Maleisië: Een tempel en een doolhof van winkelcentra

Kuala Lumpur (M1 City Center Hotel) 1712), donderdag 16 februari 2023

Mensen vragen me vaak wat me bezielt om naar een moslimland als Maleisië te gaan. Laat ik het zo stellen: ’27 dagen in Thailand met een gemiddelde van 23 foto’s per dag, 10 dagen in Maleisië met een gemiddelde van 44 foto’s per dag.’
Er is hier veel te zien en te doen, dat zwarte hoedjes gebeuren kun je ontlopen en is ook niet zo nadrukkelijk aanwezig als in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.

Wanneer ik om tien voor zeven voor het raam van onze hotelkamer sta kan ik alleen maar concluderen dat het vandaag een mooie dag word. Er zijn enkele wolken aan de horizon maar dat is niet voldoende om het vandaag te laten regenen. Vandaag gaan we een klassieker doen! Onze eerste halte is de “Thean Hou Tempel” en daarna wandelen we naar de “Mid Valley Megamall” voor de lunch.
Op deze donderdagochtend zit Lyka op hete kolen, om kwart over negen verlaten we ons hotel om twintig minuten later tot de ontdekking te komen dat ook de “Sunway Putra Mall” ook pas om tien uur haar deuren opent. De lege maag doet haar humeur geen goed! Wat nu?
We staan naast het “PWTC LRT Station” dus het lijkt mij een goed idee om direct van deze locatie met de trein naar “KL Sentral” te gaan en daar een paar broodjes te scoren. Het is in ieder geval een eind in de juiste richting. Lyka stemt er mee in want ik kan de trek in de broodjes in haar ogen zien. Een ècht volle maag komt in Azië niet zo snel voor. Alles is licht verteerbaar en na een nacht slapen schreeuwt je lichaam om voedsel.
Er is onderweg werk aan het spoortraject en we worden tussen twee stations met bussen vervoerd. Vanzelfsprekend zijn alle aanwijzingen in het Maleis en daardoor maken we, mede door de haast en de lege magen, een klassieke fout. We laten onze tokens (reismuntjes) in de poortjes vallen om door te kunnen lopen. Later bemerken dat er een poortje open is gelaten voor de reizigers met een token! Het gevolg: we moeten twee keer betalen voor dezelfde treinreis. Weten jullie nog dat ik vertelde over het uitpersen van toeristen?
In de tweede trein kan ik het niet laten! Ik kijk omhoog naar de lege handgrepen en stop een visitekaartje in een van de handgrepen aan de rails. Ik weet dat er openingen in zitten want in de beginjaren zaten ze allemaal vol met reclame. En zo maak ik reclame voor mijn weblog!
Op weg naar de monorail kopen we broodjes en een flesje water. Geen 100+ want de koelkasten in de “Family Mart” zijn door de dagelijkse forensen die het KL Sentral passeren al helemaal leeg gekocht.
Met volle magen en een voldaan gevoel worden we geconfronteerd met de donkere schaduwzijde van een wereldstad. Zwervers, daklozen en druggebruikers. Dat hebben ze het hier in Kuala Lumpur ook allemaal! Ondanks de zeer zware straffen, inclusief de doodstraf, voor het gebruik en het bezit van drugs. Hier zijn er geen zorg- en hulpinstellingen. Hier wordt iedereen aan zijn lot overgelaten totdat de persoon zich bij hun schepper kan melden. Ik wil hier geen mening over ventileren maar wel een kleine kanttekening.
‘Hebben al die hulpinstanties met duizenden werknemers en dure managers en directeuren in Nederland het probleem ook maar een beetje verkleind?’
Nee! En zal het drugsprobleem in Nederland ooit worden opgelost? Nee! Hoe noem je dat? Je gooit het (belasting)geld in een bodemloze put! Maar er leven tienduizenden ambtenaren en hun gezinnen van dat probleem, dus houden we het probleem gewoon in stand!
Kuala Lumpur veranderd langzaam in een stad waar er ook aan de voetgangers wordt gedacht. Helaas moeten de buitenwijken nog even wachten op de renovatie dus lopen we over gevaarlijke trottoirs en stroken gras naar de “Thean Hou Tempel”.
Na een stevige klim, die we weer in onze kuiten en op onze dijen kunnen voelen staan we voor het indrukwekkende tempelcomplex.
Kleurrijke beelden begroeten ons voordat we aan het hoofdgebouw komen. En hier hoor ik het opnieuw! Ik hoor het al twee dagen overal om me heen Russisch, of in ieder geval een taal die er veel op lijkt, praten. Kuala Lumpur lijkt overspoelt door vakantie makende Russen! En dat zou ook zo maar kunnen. Ook nu Rusland een oorlog is begonnen tegen een vredelievend buurland.
Maleisië is namelijk een bevriende (olie)staat van het Rusland van Putin. Er studeren veel Maleisiërs in Moskou. Wat op zich erg vreemd is want Moskou is in oorlog met de moslims in enkele autochtone deelstaten. Maar geld stinkt niet en liefde kan zich in de meest vreemde vorm uitten. Dat de islamitische regering van Maleisië fout is sinds de onafhankelijkheid is een publiek geheim. De verplichting om te gaan stemmen, met zware straffen wanneer je weigert aan de stemplicht te voldoen, zegt genoeg!
Eenmaal in het hoofdgebouw zien we hoe fotogeniek deze tempel is. Trouwauto’s met vandaag gehuwde echtparen rijden af en aan om hun huwelijk ook in deze belangrijke tempel te laten registreren. Het blijft een heerlijk zoet gezicht om al die blijde mensen voorbij te zien komen.
De hemel van rode lantaarns tegen de staalblauwe hemel blijft een schitterend gezicht. Hoeveel keer ik deze foto al heb genomen durf ik niet te zeggen. Maar heel veel vrienden hebben onder mijn leiding deze tempel bezocht.
De schoenen gaan uit en ik betreed de belangrijkste hal van de tempel. Ik wordt overspoeld met Boeddha’s in heel veel verschillende formaten. Er is ook duidelijk minder goud en veel meer rood in het interieur dan in andere tempels.
Hier zitten drie verschillende Boeddha’s en na al die jaren en meer dan een handvol aan bezoeken heb ik nog geen enkel idee wat het achterliggende verhaal hier is. Normaal is een Boeddhabeeld voldoende.
Het kan zijn dat het met de drie wijze mannen te maken heeft die in de Chinese cultuur belangrijk zijn. De drie belangrijkste filosofen die de Chinese denkwereld beheersen. Lao Zi, Confucius en Boeddha. Dit is het ideale moment om te vertellen dat de Boeddha geen profeet of god is. Het Boeddhisme is dan ook geen geloof maar een levensfilosofie!
Ik kijk nog een keer over mijn schouder en verlaat de grote hal.
Ik trek mijn schoenen weer aan en zie opnieuw een goede foto van de rode hemel van lantaarns, maar deze keer met de enorme bronzen wierookbrander. Op de achtergrond staat een net getrouwd echtpaar te poseren voor de trouwfoto’s.
Ook vanaf dit hoge punt in Kuala Lumpur is de “Merdaka 118” nadrukkelijk aanwezig aan de horizon. Als ik me niet vergis zie ik daar ook de 454 meter hoge “The Exchange 106” aan de rechter kant van de foto.
En dan ben ik Lyka kwijt! Helemaal weg! Onvindbaar! Geen paniek, ze kan nooit ver weg zijn en ze weet wat te doen, als het goed is! Ik ga verder met mijn bezoek aan de tempel want dit zou zo maar de laatste keer zijn dat ik hier kom. Er is nog zoveel te zien in de wereld.
Een niveau lager is een lange galerij met vijf verschillende witte Boeddha’s beschermd door een draak. Hier komen niet veel bezoekers, waarom?
Terug op de tweede verdieping is er nog steeds geen spoor van Lyka te bekennen. Ik begin me nu toch wel een beetje zorgen te maken. Is ze onze afspraak vergeten?
Toch ga ik verder naar de derde verdieping waar de hemel van rode lantaarns is veranderd in een zee van rode lantaarns.
Nog enkele foto’s van het hoogste gedeelte van de tempel en dan daal ik weer af naar de kelder van de “Thean Hou Tempel” waar een vegetarisch restaurant is gevestigd. Daar loeit een airconditioning dus daar zal Lyka waarschijnlijk wel op mij wachten. Helaas! Ik doorzoek de hele tempel twee keer tevergeefs. Het is nu eenmaal zo dat wanneer je allebei beweegt de kans dat je elkaar tegenkomt wel heel klein word.
Daarom hebben we, wanneer we op reis zijn, een duidelijke afspraak: “Wanneer we elkaar kwijt raken ga dan terug naar de plaats waar we elkaar voor het laatst hebben gezien! Ik kom je daar ophalen.”
Ik denk dat ze die afspraak is vergeten. Gelukkig tref ik haar na de derde ronde op het bordes van de eerste verdieping in de schaduw met een gezicht als onweer. Ik ben opgelucht haar weer te zien. Dan beginnen we aan de wandeling naar de “Mid Valley Megamall”
Die wandeling onder de brandende zon en zigzaggend om bouwplaatsen waar enorme woontorens verrijzen is gewoonweg oncomfortabel en oninteressant geworden. Ook dat is veranderd! Kuala Lumpur is een grote bouwplaats. Eenmaal bij de “Mid Valley Megamall” binnen krijg ik de schrik van mijn leven.
Dit voorheen vriendelijke familie winkelcentrum voor de gewone man heeft een metamorfose ondergaan. Dure exclusieve merken over alle verdiepingen zover het oog reikt. Ik schud afkeurend met mijn hoofd terwijl Lyka de laatste mode in een van de (te) dure winkels bekijkt. Heel veel winkels met geen enkele klant binnen!
Ik probeer me te oriënteren in het winkelcentrum en mijn geheugen verteld me dat we naar de vierde verdieping moeten voor het foodcourt. Ook dat is een tegenvaller! Van het eenvoudige, maar overheerlijke, Maleisische en Chinese eten is er helemaal niets over! Alleen nog maar franchise’s van nietszeggende ketens die eenheidsworst serveren tegen een veel te hoge prijs.
We kijken elkaar aan en Lyka’s gezicht staat nog steeds op onweer, haar maag schreeuwt om gevoerd te worden. En dan blijkt er ergens op een verdieping in een dode hoek toch nog een foodcourt te zijn verstopt. Maar helaas, met een oppervlakte van een half voetbalveld en minder dan twee elftallen aan de tafels is dit voor ons ook een “No Go” eetgelegenheid.
We hebben er genoeg van en proberen het openbaar vervoer naar het centrum te vinden, dat is in de afgelopen jaren ook ingrijpend veranderd. De trein, KTM, is een hindernis voor de toerist geworden omdat ze overal om een (Maleisische) identiteitskaart vragen voordat je een pas kan/mag kopen waarop je geld moet storten, een aanzienlijk bedrag, om met de trein te kunnen reizen. Kaarten worden niet terug genomen en het bedrag dat op je kaart staat kun je de volgende keer gebruiken! Welke volgende keer?
Dan maar op zoek naar de LRT of de MRT! En dan komen we terecht in een doolhof van winkelcentra die allemaal goederen aanbieden waar we geen interesse in hebben. We gaan naadloos over van de “Mid Valley Megamall” naar de “The Gardens Mall”, meer van die dure winkels zonder enige klanten. De grote Franse en Italiaanse modehuizen lopen hier niet binnen!
Ik zweer dat de bordjes die ons de weg in dit doolhof moeten wijzen ons een rondje laten lopen om zoveel mogelijk winkels te laten passeren voordat we bij het openbaar vervoer zijn. Een marketing truc waar wij op dit moment weinig trek in hebben!
En dan zijn we eindelijk ontsnapt aan de grip van de winkelcentra en de Franse en Italiaanse modehuizen. Ik ben opgelucht wanneer we in de MRT naar “Pasar Seni” zitten. Op weg naar de lunch!
Het is al na twee uur in de middag wanneer we onze lunch geserveerd krijgen in het “Restoran Yusoof dan Zakhir” tegenover het oude marktgebouw. De naam van het restaurant is veranderd en het management waarschijnlijk ook, maar de kwaliteit is nog net zo hoog als twintig jaar geleden! Lyka een rijst met “Honey Chicken” en “Ikan Bakar” en voor mij een “Garlic Naan” met een “Chicken Masala”. En dat is lekker!
Met een volle maag gaan we terug naar het hotel want we hebben het voor vandaag wel gehad. Lekker rusten en ontspannen in de koelte van de airconditioning met een uitzicht op de “Petronas Twin Towers”.
Na de uitbundige avondmaaltijd van Mee Goreng met twintig stokjes kipsaté is het einde oefening voor ons. We gaan vanavond niet meer op pad. We gaan eens op het internet onderzoeken wat we de komende dagen willen en kunnen gaan doen in Kuala Lumpur. Bij voorkeur gratis! We zijn hier niet voor de eerste keer dus we hebben al heel veel gezien. Met een koud biertje binnen handbereik, jaren zeventig rockmuziek op de achtergrond blader ik door onze mogelijkheden. Proost en tot morgen.