Maandag, en het is weer rustig buiten nu alle inwoners van Tainan aan het werk zijn. Een grijze lucht begroet me als ik de gordijnen in onze vertrouwde kamer openschuif. We zijn er alweer aan gewend om op de grond te slapen. Mocht ik later ook een hostel beginnen dan wordt het ook in “Japanse stijl”. Scheelt je erg veel meubelstukken die ook niet meer kapot kunnen gaan. Ik trek alleen geen plastic om het matras want dat staat me wel erg tegen.
Het ontbijt van vandaag bestaat uit de
opgewarmde restjes van gisteren. Op het eerste gezicht ben ik er niet blij mee en ik begin humeurig te klagen tegen Tettje die rustig zijn gebakken eitje met een sneetje geroosterd brood naar binnen zit te werken.‘Ach, laat ook maar!’
‘Als het morgen maar weer niet hetzelfde is!’, zucht ik in mezelf.
Maar toen gebeurde er iets dat me echt nog nooit is overkomen zolang ik onderweg ben in deze mooie grote wereld. Tettje en ik kregen een wenskaart van het personeel als dank voor ons verblijf in het hotel. Dan krijg je toch wel een brok in je keel!
Vandaag gaan we dus treinen naar Alishan. Het moet één van de mooiste treinreizen in de wereld zijn en we hebben er zin
in. Op het station wordt nog snel een sandwich en een kop koffie gekocht voor onderweg. En weg zijn we in een mooie nieuwe trein op weg naar Chiayi City. Daar stappen we dan over op de “trein naar Alishan”. We hebben wel verhalen gehoord dat de trein niet zou rijden. Maar ik heb daar niets over kunnen vinden op welke website dan ook. Het lijkt er op dat alle seinen op groen staan.Helaas zien we bij aankomst een loket voor de treinkaartjes het volgende bericht:
Een kort gesprek met een meisje achter de informatiebalie van het station verklaart alles. Het spoor is gesloten wegen aardverschuivingen ten gevolge van een tyfoon. Het kan nog wel enkele jaren duren voordat de trein weer gaat rijden. Hij rijdt nog wel maar alleen een klein stukje op het bovenste gedeelte van het traject.
‘Erg jammer.’
‘Wij hadden écht naar deze treinreis erg uitgekeken!’
Onze enige optie was nu de bus. Overleg was er niet nodig want we moesten deze dag toch vullen en vanuit de bus zouden toch ook nog wel wat van het mooie landschap kunnen zien.
Tijdens de busreis naar Alishan konden we overal de schade zien de tyfoon had aangericht. Halve bergen waren van hun plaats verschoven en overal was het werk om de wegen te repareren in volle gang. Na een rit van bijna twee uur kwamen we aan in het paradijs hoog in de bergen dat nu was omgetoverd in een, jullie raden het al, grote braderie.
Mijn eerste opdracht na aankomst was om kaartjes voor de bus terug te regelen en dat bleek een stuk moeilijker te zijn dan ik had verwacht. Ten gevolge van een Chinese taalbarrière en het onbegrip dat we meteen weer terug naar Chiayi City wilden maakte dat we geen kaartjes voor de bus kregen. De Lonely Planet met zijn beknopte taalgids schoot ook te kort en ik moest mijn laatste en ultieme wapen uit de kast halen.
Mijn charmes werkten als vanouds en twintig minuten later hobbelden we weer in tegengestelde richting over de bergwegen van Taiwan.
Ons tijdschema zag er fantastisch uit totdat de bus een lekke band kreeg. Het maakte ons weinig uit want we hadden toch alle tijd van de wereld. De rustige dag had me aangesterkt en ik voelde me goed. Het leek dat de laatste symptomen van de griep waren verdwenen. Alleen zat er een oor van me dicht. Ik kon slikken wat ik wilde maar het irritante gevoel bleef. Morgen nog één dag in Tainan en dan op weg naar onze voorlaatste halte.
