Maleisië: Op weg naar Malacca

Malacca (Bayview Hotel Melaka) 1123), dinsdag 21 februari 2023

Om iets voor zes ratelt Lyka’s telefoon door een oproep voor een gesprek van haar zusters onder elkaar. Lyka slaapt er gewoon doorheen maar ik ben en blijf klaarwakker. Een half uurtje later zijn de zangers van de moskee weer druk en zo zit ik al voor kwart over zeven aan mijn tweede beker koffie. Het is tijd om Lyka wakker te maken. Vandaag hebben we een verplaatsing en dan moet je nu eenmaal vroeg opstaan.
We kunnen in ieder geval terugkijken op een geslaagd bezoek aan Kuala Lumpur. Ondanks dat het er erg veranderd is in de afgelopen tien jaar is het er nog steeds heel aangenaam verblijven. Zolang de prijzen voor een hotelkamer niet door het dak gaan komen we hier voor honderd procent weer terug. En de volgende keer misschien zelfs voor twee weken. Het dagelijkse leven is hier nog redelijk goedkoop en een paar halve liters ijskoud bier in de supermarkt zijn ook nog redelijk betaalbaar.
Bij het inpakken is het snel duidelijk dat de recente aankopen van Lyka moeite hebben om binnen haar rugzak te blijven. De juiste oplossing: Ik neem de vuile was voor ons beiden mee onder in mijn rugzak. Ik moet er om lachen maar het is nu eenmaal niet anders. Vrouwen blijven kleding kopen ook al hebben ze voldoende in hun rugzak. Mannen zijn nu eenmaal veel praktischer. We moeten het samen doen en we moeten alles samen delen.
Rond half tien verlaten we het hotel en moeten we het nog even zonder ontbijt stellen want ik heb geen rust voordat ik de buskaartjes naar Malacca in mijn borstzak heb. We stappen op de “LRT Sri Petaling Line” op het “PWTC-station”. Ik heb het allemaal al uitgezocht en weet uit mijn hoofd hoe we op de enorme busterminal “Terminal Bersepadu Selatan” moeten komen. De busterminal maakt een onderdeel uit van verschillende trein lijnen die samen komen op het “Bandar Tasik Selatan” treinstation.
We weten dat we na twee stations moeten overstappen op een shuttlebus die ons verder gaat brengen naar “Masjid Jamek”. Er wordt naast ons door een groepje lokalen gesproken over een station genaamd “Hang Tuah” maar ik kan het Maleis niet helemaal volgen. Ik ken dat station en dat ligt verderop aan dezelfde lijn die wij moeten hebben naar ons eindstation. Dus spreek ik een van de gele hesjes bij de shuttlebus aan en dan blijkt dat mijn voorgevoel klopt.
We kunnen blijven zitten in de shuttle bus en op het station “Hang Tuah” onze reis op de “LRT Sri Petaling Line” naar “Bandar Tasik Selatan” vervolgen. Het loopt goed zo vroeg op de morgen! Lyka vraagt om eten en dat kopen we wanneer we de buskaartjes op zak hebben. Het overstappen op “Hang Tuah” gaat probleemloos en we lopen tot nu toe helemaal geen vertraging op.
Ik kijk mijn ogen uit op het “Terminal Bersepadu Selatan” busstation. Er is hier flink gemoderniseerd en geautomatiseerd sinds ik hier de laatste keer ben geweest. De afzonderlijke verkooppunten voor de verschillende buslijnen en bestemmingen zijn allemaal op een hoop geveegd en geautomatiseerd. Wij gaan in de rij staan om onze kaartjes aan een computerterminal te kopen en daarmee ook de enorme rijen aan de kassa’s te ontlopen. Het boeken en betalen loopt volgens een heel natuurlijk proces en het is kinderlijk eenvoudig. Daar kunnen ze in het uiterst slimme Nederland nog wat van leren!
Nu is het tijd om bij een kleine supermarkt in de aankomsthal wat te eten te kopen. Dat wordt natuurlijk snackfood. Bamboe stokjes met verschillende soorten vlees- en visballetjes er aan. Twee bapao met een kerrieachtige kip vulling en een flesje Coke Zero. Tijd om naar platform 14 te gaan voor ons vertrek.
Tijdens het wachten ontmoeten we een Engels stel dat ook al aardig wat gereisd heeft en we zijn al snel in een interessant gesprek verwikkeld. Misschien drinken we samen wel een biertje in Malacca vanavond?
De bussen zijn enorm goed en comfortabel. Ook dat is een hele verbetering. In minder dan twee uur zoeven over de goed Maleisische tolwegen naar Malacca. De “Melaka Sentral Bus Terminal” is haar verkoopdatum al lang gepasseerd. En ik weet nog dat ze met veel fanfare werd geopend. Zo oud kan dat busstation dus nog niet zijn! Verschillende deuren zijn dichtgetimmerd en de altijd lastige taxichauffeurs staan nog steeds op de gebruikelijke plaats te wachten op gewillige slachtoffers. Dat is ook typisch Maleisië! Men bouwt, opent met veel fanfare en daarna wordt er nooit onderhoud gepleegd.
De taxi’s zijn niet voor ons! Wij gaan met de lokale bus nummer 8 die ook nog eens op het punt staat om te vertrekken. Voor slechts RM 1 per persoon worden we bijna voor de deur van het hotel af gezet. Tijdens de korte rit heb ik in de bus al snel de boel op stelten gezet met twee oude dames en de buschauffeur. Ze gieren van het lachen en wanneer ik me dan ook nog meng in het gesprek over “Otak Otak”, een delicatessen van gemalen vis dat op de BBQ gaat in een pandan blad, kunnen ze hun oren helemaal niet geloven. Ik neem uitgebreid afscheid wanneer we de bus moeten verlaten en de passagiers die achterblijven laten duidelijk merken dat ze het leuk vonden en op prijs stelden. Iedereen zwaait naar ons wanneer de bus langzaam uit het zicht verdwijnt.
We zitten nu bijna in onze laatste maand van deze reis en het was moeilijk om hotels voor een redelijk prijs te boeken. Ik kwam uit op het vier sterren “Bayview Hotel Melaka”. Je betaald meer maar je hebt dan ook een meer luxueuze kamer. Je hoort me niet klagen maar de prijs per nacht is bijna het dubbele van gisteren nacht.
Laten we deze middag meteen maar verder gaan met de belangrijke zaken! Het is tijd om de was te doen. Ik heb op het internet een zelf service wasserette gevonden. Het is een stevige wandeling maar dat kunnen we wel hebben na de lange zit van vandaag. De beloofde gratis wasmiddel en wasverzachter wordt niet geleverd dus moet ik op zoek naar een kleine verpakking wasmiddel in een buurtsuper. Ik maak van de gelegenheid meteen gebruik om ook nog vier blikken Royal Stout te kopen. Die blijken hier in Malacca moeilijk verkrijgbaar.
We draaien de was voor een tweede keer en daarna gaat het in de droger. Ruim een uur later staan we de was op te vouwen en voor RM 18 (€ 4,25) is alles weer schoon. We nemen ons meteen voor om volgende week maandag nog een keer hier te gaan wassen. We hebben nog wasmiddel over en wanneer we volledig schoon naar Johor Bahru vertrekken redden we het wel tot in de Filipijnen.
Voordat we op pad gaan voor het avondeten wil Lyka eerst nog even naar het zwembad van het hotel kijken. Een leuk pierenbadje van 120 centimeter diep want 90% van de Maleisiërs, lees moslims, kan niet zwemmen. Zwemmen met kleding aan is namelijk verplicht en erg gevaarlijk! De kleding wordt erg zwaar van het water en dan ga je zo maar kopje onder.
Een paar deuren verder op worden we geconfronteerd met een volgend slachtoffer van de Covid-19 pandemie. Het vroeger zo geliefde en zeer drukke “Orkid Hotel” heeft nog steeds haar deuren gesloten. En het is niet het enige hotel! Schuin tegenover staat een enorm hotel met meer dan 200 kamers die leeg staan en dan zal het (lokale) toerisme stevig moeten aantrekken om deze kamers weer te vullen. Internationaal toerisme zie ik in de nabije toekomst geen grote stappen maken.
De extremistische moslim gedachte wordt steeds meer gekoppeld aan het moderne Maleisië en dat schrikt internationale toeristen af, net als voor Indonesië. Hoewel ik gematigd denk weet ik voor negen en negentig procent zeker dat ik de zwarte hoedjes in Indonesië niet meer zal bezoeken. Ze stralen mij teveel haat uit! Daar ontbreekt het hier in Maleisië gelukkig wel aan. De lokale islamitische bevolking is heel vriendelijk. Het zijn de ambtenaren en bureaucraten die van ons niet-islamieten walgen en op ons spugen.
Ook in Malacca zijn er de nu bekende muurschilderingen die de zijgevels van oude gebouwen opfleuren. Maar er kan ook sprake zijn van teveel kleuren en onzinnige reclame uitingen! Jammer, maar helaas. De commercie misbruikt de kunst.
In de oude stad is er maar een ding dat ons meteen opvalt. Zo rustig heb ik het hier nog nooit gezien. Heel veel tentjes waar je vroeger gezellig een koud biertje kon drinken zijn nu waarschijnlijk alleen nog in het weekend geopend. En dat is natuurlijk heel jammer. Meer dan 80% van de stalen rolluiken is gesloten en dat maakt het niet gezelliger.
Het eten in het oude vertrouwde Chinese foodcourt is als vanouds. Maar ze verkopen er geen bier meer! Geen bier meer? De moslims zullen wel jaloers zijn geweest en, zonder een gegronde reden, de vergunning hebben ingetrokken. Ik loop even naar de 7-11 voor twee blikken Carlsberg die ik zonder problemen van de lachende Chinees mag opdrinken. De noedels zijn al goddelijk maar het koude bier dat de vlammen blust mag ook worden geroemd!
Het was en het blijft rustig in het oude gedeelte van Malacca. Ik voel mee met de mensen die hun hele hebben en houden en hun inkomsten hebben verloren over wat later zo maar een samenzwering zou kunnen blijken te zijn geweest. Mensen wordt in deze tijd geleerd om te gehoorzamen en vooral niet meer zelf te denken, dat doen de, al dan niet democratisch gekozen, leiders voor ze!

De dikke witte etalage pop!

Tja, het is hier echt nodig, in Maleisië zijn heel veel mensen verslaafd aan suiker en het wordt rijkelijk in alle gerechten toegevoegd. Het resultaat kennen we ook in Nederland. Heel veel zware mensen in Maleisië, vooral wezens met een penis. Eten is de hoofdoorzaak, samen met het idee dat dikke mensen er rijk uitzien omdat ze overvloedig eten kunnen kopen. Toch vindt ik het een beetje lachwekkend. Er zijn namelijk geen witte mensen in Maleisië, alleen gekleurden en zwarte, het is dus niet representatief voor de samenstelling van de bevolking. Er zijn hier zelfs heel veel zwarte mensen die volgens de geldende WOKE-sekte niet onder “Black Lives Matter” vallen! Is dat discriminatie of selectieve kleurenblindheid?
Aan de ene kant wordt in Nederland fat-shaming afgewezen en de grond in geboord, en aan de andere kant moeten we volgens de overheid gezonder gaan leven, gezonder gaan eten zodat we niet meer te dik worden en de zorg met onnodig hoge kosten opzadelen. Welke is het nu? Zeg u het maar? Zo is het altijd met die overheid, ze eten van twee walletjes, denk maar aan de sigaretten? Belasting inkomen is ook inkomen!
Het koloniale “Majestic Hotel” blijft een mooi plaatje met de verlichting aan. Hoe vaak heb ik deze foto al wel niet genomen? Tien keer, twintig keer, het blijft nu eenmaal een betoverend plaatje. Welterusten.