein”, ook een initiatief van de overheid, toch wel heel erg kostbaar is geworden. Voor ongeveer de helft van een treinkaartje voor een persoon reizen we samen met de bus in dertig minuten langer naar het KL-Sentral. En het prijsverschil is enkele maaltijden!
Om KL-Sentral is er zoveel bijgebouwd dat ik het niet eens meer herken. Ik zoek naar de avondmarkt maar op die plaats is nu een enorm gebouw verrezen. Dat is omlopen geblazen maar gelukkig is het gestopt met regenen.
De monorail aan de andere kant van de weg is ook weer snel gevonden maar de medewerking van het personeel is erg twijfelachtig. De Engelstalige kaartjes automaat werkt niet naar behoren. Ik voel de ogen van dat baardje achter het glas in mijn rug prikken en zonder een moment te twijfelen stappen we over naar de automaat die alleen maar in "Bahasa Melayu” instructies geeft. Ik had zijn gezicht wel willen zien nu ik zonder een probleem de tokens uit het enorme apparaat tover. In het voorbijgaan bedank ik hem op een vernederde en cynische toon met het Arabische woord voor bedankt, ‘Sjonkran’.
Vanaf het moment dat de monorail in beweging komt zie ik nieuwe wolkenkrabbers links en rechts van ons. Maar het opdoemen uit de wolken en de regen van de nieuwe “Merdaka 118” vult me met een gelukzalig gevoel. Kunnen we de 678 meter hoge toren, het op een na hoogste gebouw ter wereld, al bezoeken? Straks maar eens op het internet kijken!
We stappen uit op het Chow Kit MR-10 station en worden meteen geconfronteerd met de overblijfselen van de gebruikelijke stortvloed van hemelwater aan het einde van de middag in Kuala Lumpur. Op meerdere plaatsen staan plassen regenwater van minstens tien centimeter diep! Ik oriënteer me eens goed en daarna is het “M1 City Center Hotel” snel gevonden. De bekende rituelen aan de receptie worden ook snel en efficiënt afgehandeld. Wij nemen de lift naar de zeventiende verdieping, een kamer op een hoge verdieping met een uitzicht. De kamer is goed genoeg voor deze prijs. En het beloofde uitzicht?
Een kamer voor RM 95 per nacht met een RM 500 uitzicht! Hoe krijg ik het gevonden en georganiseerd? Hoewel we bijna de hele dag zittend hebben doorgebracht zijn we toch vermoeid. We gaan voor het raam zitten en genieten van de koele lucht uit de airconditioning en het uitzicht over Kuala Lumpur en de roestvast stalen torens. Straks gaan de lampjes aan in de “Petronas Twin Towers” die met hun 452 meter nog steeds de hoogste twin towers in de wereld zijn!
Na een bakkie vers gezette koffie gaan we op zoek naar ons eenvoudige avondeten. Lekker en gezond eten is nooit ver weg in Maleisië. Gelijk schuin tegenover de ingang van ons hotel is een groot open lucht restaurant. We gaan voor de “Mee Goreng” met een “Telur Goreng” erboven op. En dan voel je ook meteen weer de vriendelijkheid en gastvrijheid van de lokale bevolking.
Ik krijg na acht dagen Maleisië steeds meer het gevoel dat toeristen hier door de overheid als sinaasappels worden uitgeperst. Wij zijn tenslotte kaffirs en dan is dat natuurlijk toegestaan uit naam van god. Ik krijg ook steeds meer het gevoel dat de islamitische regering helemaal niet blij is met die bandeloze en vrijdenkende westerlingen. Wij zouden die vrome moslims zo maar op andere gedachten kunnen brengen.
Mijn tegenvraag is dan: ‘Zijn die vrome moslimmannen en moslimvrouwen dan wel zo gelukkig onder het juk van de islam?’
De mannen waarschijnlijk wel omdat ze de onderdrukker zijn. De vrouwen? Tja, wat is er op het ogenblik in Iran gaande?
Op de terugweg naar de kamer kopen we een grote fles water, een half-liter blik Guinness voor Lyka en twee half-liter blikken Carlsberg voor de schrijver. Het meisje achter de kassa kan/mag de blikken bier niet van haar geloof aanraken! Die zijn “Haram”! We moeten ze zelf in de tas doen. Ieder zijn manier van leven. Er moeten toch ergens in haar hoofd twijfels zijn aan de wetten en regels van haar geloof en haar onderdrukking?
Ondertussen is de verlichting aangegaan in de “Petronas Twin Towers”. Ook na bijna 25 jaar zijn de torens een van de mooiste architectonische wonderen die ik ooit in het echt heb mogen aanschouwen. In stilte geniet ik van het betoverende uitzicht en mijn ijskoude biertje.
Maar er was vandaag helaas ook treurig nieuws uit Perth, Australië. Gisteren is mijn goede oude vriend Jerry Newton overleden. Rust in vrede vriend. Zoek maar een plaatsje aan die lange tafel in het “Valhalla”.
Ik heb veel warme en leuke herinneringen aan ons samenzijn in Pattaya, Thailand. Sterkte voor zijn vrouw Pen, en ik hoop je in de toekomst weer te ontmoeten.

Ook in Kuala Lumpur is er vanavond een songfestival tussen de muezzin van zeker vier, en zelfs misschien wel vijf, verschillende moskeeën. Alleen zingen ze nu door elkaar a capella en hebben niet eens het fatsoen om naar elkaar te luisteren.
Nog wat lezen over de krijgsgevangen in Changi, misschien gaan we dat nog bezoeken in Singapore, en dan slapen om onze pijnlijke spieren wat rust te geven!