Georgetown - Penang (Spices Hotel) K), dinsdag 7 februari 2023
Het is moeizaam opstaan deze ochtend. Ik moet mezelf uit bed slepen en dwingen om koffie te gaan halen. Om kwart over zes neem ik de eerste sip! De cafeïne doet haar werk en voel met de minuut sterker en wakkerder worden. Even het een en ander op mijn MacBook controleren en dan langzaam inpakken. Er is niet veel in te pakken maar het moet secuur gebeuren. Alles moet naar de plaats waar ik het weer kan vinden.
Tien over zeven bel ik beneden aan de receptie, zoals afgesproken, nummer 103 op de huistelefoon en enkele minuten later komt de vrouw van de receptie naar beneden en overhandigt me onze 1.000 baht borg. Niet dat ik anders had verwacht maar het voelt toch beter nu het geld weer in mijn portemonnee zit.
Op weg naar de bushalte gooi ik mijn dubbelwandige koffiebeker nog een keer bij de 7-11 vol en laat tegelijkertijd twee tosti’s roosteren. Op de stoep naast de bushalte genieten we van ons ontbijt en de koffie. Ik heb op dit moment geen idee wanneer we de volgende maaltijd/snack zullen nuttigen! We vliegen met de budget luchtvaartmaatschappij AirAsia en dan is het betalen geblazen voor alles aan boord.
Bus A4 laat nog 25 minuten op zich wachten volgens Google. Dit is toch wel heel mooi dat dat tegenwoordig allemaal mogelijk is met de mobiele telefoon! En dan ontstaat er paniek. We laten onverwacht een bus passeren waar met grote letters op de zijkant staat: AIRPORT. We kijken elkaar verbaasd aan, dan moeten we helaas nog maar een half uur langer wachten. We hebben gelukkig nog voldoende tijd.
Het raadsel van die laatste bus is met behulp van mijn mobiele telefoon snel opgelost! De bus die zojuist passeerde is de bus met het nummer S1. En die bus rijdt naar de andere luchthaven van Bangkok. Ik denk nog eens diep na over het hotel waar we de afgelopen zeven dagen hebben verbleven. Het ligt op een fantastische locatie! De loopafstand naar alle voor ons belangrijke plaatsen is goed en alle belangrijke buslijnen komen heel dicht bij. Ik denk dat we de volgende keer weer hier slapen.
Daar is dan na enkele minuten wachten de bus A4 die ons in iets meer dan een half uur naar het “Don Mueang International Airport” brengt. Ik ben opgelucht, heel opgelucht omdat er nu weinig meer kan misgaan. Het in-checken gaat snel en efficiënt net als de paspoort- en veiligheidscontrole. Eerst naar het toilet en dan naar de vertrekruimte.
Aan gate 5 is het redelijk rustig. Mijn MacBook komt tevoorschijn en ik leg de laatste hand aan het verhaal over ons bezoek aan de grote Boeddha. Daarna ga ik nog een stapje verder en publiceer het verhaal op mijn weblog. Zo, weer een verhaal klaar en ook nog gepubliceerd!Dan heb ik genoeg van het schrijven en haal mijn Kobo e-reader tevoorschijn om verder te gaan met het spannende verhaal over “Echo Canyon” van Michael Connelly.
Het boek is zo spannend dat ik alle tijd vergeet en Lyka mij erop wijst dat we aan boord moeten van de Airbus A320-200. Het werkpaard in de Aziatische luchtvaart industrie! Na een kleine twee uur landen we op het “Penang International Airport” en zijn we weer in een ander land. Het eerste dat ons opvalt dat er in Penang meer mondkapjes worden gedragen dan in de Filipijnen en Thailand bij elkaar. Een vreemde gedachte schiet er door mijn hoofd. Al deze mensen zijn zo gelovig en devoot. Waarom vertrouwen ze dan niet in hun god om ze te vrijwaren van Covid-19? Dat is toch tegenstrijdig?
Nadat ik mijn Thaise baht heb omgewisseld en broodjes hamburger bij de gouden bogen heb gekocht, om de ergste trek te stillen, gaan we op zoek naar de stadsbus 401 die ons naar Georgetown moet brengen. En ook hier hebben we geluk! Precies op het moment dat we de weg oversteken naar de bushalte komt de bus 401 aangereden. Er staat een flinke groep passagiers te wachten maar gelukkig zijn er nog zitplaatsen voor ons!De busreis naar de stad duurt ongeveer een uur en dat geeft meteen aan dat Penang geen klein eiland is. Onderweg stappen er nog meer mensen in en de bus wordt steeds voller en voller. Plotseling hoor ik Nederlands praten. Ik ben benieuwd hoe Georgetown tegenwoordig is dus ga ik het gesprek aan. Een leuk en informerend gesprek.
Ik overhandig haar een kaartje van “TravelsandTroubles” en nadat ze het kaartje heeft bestudeert zegt ze: ‘Volgens mij heb ik uw weblog al een keer bezocht, Het komt me in ieder geval bekend voor!’
Ik voel me vereerd. Ik weet ook weer dat ik het niet allemaal voor niets doe. Ik wordt er warm van binnen en tegelijkertijd bescheiden van.
‘Dan heb je nu ook de man achter de verhalen en foto’s ontmoet’, lach ik haar toe.
Onze reis gaat nog wat verder en we hebben elkaar verder niets meer te melden of te vragen.
Daar is eindelijk “Komtar”, het, sinds mensenheugenis, oriëntatiepunt van Georgetown. Ik ben blind met het navigeren dus besluiten we al snel dat we als eerste een Maleisische SIM-kaart moeten kopen. En dat gaat snel en efficiënt. Voor RM 45 (€ ) koop in een SIM-kaart van Celcom die ons 30 dagen onbeperkt en snel (6 Mb/s) internet geeft.
Met de navigatie hersteld is het niet zo moeilijk om naar het “Spices Hotel” te lopen. Aan de buitenkant ziet het oude Chinese shophuis er misschien een beetje vreemd en klein uit voor een westerling maar eenmaal binnen is het geen lelijk eendje maar een verscholen pareltje.
We zijn heel erg blij met onze kamer K. Deze keer hebben de kamers geen nummers maar letters. Dat kom je niet zo vaak tegen. De kamer heeft geen uitzicht maar wel voldoende daglicht! Alles zit er op en aan. Ik weet zeker dat we het hier de komende week prima naar ons zin zullen hebben.Nadat we onze spullen in de kamer achter hebben gelaten gaan we meteen op zoek naar dagelijkse maar onmisbare boodschappen. Al meer dan twintig jaar moeten alle luchtreizigers hun halfvolle flessen shampoo en conditioner weggooien. Over verspilling gesproken, hoeveel honderden tonnen shampoo en conditioner zouden dat per jaar niet zijn?
In de “Prangin Mall” onder de Komtar toren is alles te vinden, behalve kleine verpakkingen shampoo en conditioner! We kunnen het in een enkele drogist, de 7-11 of de supermarkt vinden! We zoeken niet langer en laten de halfvolle flessen volgende week gewoon achter in het hotel. Een geldwisselkantoor met een goede wisselkoers is ook meteen gevonden, dus dat is voor morgen! In de supermarkt loop ik voor de zekerheid toch even langs de koffie. In onze kamer staat een elektrische waterketel. Ik wil absoluut geen oploskoffie dus speur ik langs de schappen of ik wat kan herkennen uit lang vervlogen tijden.
Mijn oog valt op een doosje met koffiezakjes. Zeg maar theezakjes gevuld met gemalen koffie in plaats van thee en dan groter. Het doosje staat op ooghoogte en dat is nu juist de plaats waar de duurdere producten in de schappen staan, net als in elke andere supermarkt op de wereld! Mijn ogen gaan langzaam omlaag en speuren de planken af. En daar zie ik de koffie die we vroeger altijd dronken, alleen heet water was nog benodigd.
De koffiezakjes “Kopi O” van “Aik Cheong” zijn mijn persoonlijke klassieker uit vervlogen tijden! Blij als een kind koop ik de voordeelverpakking met 50 zakjes in de wetenschap dat we hier ’s morgens in Maleisië heel veel van zullen genieten.Helaas is er ook nog een klein, maar niet onoverkoombaar probleem. In het hotel moest ik de op 1 januari ingevoerde “kamer belasting” van RM 10 (€ 2,15) per nacht apart afrekenen. De rest zou na aankomst van mijn VISA kaart worden geïnd. Na controle blijkt dat er iets meer dan RM 60 teveel van mijn VISA kaart is afgeschreven! In de lobby vraag ik om opheldering en na een verkeerd smoesje komen we bij de VAT die niet wordt vermeld als extra kosten op de website van Booking.com. Ik heb geen trek om er stennis over te maken maar laat ze wel weten om dat op de boeking websites te gaan vermelden.
Onze financiën zijn voor Maleisië op orde en het Maleisische papiergeld is erg kleurrijk.
We zijn ook een beetje verrast door het daglicht! Het is al bijna zeven uur ’s avonds wanneer we het hotel verlaten op zoek naar een avondmaaltijd. We zijn niet meer gewend dat het ’s avonds zo lang licht blijft.We slenteren door de smalle straten van Georgetown op zoek naar een Chinees eettentje. Waarom? Ik lust wel een biertje na deze lange dag. Je kan alleen bier krijgen in Chinese eettentjes! Heel soms ook in de Indiase maar niet zo vaak. Over de moslim restaurants hoef ik het natuurlijk niet uit te leggen.
De prijs van het bier, en andere alcoholhoudende dranken, ligt in Maleisië erg hoog. Om een simpele reden. Om de arme luie Maleisiërs te subsidiëren. En geloof me, lui zijn die zwarte hoedjes!
Het is niet al te ver van ons hotel wanneer we een open Chinees restaurant binnenstappen. De menukaart is eenvoudig en het Carlsberg bier betaalbaar en koud. De gebakken Chinese Mee en Chinese Char kway teow zijn net pittig genoeg om het te laten smaken en af en toe doven we de vlammen met een slok ijskoud bier.
Via een kleine omweg, om de geest en cultuur van Penang op te snuiven, gaan we terug richting het “Spices Hotel”. De tegenstellingen onder de bevolking zijn groot maar hier op Penang leven ze vreedzaam met elkaar. Ze kennen hun plaats in de maatschappij en weten heel goed dat ze van elkaar afhankelijk zijn en ook afhankelijk blijven. Een rij slapende trishaws wachtend op de toeristen van morgen is een typisch beeld in de straten van Penang en in mindere mate van Malacca waar we later naar toe gaan.Ik lees nog wat voor het slapen gaan, ik bekijk mijn foto’s maar schuif het schrijven door naar morgen. Het lange vermoeiende verplaatsing met een schitterend einde.
