Maleisië: Het einde van de backpackers?

George Town - Penang (Spices Hotel) J), zaterdag 11 februari 2023

Na de geforceerde rustdag van gisteren hebben we nu een geplande rustdag. Het is niet anders want de lijst om dingen te doen op Penang is niet zo lang meer. Eigenlijk hebben nog maar twee dingen op die lijst staan en daar hebben we nog drie dagen voor. Dus het komt wel goed.
Sinds is minder bier ben gaan drinken slaap ik als een roosje. Afgelopen nacht, ondanks het gezang uit de moskee, slaap ik zonder problemen meer dan negen uur! Ik ga er maar van uit dat ik veel slaap heb in te halen. Het eten smaakt me prima en het lijkt zelfs dat ook de koffie beter smaakt. Misschien is het een goed idee om, af en toe, wat minder te drinken.
Ik neem uitgebreid de tijd op deze zaterdagochtend. Foto’s en verhalen, jullie zien het resultaat. Om half elf zijn we klaar om op stap te gaan voor ons ontbijt. Met een uitgebreide omweg gaan we richting “Bread History” voor twee van hun overheerlijke broodjes per persoon, met een flesje 100+ natuurlijk.
Onderweg is er altijd weer wat nieuws te ontdekken. Een enorme muurschildering op de zijkant van een gevel en een hofje met Chinese shophouses die echt worden bewoond. Er worden namelijk niet meer zoveel shophouses bewoont binnen het gebied dat is aangewezen als UNESCO-werelderfgoed.
De meeste pandjes bevatten horeca en souvenirwinkeltjes. Er is nog een stevig gedeelte dat moet worden opgeknapt of gerestaureerd maar dat zal waarschijnlijk pas gaan gebeuren wanneer de stinkrijke eigenaren toekomst zien in de verhuur, en ik bedoel natuurlijk niet als woning.
In de onderdoorgang onder de Komtar toren is het goed vertoeven. Een frisse wind waait door de tunnel en dat is verkoelend. De broodjes smaken ons goed en we maken plannen voor de rest van de dag. De twee varianten die ik heb gekozen met de (kip)knakworsten zijn heerlijk en het is genoeg om me tot de lunch op gang te houden.
Lyka wil graag naar het “Times Square Penang” winkelcentrum omdat daar twee enorme robots staan die in elkaar zijn gelast met auto- en machineonderdelen. Ik vind het heerlijk dat mijn reisgenoot nu ook op het internet onderzoekt wat er zo allemaal, bij voorkeur gratis of in ieder geval niet te duur, te doen is.
We passeren een Hindoe tempel met haar kleurrijke beelden en afbeeldingen. Met een bevolking die meer dan 30% Hindoe is mag het duidelijk zijn dat deze tempels een veel voorkomend bouwwerk zijn in het straatbeeld.
Wel minder dan de moskees want die worden allemaal door de overheid betaald en onderhouden. Met slechts een doel! De andere 45% van de bevolking er onder te houden en steeds weer met de neus op het feit te drukken dat Maleisië bij de wet een islamitisch land is.
En hoeveel islamitische vluchtelingen uit het midden-oosten heeft Maleisië in 2022 opgenomen? Precies! Nul komma nul! Waarom? Maleisië is al islamitisch er is hier geen werk meer te verrichten in opdracht van god.
Aangekomen bij “Times Square Penang” zijn de twee robots inderdaad indrukwekkend.
Maar wat nog indrukwekkender is is dat het hele “Times Square Penang” winkelcentrum leeg staat! Het licht is uit! Alle deuren zijn op slot. De banken zijn vertrokken. De pinautomaten zijn buiten werking gesteld en een verdwaalde koffieverkoper van een wereldberoemde franchise keten zit op een hoek tegenover een kantoorgebouw.
Is dit een gevolg van de Covid-19 of van veel te rooskleuring investeringsplannen? Zijn de dure en ongetwijfeld exclusieve appartementen in de drie torens bovenop het winkelcentrum wel allemaal verkocht? Ik zal het nooit weten, maar het is op zijn minst zeer opmerkelijk.
We dwalen verder langs de grenzen van het oude George Town. Het is natuurlijk ondoenlijk om elk huis en bijzonder geveltje te fotograferen. Alleen de in het oog springende gaan op het plaatje. Er waait een frisse bries van zee en die maakt onze wandeling heel aangenaam.
En dan sta ik plotseling voor de poort van een “Jewish Cementery”! Ik schrik van verbazing. Een Joodse begraafplaats in een islamitisch land? Ook opmerkelijk? Of is het mogelijk omdat dit Penang is en Penang toch wel anders is dan het vasteland van Maleisië?
Voorzichtig en met respect vraag ik aan de Indiër die in de schaduw van een boom zit of ik de begraafplaats mag bezoeken. Hij knikt en zegt verder geen woord.
De meeste grafmonumenten zijn versiert met een marmeren plaat met daarop een tekst in het Hebreeuws. Daar begrijp ik dus niets van. Ik slenter verder over de begraafplaats en probeer grafmonumenten te vinden met een tekst er op die ik wel kan begrijpen.
De oudste graven die ik kan vinden zijn uit 1896 en 1898. Rond de 125 jaar oud. Uit een tijd dat het geloof veel minder met de politiek was verbonden. Iedere geloofsgroep, in welk land dan ook, had zijn eigen buurt, gebruiken en cultuur. Maleisië was toen ook nog een Britse kolonie dus de zwarte hoedjes waren nog niet aan de macht.
Jammer genoeg is het er allemaal niet beter op geworden. Ook Maleisië steunt de extremistische Palestijnen en de bevolking in de door het westen onderdrukte islamitische landen. Maar ze nemen er geen een op, daar zijn die onderdrukten dan weer te gevaarlijk voor!
Een bijzonder graf wil er uit nog uit lichten. Het graf van een 22 jarige luitenant die op 9 oktober 1941 is gesneuveld. De aanval op “Pearl Harbor” was op 7 december 1941 dus de tweede wereldoorlog was nog niet begonnen. De enige logische verklaring is dat hij is gesneuveld tijdens gevechten met Islamitische opstandelingen.
Wij gaan verder en zien meer Chinese tempels en meer en meer armoedige moskeeën. Plekkie vrij, zet er maar een moskee neer! Grote aantallen maken nu eenmaal ook indruk.
Mede door het late ontbijt zitten we pas om half drie aan de lunch. Een lichte lunch van “Wan Tan Noodle (wet)” soep. Het is ons een beetje te groot en te veel maar voor € 1,75 kun je best een beetje in je kom achterlaten.
Tijdens de middagrust kijk ik naar mijn voeten en zie de witte sandaal strepen op mijn voeten. “Backpacker strepen” noemden Kris en ik die altijd!
Mijn gedachten dwalen af naar Thailand en Bangkok. Waar zijn die jonge backpackers eigenlijk allemaal gebleven? Ook hier op Penang in George Town heb ik er maar enkele gezien. De meeste rugzakartiesten die ik onderweg ontmoet zijn boven de veertig. Zijn wij blijven hangen in het verleden? Zijn wij de enige die nog Spartaans willen reizen met af en toe een luxe slaapplaats om onszelf te verwennen?
Tien jaar terug was het ook al aan het veranderen! Chai van het “Ayuthaya Guest House” vertelde toen al over verwende jeugd die een guesthouse wilden met een zwembad, internet (wifi) en 24/7 airconditioning en een rugzak met wieltjes. Ik kan me nog herinneren dat ik bij Chai sliep voor € 1,50 per nacht voor een kamer met een tweepersoonsbed en een gedeelde badkamer! Spartaans, dat wel, maar schoon en gezellig.
De westerse jeugd die ik vorige week in Bangkok heb gezien heeft geld genoeg voor drie sterren hotels en is tot op het bot verwend en verpest. Drugs vieren de boventoon in hun leven, bij voorkeur chemische drugs, en ik voorzie dat Bangkok/Thailand het centrum voor drugs gaat worden voor de backpackers in Zuidoost-Azië. Die backpackers kiezen niet voor landen waar zware straffen staan op het in je bezit hebben van drugs!. Hebben ze echt niets anders in hun leven dat interessant genoeg is?
Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik het oude belegen reizen met een rugzak heb meegemaakt. Geen dure elektronica in de rugzak, geen computerbestanden maar gewoon, na een enorme stapel papieren te hebben ingevuld, een stempel halen op de ambassade aan een straat in een afgelegen wijk van de hoofdstad. Bij Narin een Subin een papieren ticket bestellen met losse pagina’s die er op de luchthaven werden uitgescheurd. De Lonely Planet was je enige houvast in de nieuwe onbekende wereld. Die Lonely Planet ruilde je vaak met een andere reiziger om er allebei mee vooruit te kunnen op je volgende bestemming. Een romantische blik op het reizen die ik de afgelopen jaren heb vastgelegd in duizenden, zo niet tienduizenden foto’s
Laat de moderne jeugd haar dingen maar doen! Ik zat achter zo’n jonge snuiter in de bus en kon onbedoeld meekijken wat hij op zijn telefoon aan het doen was. Ik ben pas 63 maar ik begrijp de fascinatie van die jongelingen voor de mobiele telefoon niet. Een filmpje over een man die een vis aan een vislijn in een boot hijst. Verder scrollen, een vrouw die een ei bakt, in de lucht gooit en het ei blijft aan het plafond hangen. Verder scrollen, een hond op een fiets. Verder scrollen en verder scrollen, een vrouw die vreemde hoge geluiden produceert.
Ik begrijp er helemaal niets van! Dus kies ik er voor om rustig alleen een biertje te drinken en naar de wereld om me heen te kijken. De eindeloze optocht van mensen en verkeer die aan me voorbij trekt.
Ik denk echt, deze sociale media, de mobiele telefoon, wifi en drugs zijn ‘Het einde van de backpackers!’
Terwijl wij in het “Jetty Food Court” van ons eerste biertje zitten te genieten kijk ik over mijn schouder en zie hoe de assistent van de kok de rijst noedels uit elkaar zit te halen. Het is een grappig gezicht.
Bij de volgende fles bestellen we de beproefde gerechten van gebakken rijst noedels en de gewone noedels. De garnalen zijn altijd voor Lyka en halverwege ruilen we van bordje om zo van alle smaken op tafel te kunnen genieten.
Onze “luie zaterdag” zit er op en morgen gaan we naar “Penang Hill”. Dat wordt een zware dag want we nemen de trein omhoog en wandelen de ruim 700 meter hoogte in 5 kilometer naar beneden. Lyka springt nog snel in een onbeheerde Trishaw voor een rustiek moment van George Town als een vervroegd afscheid van dit speciale eiland. Welterusten.