Kuala Lumpur (M1 City Center Hotel) 1712), zaterdag 18 februari 2023
Na het debacle van gisterenavond is de moraal op deze zaterdagochtend niet erg hoog. Er wordt uitgeslapen en de teleurstelling van gisteren word weggewerkt met wel vier bekers sterke zwarte koffie. Er worden in stilte nieuwe plannen gesmeed in de twee hoofden in onze hotelkamer. We zijn beiden teruggetrokken in onze eigen gedachten. Dan komt de vonk die het het brandbare mengsel van hoop en wensen ontsteekt. We gaan in gesprek met elkaar om een oplossing te zoeken voor de gewenste foto’s met de lichtjes. Al snel komen we tot een compromis en kunnen we op pad voor ons zeer verlate ontbijt.
Op loopafstand is de “Sunway Putra Mall”, een gezellig winkelcentrum voor het gewone volk met een goede mix van winkels en eetgelegenheden. In dit winkelcentrum is ook een broodjeswinkel van de keten “Bread History” waar we in Penang ’s morgens ook altijd broodjes kochten. Per persoon twee broodjes met de bekende knakworsten van kippenvlees en een grote beker “Coffee Americano” van een klein koffiewinkeltje. Daar zitten we dan met onze monden en hoofden vol in stilte te eten en te genieten van ons ontbijt.
Ik geef mijn ogen goed de kost en probeer te analyseren welke groep van de Maleisische bevolking het dragen van een mondkapje, ik vind de rechte vertaling van het Engelse woord facemask, “gezichtsmasker” een veel mooier woord, heeft afgezworen. Het is voor mij al snel duidelijk! Van de drie bevolkingsgroepen die Maleisië telt zijn de moslims van de regeringspartij veruit de grootste groep die nog een gezichtsmasker dragen. Daar zijn ze “Putrajaya” hoogstwaarschijnlijk heel erg blij mee. Heel af en toe komt de discussie weer op gang om volledige gezichtsbedekking voor moslimvrouwen in te voeren en te verplichten. De islamitische jeugd heeft daar weinig trek in en neigt steeds meer richting de Chinese oppositie om meer vrijheden te verwerven. De meerderheid van de islamieten in het parlement is geen zekere zaak meer! Ze staan klaar om de onderdrukking en de onzinnige regels van het het islamitische juk af te werpen.
Naast de “Sunway Putra Mall” is het “PWCT-station” van de “LRT Sri Petaling Line” die ons naar het centrum, China Town, van Kuala Lumpur brengt. We gaan wandelen, en plaatsen opzoeken die in mijn herinneringen nog leven.
Na een stukje met een shuttle-bus wegens werkzaamheden aan het spoor komen we terecht op het LRT-station van “Masjid Jamek”. Om de hoek ligt het iconische grasveld genaamd “Dataran Merdeka”. Overal in Maleisië dwepen ze nog met dat “Merdaka”, de onafhankelijkheid van de Maleisische Sultanaten het Verenigd Koninkrijk.Maar aan die onafhankelijkheid uit 1957 zit ook een zure kant voor de Maleisiërs. In 1963 sluit Singapore zich samen met Sabah en Sarawak aan bij de Maleisische Federatie. Op 9 augustus 1965 wordt het overwegend Chinese Singapore echter weer uit de federatie verbannen en word het een onafhankelijke republiek. Het wordt tevens lid van het Britse Gemenebest. Iedereen weet dat dat Singapore geen windeieren heeft gelegd. Monetair zijn ze gesplitst een op een, nu staat de score 1 Singapore Dollar is 3,3 Ringgit Malaysia!
Ik heb het al vaker gevraagd: ‘Noem een islamitisch land zonder olierijkdom met een bloeiende economie?’ Die is er niet!
Aan dat grasveld ligt het oude parlementsgebouw. nog steeds een magneet voor de toeristen omdat de meeste oude gebouwen al slachtoffer zijn geworden van de sloopkogel.
Op de hoge vlaggenmast en het altijd populaire “I love KL” na is er weinig meer te zien. Dus we sjokken verder langs de voor mij o zo bekende plaatsen.
De magie van de iconische moskee “Masjid Jamek” is verloren gegaan door de hoogbouw op de achtergrond. De moskee had zo maar een attractie kunnen zijn in “de Efteling”, voordat politieke correctheid en WOKE-ism het Nederlandse denken vertroebelde.
Muurschilderingen zijn nu populair door het heel Maleisië, tenminste, zo lijkt het. Ze kleden de vele, in slechte staat verkerende, oude gebouwen nog een beetje aan en geven extra kleur aan de omgeving. Ik zie het graag zolang ze maar niet worden misbruikt voor de Maleisische politieke agenda!
Ondanks dat het nog niet zo heel lang geleden is dat we hebben ontbeten stappen we toch binnen bij “Restoran Yusoof dan Zakhir”, een fossiel dat alle slechte economische tijden en zelfs een pandemie heeft overleefd. Alleen maar omdat het eten er bijzonder goed is en ook nog eens eerlijk geprijsd. Prijzen voor de lokale bevolking en niet de gebruikelijke toeristenprijzen op een locatie als deze!
Een eenvoudige lunch voor twee personen bestaand uit twee keer een Garlic Naan en voor ons samen een Chicken Masala. Inclusief een blikje frisdrank, 100+, voor RM 17 (€ 3,65). Dan kookt er toch niemand meer thuis? Of neemt een broodtrommeltje mee in zijn tas naar zijn werk?We sjokken langs Jalan Pudu waar lang geleden de “Puduraya Bus Terminal” was gevestigd. Het gebouw is de sloophamer bespaard gebleven maar de infrastructuur er omheen is nu helemaal dood en begraven. De guesthouses, goedkope hotels en eetgelegenheden waar de vermoeide (bus)reizigers, en Kris en ik, zo graag kwamen zijn allemaal verdwenen. Alles uit naam van de vooruitgang.
We gaan verder richting het stervende “Bukit Bintang”. Ik herken weinig meer van de omgeving en dat is ook niet zo verwonderlijk. We passeren een enorme open vlakte die tijdelijk dienst doet als publieke betaalde parkeerplaats. Hoe lang zal het nog duren voordat hier de bouwmachines verschijnen en er een nieuwe wolkenkrabber zal verrijzen? Dat zal wel niet zo lang meer duren want de oliedollars van de Nationale Bank klotsen tegen de plinten aan en er worden leningen verstrekt tegen zeer lage rentes. De islamitische olielanden willen elkaar naar de kroon steken. Een kostbare race naar de ondergang?Op Jalan Imbi stappen we op de monorail die ons naar Chow Kit brengt waar een rustige middag is gepland. We verlaten het hotel alleen nog maar om te gaan eten bij de het restaurant tegenover ons hotel.
Twee bordjes met rijst, een met kip kerrie en een met kip rendang. Het is weer fantastisch zoals we gewend zijn. We genieten van elke hap en dromen dat dit ons leven voor de toekomst zal zijn. Zorgeloos in een ver warm land en elke dag lekker eten. Zal onze AOW voldoende zijn om hier een fatsoenlijk leven te hebben?Maar hebben we nog wel een toekomst? Onze politieke leiders hebben het grote pokerspel genaamd “Economie” sinds de jaren zestig meegespeeld uit onze naam. Maar nu de hoogste stapels betaalpenningen met de hoogste bedragen voor de medespelers, en volgens het westen de verkeerde medespelers, op tafel staan blijkt het westen een slechte verliezer. Is de hele energie transitie een verzinsel om de rijke olielanden buitenspel te zetten? Zouden jullie terugvechten wanneer je bestaansrecht in gevaar komt?
Met geld is alles te koop! En olielanden hebben veel geld dus het kopen van (kern)wapens is slechts een kwestie van tijd. Die olielanden staan veelal ook samen in de islamistische hoek, dus die worden het al snel eens met elkaar. Samen met Rusland en China zou dat zo maar een heel erg sterk blok kunnen zijn. Zijn zij in staat om ons economisch dood te knijpen?
Of staan we aan de vooravond van een derde wereldoorlog? Er zijn voldoende landen met foute leiders in de wereld die bereid zijn om hun volk te laten sterven voor hun twijfelachtige idealen. Het wordt nog erger, het volk is ook bereid om te sterven voor de twijfelachtige idealen van hun foute leiders!
Een totale oorlog die de wereld in puin achterlaat is de juiste voedingsbodem voor een wederopbouw-economie waar de puissant rijken alleen maar rijker van zullen worden, en het gehele spectrum aan politieke idealen weer tot leven worden gewekt. Gaat Nederland een gender neutrale LGBTQIA+ bataljon in roze pakjes en regenboog tankjes naar het front sturen? We hebben ons in slaap laten sussen en kunnen niet eens meer de Bijenkorf in Amsterdam beschermen! We hebben de poort wagenwijd open gezet en er is een hele kudde paarden van Troje binnengelaten. Tot aan de hoogste posten van ons binnenlandse bestuur! De politiek in Nederland is het zicht op de harde realiteit helemaal kwijt. Dit kan gewoon niet eindigen in een gelukkig einde!
